Çevre hareketi

Koruma ve yeşil politikayı da içeren çevre hareketi (ekoloji hareketi olarak da anılır ), çevresel sorunları ele alan için çeşitli felsefi, sosyal ve politik hareketlerdir. Çevreciler, kamu politikası ve bireysel davranışlardaki değişiklikler yoluyla kaynakların ve çevrenin adil ve sürdürülebilir bir şekilde yönetilmesini savunurlar. Ekosistemlerin düşmanı değil bir katılımcısı olarak insanlığın tanıyan çevre hareketi ekoloji, sağlık ve insan haklarına odaklanır.

Çevre hareketi, en küçük organizasyonlardan büyük işletmelere kadar bir dizi kuruluş tarafından temsil edilen ve ülkeden ülkeye farklılık gösteren uluslararası bir harekettir. geniş üye ağı, değişken ve güçlü inançları ve zaman zaman spekülatif doğası nedeniyle, çevre hareketi hedeflerinde her zaman birleşik değildir. Bu hareket aynı zamanda iklim hareketi gibi daha özel bir odağa sahip diğer bazı hareketleri de kapsıyor. Çevre hareketİ, en geniş anlamıyla, özel vatandaşları, profesyonelleri, din adamlarını, politikacıları, bilim adamlarını, kar amacı gütmeyen kuruluşları ve bireysel savunucuları içerir.

Çevreye erken ilgi, 19. yüzyılın başlarındaki Romantik hareketin bir özelliğiydi. Şair William Wordsworth , Göller Bölgesi'nde yoğun bir şekilde seyahat etmiş ve "Algılayacak bir göze ve zevk alacak bir kalbe sahip olan her insanın bir hak ve menfaatine sahip olduğu bir tür ulusal mülk" olduğunu yazmıştır.^[1]

Çevre hareketinin kökenleri, Sanayi Devrimi sırasında atmosferdeki artan duman kirliliği seviyelerine verilen yanıttadır. Büyük fabrikaların ortaya çıkışı ve buna bağlı olarak kömür tüketimindeki muazzam büyüme, sanayi merkezlerinde benzeri görülmemiş düzeyde hava kirliliğine yol açtı; 1900'den sonra büyük hacimli endüstriyel kimyasal atıklar, işlenmemiş insan atığının artan yüküne eklendi.^[2] Kentsel orta sınıfın artan politik baskısı altında, ilk büyük ölçekli modern çevre yasaları soda külü^[3] üretmek için kullanılan Leblanc süreci yüzünden oluşan zararlı hava kirliliğini (gazlı hidroklorik asit) düzenlemek için , 1863'te kabul edilen Britanya'nın Alkali Yasaları olarak ortaya çıkmıştır .

Modern koruma hareketi, bilimsel koruma ilkelerinin pratik uygulamasıyla ilk olarak Hindistan ormanlarında ortaya çıktı. Gelişmeye başlayan koruma etiği üç temel ilkeyi içeriyordu: insan faaliyetinin çevreye zarar verdiği, çevreyi gelecek nesiller için sürdürmenin yurttaşlık görevi olduğu ve bu görevin yerine getirilmesini sağlamak için bilimsel, ampirik temelli yöntemlerin uygulanması gerektiğidir. James Ranald Martin, bu ideolojiyi teşvik etmede, büyük ölçekli ormansızlaşma ve kuruma yoluyla meydana gelen hasarın ölçeğini gösteren birçok mediko-topografik rapor yayınlamış ve Orman Departmanlarının kurulması yoluyla Britanya Hindistan'daki orman koruma faaliyetlerinin kurumsallaştırılması için kapsamlı lobi çalışmalarında önemli bir yere sahipti.^[4]

Madras Gelir Kurulu, bilimsel ilkelere dayalı bir orman koruma programını sistematik olarak benimseyen profesyonel bir botanikçi olan Alexander Gibson başkanlığında 1842'de yerel koruma çabalarına başladı. Bu, dünyadaki ormanların devlet yönetimiyle ilgili ilk vakasıydı.^[5] Bunların sonucunda, Genel Vali Lord Dalhousie yönetimindeki hükûmet, 1855'te dünyadaki ilk kalıcı ve büyük ölçekli orman koruma programını başlattı; bu, kısa süre sonra ABD'nin yanı sıra diğer kolonilere de yayılan bir model oldu. 1860 yılında, Departman, yer değiştiren ekimi yasakladı.^[6] Hugh Cleghorn'un 1861 el kitabı olan Güney Hindistan'ın ormanları ve bahçeleri konuyla ilgili kesin çalışma haline geldi ve alt kıtadaki orman yardımcıları tarafından yaygın olarak kullanıldı.^[7][8]

Dietrich Brandis , 1856'da Doğu Burma'daki Pegu bölümünün tik ormanlarının şefi olarak İngiliz hizmetine katıldı. Bu süre zarfında Burma'nın tik ormanları militan Karen kabileleri tarafından kontrol ediliyordu. Karen köylülerinin tik ağaçlarını temizlemek, dikmek ve ayıklamak için emek sağladığı "taungya" sistemini tanıttı.^[9] Yeni orman mevzuatı oluşturdu, araştırma ve eğitim kurumlarının kurulmasına yardım etti. Dehradun'daki İmparatorluk Ormancılık Okulu Brandis tarafından kuruldu.^[10][11]

19. yüzyılın sonları, ilk vahşi yaşamı koruma topluluklarının oluşumuna tanık oldu. Zoolog Alfred Newton, 1872 ve 1903 yılları arasında yerli hayvanların korunması için bir 'Yakın zaman' oluşturmanın Arzulanabilirliği üzerine bir dizi araştırma yayınladı. Çiftleşme mevsimi boyunca hayvanları avlanmaya karşı koruma yasalarını savunması, 1889'da Tüyler Birliği'nin (daha sonra Kraliyet Kuşları Koruma Derneği) kurulmasını sağladı.^[12] Dernek, kürklü giysilerde büyük sorguçlu batağan, kedicik derisi ve tüylerinin kullanılmasına karşı kampanya yürüten bir protesto grubu olarak hareket etti.^[13] Dernek, banliyö orta sınıflarından giderek artan bir destek aldı ve dünyadaki ilk doğa koruma yasası olarak 1869'da Deniz Kuşlarını Koruma Yasası'nın geçişini etkiledi.^[14][15]

Ancak, 1850'den 1950'ye kadar olan yüzyılın çoğunda, birincil çevresel neden hava kirliliğinin azaltılmasıydı. Kömür Dumanı Azaltma Topluluğu, 1898'de kuruldu ve bu onu en eski çevre STK'larından biri haline getirdi. Kömür dumanının yarattığı solgunluktan bıkmış sanatçı Sir William Blake Richmond tarafından kuruldu. Daha önce de yasalar olmasına rağmen, 1875 Halk Sağlığı Yasası tüm fırınların ve şöminelerin kendi dumanlarını tüketmelerini gerektiriyordu.

Çevre adına sistematik ve genel çabalar ancak 19. yüzyılın sonlarında başladı; bu çabalar 1870'lerde Britanya'da sanayileşmeye, şehirlerin büyümesine ve kötüleşen hava ve su kirliliğine bir tepki olan hoşluk hareketinden doğdu. 1865'te Commons Preservation Society'nin kurulmasıyla başlayan hareket, sanayileşmenin tecavüzlerine karşı kırsal korumayı savundu. Dernek avukatı Robert Hunter , Hardwicke Rawnsley, Octavia Hill ve John Ruskin ile birlikte, Newlands ve Ennerdale'in bozulmamış vadilerini harap edecek olan taş ocaklarından kayrak taşı taşıyacak demiryollarının inşasını önlemek için başarılı bir kampanyaya liderlik etmek için çalıştı. Bu başarı, Göller Bölgesi Savunma Topluluğu'nun (daha sonra Göller Bölgesi Dostları olacak) oluşumuna yol açtı.

1893'te Hill, Hunter ve Rawnsley, ülke çapında çevre koruma çabalarını koordine etmek için ulusal bir organ kurmayı kabul etti; " Tarihi İlgi Alanları veya Doğal Güzellikler için Ulusal Güven " resmi olarak 1894'te açıldı.^[16] Örgüt, yasal bir şirket statüsü güveni veren 1907 Ulusal Güven Yasası ile sağlam bir temel elde etti.^[17] ve yasa tasarısı Ağustos 1907'de kabul edildi.

Modern çevreciliğin romantik idealini öngören erken bir "Doğaya Dönüş" hareketi, tüketiciliğe, kirliliğe ve zararlı olan diğer faaliyetlere karşı olan John Ruskin, William Morris ve Edward Carpenter gibi entelektüeller tarafından savunuldu.^[18] Bu hareket, sanitasyonun berbat olduğu, kirlilik seviyelerinin tahammül edilemez olduğu ve konutların çok sıkışık olduğu sanayi kasabalarının kentsel koşullarına bir tepkiydi. İdealistler, kırsal yaşamı efsanevi bir Ütopya olarak savundular ve ona dönüşü destekledirler. John Ruskin, insanların güzel, huzurlu ve verimli bir şekilde küçük bir İngiliz toprağına dönmeleri gerektiğini savundu. Üzerinde buhar makinesi olmayacak. . . Bol çiçek ve sebzemiz olacak. . . biraz müzik ve şiirimiz olacak; çocuklar onunla dans etmeyi ve şarkı söylemeyi öğrenecekler.^[19]

Küçük kooperatif çiftliklerinin kurulmasındaki pratik girişimler bile denendi . Morris dansı ve mayın direği de dahil olmak üzere, "imalat lekesi veya yapaylık kokusu" olmaksızın eski kırsal gelenekler coşkuyla yeniden canlandırıldı.^[20]

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki hareket, 19. yüzyılın sonlarında, John Muir ve Henry David Thoreau gibi kişilerin temel felsefi katkılarda bulunmasıyla, Batı'nın doğal kaynaklarını koruma endişelerinden dolayı başladı. Thoreau, insanların doğa ile olan ilişkisine ilgi duymuş ve bunu basit bir yaşamda doğaya yakın yaşayarak incelemiştir. Deneyimlerini, insanların doğa ile yakınlaşması gerektiğini savunan Walden kitabında yayınladı. Muir, özellikle Yosemite Vadisi'nde yürüyüşe çıktıktan ve hem ekoloji hem de jeolojiyi inceledikten sonra, doğanın doğasında var olan hakkına inanmaya başladı. Yosemite Ulusal Parkı'nı oluşturmak için başarılı bir şekilde kongrede lobi yaptı ve 1892'de Sierra Club'ı kurmaya devam etti. Korumacı ilkeler ve tabiatta var olan bir doğa hakkına olan inanç, modern çevreciliğin temelini oluşturacaktı. Bununla birlikte, ABD'deki erken hareket bir çelişki ile gelişti; John Muir gibi korumacılar, toprak ve doğanın kendi iyiliği için bir kenara bırakılmasını istediler ve Gifford Pinchot (1905'ten 1910'a kadar ABD Orman Hizmetleri'nin ilk Şefi olarak atandı) gibi koruma uzmanları, insan kullanımı için doğal kaynakları yönetmek istedi.

20. yüzyılda çevresel fikirler popüler bir şekilde büyümeye ve tanınmaya devam etti. Yaban hayatını, özellikle de Amerikan bizonunu kurtarmak için çaba gösterilmeye başlandı. Son yolcu güvercininin ölümü ve Amerikan bizonunun tehlikeye atılması, korumacıların zihinlerine odaklanmalarına ve endişelerini popüler hale getirmeye yardımcı oldu. 1916'da Ulusal Park Servisi, ABD Başkanı Woodrow Wilson tarafından kuruldu.^[21] Hareketin öncüleri, doğal kaynakların daha verimli ve profesyonel bir şekilde yönetilmesi çağrısında bulundu. Reform için savaştılar çünkü ormanların, verimli toprakların, minerallerin, vahşi yaşamın ve su kaynaklarının yok edilmesinin toplumun çöküşüne yol açacağına inandılar.^[22] Son yıllarda en aktif olan grup iklim hareketidir .

ABD hareketi, II.Dünya Savaşı sonrasında meydana gelen çeşitli çevresel felaketlerin ortaya çıkmasıyla çevreyi ihmal etmenin, hastalığın ve hava ve su kirliliğinin yayılmasının maliyetlerini fark edince, yükselmeye başladı. Aldo Leopold, 1940'larda " A Sand County Almanac" kitabını yazdı. "Doğal sistemlerin güzelliğini, bütünlüğünü ve sağlığını" sürdürmenin ahlaki ve etik bir zorunluluk olduğunu kabul eden bir toprak etiğine inanıyordu.

Çevre hareketinin teşvik edilmesindeki bir diğer önemli edebi güç, Rachel Carson'un bir böcek ilacı, kirletici olan DDT ve sentetik maddeler kullanarak doğayı kontrol etme girişimleri nedeniyle kuş popülasyonlarının azalmasıyla ilgili olan Sessiz Bahar'dı. Okurlarına verdiği temel mesaj, karmaşık ve kırılgan ekosistemi ve nüfusun karşı karşıya olduğu tehditleri belirlemekti. 1958'de Carson, doğanın insan korumasına ihtiyacı olduğu fikriyle son kitabı üzerinde çalışmaya başladı. Carson'ın etkisi radyoaktif serpinti, duman, gıda katkı maddeleri ve böcek ilacı kullanımıydı. Carson'ın asıl odaklandığı pestisitler, doğayı kırılgan,insanlar ve diğer türler için tehlikeli teknoloji kullanımı olarak tanımlamasına yol açtı.^[23]

Bu kitapların her ikisi de konuların kamuoyuna yansımasına yardımcı oldu^[22] Rachel Carson'ın Sessiz Bahar'ı iki milyondan fazla sattı^[24] ve DDT'nin ülke çapında yasaklanması ve EPA'nın oluşturulmasıyla bağlantılıdır.^[25]

Illinois merkezli çevre aktivisti James F. Phillips, "Fox" takma adını kullanarak,1969'da başlayıp 1970'lere kadar devam eden çok sayıda gizli kirlilik karşıtı kampanya yürüttü. Faaliyetleri arasında, yasadışı kanalizasyon deşarj borularının tıkanması ve bir US Steel fabrikasının ürettiği zehirli atık suyun şirketin Chicago şirket ofisinde boşaltılması yer alıyordu. Phillips'in "eko-aşama" kampanyaları medyanın büyük ilgisini çekti ve ardından çevresel yıkıma karşı diğer doğrudan eylem protestolarına ilham verdi.

İlk Dünya Günü 22 Nisan 1970'te kutlandı.^[26] Kurucusu, eski Wisconsin Senatörü Gaylord Nelson, 1969'da Santa Barbara kıyılarındaki petrol sızıntısını gördükten sonra, çevre eğitimi ve farkındalığının gününü yaratmak için ilham aldı. Greenpeace, siyasi savunuculuğun ve mevzuatın etkisiz veya verimsiz çözümler olduğuna inanan ve şiddet içermeyen eylemi destekleyen bir organizasyon olarak 1971 yılında kuruldu. 1980, Earth First'ün yaratılışına tanık oldu! Eko-merkezli bir bakış açısına sahip olan bu grup ; insanların gelişme hakları arasında eşitliğe, diğer tüm türlerin gelişme haklarına ve yaşamı sürdüren sistemlerin gelişme haklarına inanan bir gruptur.^[22]

1950'lerde, 1960'larda ve 1970'lerde birçok olay, insanların neden olduğu çevresel hasarın büyüklüğünü gösterdi. 1954'te Bikini Atoll'da yapılan bir hidrojen bombası testi, Japon balıkçı gemisi Lucky Dragon 5'in 23 kişilik mürettebatını radyoaktif serpintiye maruz bıraktı. Bu olay, Amerika Birleşik Devletleri tarafından şimdiye kadar patlatılan en büyük termonükleer cihaz ve bir dizi yüksek verimli termonükleer silah tasarım testinin ilki olan Castle Bravo olarak biliniyor.^[27] 1967'de petrol tankeri Torrey Canyon , Cornwall kıyılarında karaya oturdu ve 1969'da petrol, Kaliforniya'nın Santa Barbara Kanalı'ndaki bir açık deniz kuyusundan döküldü. 1971'de Japonya'daki bir davanın sonuçlanması, on yıllarca süren cıva zehirlenmesinin Minamata halkı üzerindeki etkilerine uluslararası dikkat çekti.^[28]

Aynı zamanda, ortaya çıkan bilimsel araştırmalar, çevreye ve insanlığa yönelik mevcut ve varsayımsal tehditlere yeni bir dikkat çekti. Bunlar arasında , The Population Bomb (1968) adlı kitabı, üstel nüfus artışının etkisine ilişkin Malthusçu endişeleri canlandıran Paul R. Ehrlich de vardı. Biyolog Barry Commoner büyüme, refah ve "kusurlu teknoloji" hakkında bir tartışma yarattı. Ek olarak, Roma Kulübü olarak bilinen bilim adamları ve siyasi liderlerden oluşan bir dernek, 1972'de Büyümenin Sınırları adlı raporunu yayınladı ve insan faaliyetlerinden kaynaklanan doğal kaynaklar üzerindeki artan baskıya dikkat çekti.

Bu arada, nükleer yayılma ve Dünya'nın uzaydan çekilmiş fotoğrafları gibi teknolojik başarılar, Dünya'nın evrendeki görünüşte küçük ve eşsiz yeri hakkında hem yeni kavrayışlar hem de endişeler için yeni nedenler sağladı.

1972'de, Birleşmiş Milletler İnsan Çevresi Konferansı Stockholm'de düzenlendi ve ilk kez birden fazla hükûmetin temsilcilerini küresel çevrenin durumu ile ilgili tartışmalarda birleştirdi. Bu konferans doğrudan devlet çevre kurumlarının ve BM Çevre Programının oluşturulmasına yol açtı.

1970'lerin ortalarına gelindiğinde, nükleer karşıtı aktivizm, daha geniş bir ilgi ve etki kazanmak için yerel protestoların ve siyasetin ötesine geçti. Tek bir koordinasyon teşkilatından yoksun olmasına rağmen, nükleer karşıtı hareketin çabaları, özellikle Birleşik Krallık ve Birleşik Devletler'de büyük ilgi gördü.^[29] 1979'daki Three Mile Adası kazasının ardından, birçok kitlesel gösteri yapıldı. En büyüğü Eylül 1979'da 200.000 kişiyle New York'ta yapıldı.^[30][31][32]

1970'lerden bu yana, kamu bilinci, çevre bilimleri, ekoloji ve teknoloji ; ozon tabakasının incelmesi, küresel iklim değişikliği, asit yağmuru, mutasyon ıslahı, genetiği değiştirilmiş mahsuller ve genetiği değiştirilmiş çiftlik hayvanları gibi modern odak noktalarını içerecek şekilde gelişmiştir. Mutasyon ıslahı ile ekin çeşitleri, tohumları kimyasallara veya radyasyona maruz bırakarak oluşturulmuştur. Bu çeşitlerin çoğu bugün hala kullanılmaktadır. Genetiği değiştirilmiş bitkiler ve hayvanlar, bazı çevreciler tarafından doğal olmadıkları için doğal olarak kötü oldukları söylenir. Diğer çevreciler, daha az "susuz" olacak şekilde modifiye edilmiş mısır yoluyla su tasarrufu ve böceklere dayanıklı mahsuller yoluyla pestisit kullanımının azaltılması gibi GDO'lu mahsullerin olası faydalarına dikkat çekiyor. Ayrıca, genetiği değiştirilmiş bazı çiftlik hayvanlarının büyümeyi hızlandırdığını, yani daha kısa üretim döngülerinin olduğunu ve bunun da yine daha verimli bir yem kullanımına yol açtığına dikkat çekiyorlar.^[33] Genetiği değiştirilmiş mahsuller ve çiftlik hayvanlarının yanı sıra, sentetik biyoloji de yükselişte ve çevreciler, eğer bu organizmalar doğada bir gün olursa, bunların da riskler içerdiğini savunuyorlar. Bu, genetiği değiştirilmiş organizmalardan farklı olarak, sentetik biyoloji doğada bulunmayan baz çiftlerini bile kullanır.^[34]

20. yüzyılın başındaki koruma hareketinden başlayarak, çağdaş çevre hareketinin kökleri, Murray Bookchin'in Sentetik Ortamımız, Paul R. Ehrlich'in Nüfus Bombası ve Rachel Carson'ın Sessiz Baharına kadar uzanabilir. Amerikalı çevreciler, 1960'larda ve 1970'lerde nükleer silahlara ve nükleer güce, 1980'lerde asit yağmuruna , 1990'larda ozon tabakasının incelmesine ve ormansızlaşmaya ve son zamanlarda iklim değişikliğine ve küresel ısınmaya karşı kampanya yürüttüler.

Amerika Birleşik Devletleri 1970'lerde Temiz Su Yasası, Temiz Hava Yasası, Tehlike Altındaki Türler Yasası ve Ulusal Çevre Politikası Yasası gibi birçok çevre yasası çıkardı . Bunlar, mevcut çevre standartlarının temelleri olmaya devam ediyor.

• 1832 - Kaplıcalar Rezervasyonu
• 1864 - Yosemite Vadisi
• 1872 - Yellowstone Milli Parkı
• 1892 - Sierra Kulübü
• 1916 - Milli Park Servisi Organik Yasası
• 1916 - Ulusal Audubon Topluluğu^[22]
• 1949 - Kaynakların Korunması ve Kullanımı üzerine BM Bilimsel Konferansı
• 1961 - Dünya Vahşi Yaşam Vakfı^[35]
• 1964 - Arazi ve Su Koruma Yasası
• 1964 - Ulusal Vahşi Doğa Koruma Sistemi
• 1968 - Ulusal Yollar Sistem Yasası
• 1968 - Ulusal Vahşi ve Manzaralı Nehirler Sistemi / Vahşi ve Manzaralı Nehirler Yasası
• 1969 - Ulusal Çevre Politikası Yasası
• 1970 - İlk Dünya Günü - 22 Nisan
• 1970 - Temiz Hava Yasası
• 1970 - Çevre Koruma Ajansı
• 1971 - Greenpeace
• 1972 - Temiz Su Yasası
• 1973 - Nesli Tükenmekte Olan Türler Yasası
• 1980 - Önce Dünya!
• 1992 - Rio de Janeiro'daki BM Dünya Zirvesi
• 1997 - Kyoto Protokolü, taraf devletlere sera gazı emisyonlarını^[36]
• 2017 - Birinci Ulusal Temizlik Günü

1972'de Stockholm'deki Uluslararası Çevre Konferansı'ndan sonra Latin Amerikalı yetkililer, oldukça el değmemiş doğal kaynakların korunması ve büyümesi için büyük bir umutla geri döndüler. Hükûmetler milyonlarca dolar harcayarak departmanlar ve kirlilik standartları oluşturdu. Ancak, sonuçlar her zaman yetkililerin başlangıçta umduğu gibi olmadı. Aktivistler bunu artan kentsel nüfus ve endüstriyel büyümeden sorumlu tuttu. Birçok Latin Amerika ülkesi, standartların altında konutlarda yaşayan çok sayıda göçmen akınına sahipti. Kirlilik standartlarının uygulaması gevşek ve cezalar asgari düzeydedir; Venezuela'da bir çevre yasasını ihlal etmenin en büyük cezası 50.000 bolivar para cezası (3.400 $) ve 3 gün hapistir. 1970'lerde veya 1980'lerde birçok Latin Amerika ülkesi askeri diktatörlüklerden demokratik hükûmetlere geçiş yapıyordu.^[37]

1992'de Brezilya, Rio de Janeiro'daki Birleşmiş Milletler Çevre ve Kalkınma Konferansı ile incelemeye alındı. Brezilya'nın çok az çevre bilinci geçmişi var. Dünyadaki en yüksek biyolojik çeşitliliğe ve aynı zamanda en yüksek miktarda habitat tahribatına sahiptir. Dünya ormanlarının üçte biri Brezilya'da bulunuyor ve en büyük nehir olan Amazon'a ve en büyük yağmur ormanı olan Amazon Yağmur Ormanı'na sahipler. İnsanlar eyalet parkları oluşturmak ve ormanları yok eden ve su yollarını kirleten insanların bilincini artırmak için para topladılar. Çevre hareketine öncülük eden örgütleri de vardır. Mavi Dalga Vakfı 1989 yılında kuruldu ve Brezilya sahillerini temiz tutmak için ulusal eğitim kampanyalarını destekleyen reklam şirketleriyle ortaklık kurdu. Funatura 1986'da kurulan bir vahşi yaşam koruma programıdır . Pro-Natura International, 1986 yılında oluşturulmuş özel bir çevre kuruluşudur.^[38]

1952'de Büyük Londra dumanı Olayı binlerce insanı öldürdü ve İngiltere'nin 1956'da ilk Temiz Hava Yasasını oluşturmasına yol açtı. 1957'de ilk büyük nükleer kaza kuzey İngiltere'deki Windscale'de meydana geldi. Süper tanker Torrey Canyon , 1967'de Cornwall kıyılarında karaya oturdu ve kıyı boyunca deniz yaşamını öldüren ilk büyük petrol sızıntısına neden oldu. 1972'de Stockholm'de Birleşmiş Milletler İnsan Çevresi Konferansı BM Çevre Programını oluşturdu. AB'nin çevre politikası resmi olarak bir Avrupa Konseyi bildirgesi ile oluşturulmuş ve ilk beş yıllık çevre programı kabul edilmiştir. Deklarasyonun ana fikri, önlemenin tedaviden daha iyi olduğu ve kirletenin ödemesi gerektiğiydi.

1980'lerde, on yıl önce oluşturulan yeşil partiler bir miktar siyasi başarı elde etmeye başladı. 1986'da Ukrayna'nın Çernobil kentinde bir nükleer kaza oldu. 1986'da Ukrayna'da büyük ölçekli bir çevre kampanyası düzenlendi. 1980'lerin sonu ve 1990'ların başında komünizmin orta ve Doğu Avrupa'da çöküşü, [Berlin Duvarı] ve Doğu ve Batı Almanya Birliği'nin yıkılışı görüldü. 1992'de Rio de Janeiro'da Gündem 21'in kabul edildiği bir BM zirvesi düzenlendi. Kyoto Protokolü 1997 yılında oluşturuldu ve küresel sera gazı emisyonlarını azaltmak için belirli hedefler ve son tarihler belirlendi. Kyoto Protokolü, Avrupa Birliği, Cook Adaları, Niue ve tüm BM üye devletleri (Andorra, Kanada, Güney Sudan ve Amerika Birleşik Devletleri dışında) dahil olmak üzere 192 imzacıya sahiptir. 2000'lerin başında aktivistler, çevre politikası endişelerinin enerji güvenliği, küreselleşme ve terörizm tarafından gölgede bırakıldığına inanıyorlardı.^[39]

Çevre hareketi, farklı derecelerde başarı ile daha az gelişmiş dünyaya ulaşıyor. Orta Doğu ve Kuzey Afrika dahil olmak üzere Arap dünyası, çevre hareketinin farklı uyarlamalarına sahiptir. Basra Körfezi'ndeki ülkeler yüksek gelirlidir ve bölgede fazlaca bulunan enerji kaynağına büyük ölçüde güvenirler. Arap dünyasındaki her ülke, düşük veya yüksek miktarda doğal kaynak ve düşük veya yüksek miktarlarda iş kombinasyonuna sahiptir.

Arap Devletleri Ligi'nin, Dışişleri Bakanları Komitelerinde Çevre Sorunlarıyla ilgilenen 12 daimi uzman alt komiteden oluşan bir uzman alt komitesi vardır. Arap Devletleri Ligi'ndeki ülkeler çevre sorunlarına kağıt üzerinde ilgi gösterdiler, bazı çevre aktivistlerinin çevre sorunlarına bağlılık düzeyi hakkında şüpheleri var; dünya toplumunun bir parçası olmak, bu ülkeleri çevre kaygısı göstermek zorunda bırakmış olabilir. Çevre bilincinin başlangıç seviyesi, bir çevre bakanlığının oluşturulması olabilir. Bir bakanlığın kurulduğu yıl da angajman seviyesinin göstergesidir. Çevre yasasını ilk kez 1992'de Suudi Arabistan, ardından 1994'te Mısır izledi. Somali, çevre yasası olmayan tek ülkedir. 2010 yılında Çevresel Performans Endeksi, 163 ülkeden 42'si ile Cezayir'i en iyi Arap ülkesi olarak listelemiştir; Fas 52, Suriye 56'daydı. Çevresel Performans Endeksi, bir ülkenin çevresini ve vatandaşlarının sağlığını aktif olarak yönetme ve koruma yeteneğini ölçer.Çevresel performans indeksi, çevre sağlığı hedefi için %50, ekosistem canlılığı için %50 olmak üzere 0-100 arasında değerler vererek oluştururlur. En üst çeyrekte hiçbir Arap ülkesi yoktu ve 7 ülke en düşük çeyrekte yer aldı.^[40]

Güney Kore ve Tayvan, 1965'ten 1990'a kadar birkaç çevresel denetimle sanayileşmede benzer bir büyüme yaşadılar.^[41] Güney Kore'nin Han Nehri ve Nakdong Nehri, endüstriyel atıkların kontrolsüz bir şekilde boşaltılmasıyla öylesine kirlenmişti ki, biyolojik olarak ölü kategorisine girmek üzereydiler. Tayvan'ın dengeli büyüme formülü, endüstriyel yoğunlaşmayı önlemek ve üreticileri kırsal kesimde iş kurmaya teşvik etmekti. Bu, tarım arazilerinin% 20'sinin endüstriyel atıklarla kirlenmesine ve adada yetiştirilen pirincin % 30'unun ağır metallerle kirlenmesine neden oldu. Her iki ülke de farklı sınıflardan katılımcıları çeken, kendiliğinden oluşan çevre hareketlerine sahipti. Talepleri istihdam, iş sağlığı ve tarımsal kriz meseleleriyle bağlantılıydı. Onlar da oldukça militandı; İnsanlar protestoların sonuç getirebileceğini öğrendi. Kirleten fabrikalar, koşullarında acil iyileştirmeler yapmaya veya mağdurlara tazminat ödemeye zorlandı. Hatta bazıları kapanmaya veya taşınmaya zorlandı. İnsanlar, hükûmeti toksinler, endüstriyel atıklar ve hava kirliliği konusunda yeni kısıtlayıcı kurallar getirmeye zorlayabildiler. Tüm bu yeni düzenlemeler, çevreyi kirleten endüstrilerin Tayvan ve Güney Kore'den daha rahat çevre yasaları olan Çin'e ve Güneydoğu Asya'daki diğer ülkelere göç etmesine neden oldu.

Çin'in çevre hareketi, çevresel STK'ların yükselişi, politika savunuculuğu, spontane ittifaklar ve genellikle yalnızca yerel düzeyde meydana gelen protestolardan oluşur.^[42] Çin'deki çevre protestoları, "halk adına" daha geniş katılım çağrısında bulunarak kaygı alanlarını giderek genişletiyor.^[43]

Çinliler, ayaklanmaların ve protestoların başarıya ulaşma kabiliyetinin farkına vardılar ve 2005'ten bu yana Çin'deki anlaşmazlıklarda % 30 artışla 50.000'den fazla olaya yol açtılar. Protestolar çevre sorunları, arazi kaybı, gelir ve siyasi konular gibi konuları kapsıyor. Ayrıca, 1990'ların ortasında yaklaşık 10 veya daha az kişi iken 2004'te olay başına 52 kişiye kadar büyüdüler. Çin, Asya'daki diğer ülkelerden daha rahat çevre yasalarına sahiptir, bu nedenle birçok kirletici fabrika Çin'e taşınarak Çin'de kirliliğe neden olmuştur.

Su kirliliği, su kıtlığı, toprak kirliliği, toprak bozulması ve çölleşme son zamanlarda Çin'de tartışılan konulardır. Kuzey Çin Ovası'nın yeraltı suyu seviyesi yılda 1,5 m (5 ft) düşüyor. Bu yeraltı suyu tablosu, ülkenin tahılının % 40'ını üreten Çin bölgesinde meydana geliyor.^[44][45] Kirlilik Mağdurlarına Hukuki Yardım Merkezi, çevre kirliliği kurbanlarının anlatılarını açığa çıkaran mahkeme davalarına bakarak çevre adaleti ile ilgili yasal sorunlarla yüzleşmek için çalışmaktadır.^[46] Çin yerel ekonomik reformlara ve küresel pazarlara entegrasyona devam ederken, Çin'in yerel çevresel bozulması ile küresel ekolojik kriz arasında yeni bağlantılar ortaya çıkıyor.^[47]

Çin, Güney Kore, Japonya ve Tayvan deneyimlerinin karşılaştırılması, çevresel aktivizmin etkisinin, özellikle kitle temelli protestoların ve politika savunuculuğu STK'larının entegrasyon seviyesi olmak üzere, iç siyasi bağlam tarafından büyük ölçüde değiştirildiğini ortaya koymaktadır. Komşu Japonya ve Güney Kore tarihinin işaret ettiği şekilde, STK'ların olası yakınsaması ve kirlilik karşıtı protestolar, önümüzdeki yıllarda Çin çevre politikaları için önemli etkilere sahip olacaktır.^[48]

Çevre ve halk sağlığı, Hindistan'da devam eden bir mücadeledir. Hindistan'da çevre hareketinin ilk tohumu, Chandi Prasad Bhatt tarafından başlatılan bir işçi kooperatifi olan Dasholi Gram Swarajya Sangh'ın 1964'te kurulmasıydı. Sucheta Kriplani tarafından açılışı yapılmış ve Shyma Devi tarafından bağışlanan arazi üzerine kurulmuştur. Bu girişimi1974'te başlayan Chipko hareketi takip etti.

Hareketin temelini oluşturan en ciddi tek olay, 3 Aralık 1984'teki Bhopal gaz kaçağıydı^[49] 40 ton metil izosiyanat serbest bırakıldı ve bu doğrudan 2.259 kişinin ölümüne sebep oldu ve dolaylı olarak 700.000 vatandaşı etkiledi.

Hindistan, yeraltı suyu çekme ve tarlaları çamurla kirletme uygulamaları nedeniyle Coca-Cola ve Pepsi Cola tesislerine karşı ulusal bir kampanya yürütmektedir. Hareket, yoğun su ürünleri yetiştiriciliği çiftliklerine karşı yerel mücadelelerle tanımlanmıştır. Hindistan'daki çevre hareketinin en etkili kısmı baraj karşıtı harekettir. Baraj yapımı, Hindistan'ın elektrik şebekesine dev barajlar, kömür veya petrolle çalışan santraller veya nükleer santrallerle bağlanarak Batı'ya yetişmenin bir yolu olarak düşünüldü. Jhola Aandolan, çevreyi ve doğayı korumak için polietilen taşıma çantalarının kullanımına ve bez / jüt / kağıt taşıma çantalarına karşı mücadele eden bir kitle hareketi yürütmektedir. Hindistan çevre hareketindeki aktivistler, küresel ısınmayı, yükselen deniz seviyelerini ve akarsulara akan su miktarını azaltan buzulları yirmi birinci yüzyılın başlarında karşılaşacakları en büyük zorluklar olduğunu düşünüyor.^[44] Eko Devrim hareketi, bilinçlendirme programları ve konferanslar düzenlemek için çocukların, gençlerin, araştırmacıların, ruhani ve politik liderlerin katılımını amaçlayan Eco Needs Foundation ile 2008 yılında Aurangabad Maharashtra'dan başlatıldı.^[50] Hindistan'daki hava kirliliğine ve Hindistan'ın sera gazı emisyonlarına karşı çocuk aktivistler arasında Licypriya Kangujam da var .

Bangladeş Doğa ve Vahşi Yaşamı Kurtarın'ın (SNW) Başkanı Mithun Roy Chowdhury, Bangladeş halkının Hindistan Hükümeti tarafından inşa edilen Tipaimukh Barajı'na karşı seslerini yükseltmesinde ısrar etti. Tipaimukh Barajı projesinin, Meghna Nehri havzasında 50 milyon insan için bir çevre felaketine yol açacak olan " Farakka Barajı gibi Bangladeş için başka bir ölüm tuzağı" olacağını söyledi. Bu projenin Bangladeş'te çölleşmeye başlatacağını söyledi.^{[51][52][53][54]}

Çevre bilimi, çevrenin fiziksel, kimyasal ve biyolojik bileşenleri arasındaki etkileşimlerin incelenmesidir.

• Ekoloji veya ekoloji bilimi, canlı organizmaların dağılımı ve bolluğunun ve bu özelliklerin organizmalar ve çevreleri arasındaki etkileşimlerden nasıl etkilendiğini inceleyen bilimsel çalışmadır.

Çevre hareketi geniş kapsamlıdır ve çevre, sahip çıkma ve biyoloji ile ilgili her türlü konuyu ve ayrıca çeşitli amaçlar ve kullanımlar için peyzaj, flora ve faunanın korunmasını içerebilir. Çevre sorunlarının listesine bakın. Çevresel savunma adına birine veya bir kuruma karşı bir şiddet eylemi yapıldığında buna eko-terörizm denir.

• Koruma hareketi, geleneksel (avlanma, balık tutma, tuzağa düşme) ve manevi kullanımın yanı sıra sürdürülebilir tüketim için doğal alanları da korumayı amaçlamaktadır.
• Çevrenin korunması, kişinin çevrenin doğal yönlerini korumaya dahil olduğu süreçtir. İster ağaçlandırma, ister geri dönüşüm veya kirlilik kontrolü yoluyla olsun, çevrenin korunması doğal yaşam kalitesini destekler.
• Çevre sağlığı hareketi en azından İlerleyen Çağ'a dayanır ve temiz su, verimli kanalizasyon işleme ve istikrarlı nüfus artışı gibi kentsel standartlara odaklanır. Çevre sağlığı ayrıca beslenme, koruyucu hekimlik, yaşlanma ve insan sağlığına özgü diğer endişelerle de ilgilenebilir. Çevre sağlığı aynı zamanda çevrenin durumu için bir gösterge veya insanlara ne olabileceğine dair bir erken uyarı sistemi olarak görülüyor.
• Çevresel adalet, 1980'lerde ABD'de başlayan ve çevresel ırkçılığa son vermek ve düşük gelirli ve azınlık toplulukları karayollarına, çöplüklere ve fabrikalara dengesiz bir şekilde maruz kalmaktan korumak için çalışan bir harekettir. Çevresel Adalet hareketi, "sosyal" ve "ekolojik" çevresel kaygıları birbirine bağlamayı ve aynı zamanda fiili ırkçılığı ve sınıfçılığı önlemeyi amaçlamaktadır. Bu, onu özellikle emek-çevre ittifaklarının inşası için yeterli kılar.^[55]
• Ekoloji hareketi Gaia Teorisini, Yeryüzünün Değeri ve insanlar, bilim ve sorumluluk arasındaki diğer etkileşimleri içerebilir.
• Parlak yeşil çevrecilik, teknoloji, iyi tasarım ve enerji, kaynakların daha düşünceli kullanımıyla, insanların refahın tadını çıkarırken sorumlu ve sürdürülebilir bir hayat yaşayabileceği fikrini vurgulayan şu anda popüler bir alt harekettir.
• Açık yeşil ve koyu yeşil çevrecilik,^[56][57] çevreciliği bir yaşam tarzı seçeneği olarak görerek (açık yeşiller) ve insan sayısında azalmayı ve / veya teknolojiden vazgeçmeye teşvik eden (koyu yeşiller) diğer alt hareketlerdir.
• Derin Ekoloji, gezegen ekosisteminin çeşitliliğini ve bütünlüğünü kendi içinde ve kendisi için birincil değeri olarak gören ekoloji hareketinin ideolojik bir yan ürünüdür.
• Nükleer karşıtı hareket Nükleer teknoloji, çeşitli nükleer teknolojilerin kullanımına karşı çıkıyor. Başlangıçtaki nükleer karşıtı hedef nükleer silahsızlanmaydı ve daha sonra odak noktası, esas olarak nükleer enerjinin kullanımına muhalefet olmak üzere diğer konulara kaymaya başladı. Pek çok büyük nükleer karşıtı gösteri ve protesto yapıldı . Başlıca nükleer karşıtı gruplar arasında Nükleer Silahsızlanma Kampanyası , Dünya Dostları, Greenpeace, Nükleer Savaşın Önlenmesi için Uluslararası Doktorlar ve Nükleer Bilgi ve Kaynak Hizmeti bulunmaktadır .

Birçok çevre davası, mülk sahiplerinin yasal haklarını ve genel halkın bir başkasının arazisinde meydana gelen zararlı uygulamalara müdahale etme hakkına sahip olup olmadığını sorgulamaktadır. Amerika Birleşik Devletleri'nin orta batısındaki Çevre Hukuku ve Politika Merkezi gibi çevre hukuku organizasyonları dünyanın her yerinde mevcuttur.

Vatandaşların çevresel ve estetik zararlar için dava açabileceklerini belirleyen en eski davalardan biri Scenic Hudson Koruma Konferansı v. Federal Güç Komisyonu, 1965'te İkinci Devre Temyiz Mahkemesi tarafından kararlaştırıldı. Dava, New York Eyaletindeki Storm King Dağı'nda bir elektrik santralinin inşaatının durdurulmasına yardımcı oldu. Ayrıca bkz. Amerika Birleşik Devletleri çevre hukuku ve davaya müdahil olan bir avukat olan David Sive.

Christopher D. Stone'un 1972 tarihli makalesi, "Ağaçlar ayakta olmalı mı?" doğal nesnelerin kendilerinin yasal haklara sahip olup olmadıkları sorusuna değindi. Stone, denemede, birçok mevcut hak sahibinin (kadın, çocuk) bir zamanlar nesne olarak görülmesi nedeniyle argümanının geçerli olduğunu öne sürüyor.

Çok sayıda eleştiri ve etik belirsizlik, potansiyel olarak zararlı böcek ilaçlarının , florür gibi su katkı maddelerinin ve son derece tehlikeli etanol işleme tesislerinin kullanımı da dahil olmak üzere teknoloji hakkında artan endişelere yol açmıştır.

NIMBY sendromu, gerekli gelişmelere bile maruz kalma isteksizliğine karşı diz-sıyrık tepkisinin neden olduğu halkın tepkisini ifade eder. Bazı ciddi biyologlar ve ekolojistler, deneysel verileri arzu edilen bir gelecek dünya vizyonlarıyla karıştırmayacak bilimsel ekoloji hareketini yarattılar.

Günümüzde ekoloji ve çevre bilimleri, herhangi bir estetik hedefe ek olarak, bazı ciddi çevreciler için birliğin temelini oluşturmaktadır. Bilimsel alanlarda daha fazla bilgi toplandıkça, sadece estetikten ziyade biyoçeşitlilik gibi daha bilimsel konular çevreciler için bir endişe kaynağıdır. Koruma biyolojisi hızla gelişen bir alandır.

Son yıllarda çevre hareketi, en önemli sorunlardan biri olarak küresel ısınmaya giderek daha fazla odaklandı. İklim değişikliğiyle ilgili endişeler, küresel ısınma ve Katrina Kasırgası arasındaki bağlantılardan Al Gore'un 2006 belgesel filmi An Inconvenient Truth'a kadar ana akıma daha çok girdikçe, daha fazla çevreci grup çabalarını yeniden odakladı. Amerika Birleşik Devletleri'nde 2007, gerçek küresel ısınma çözümleri için 1.400'den fazla toplulukta ve 50 eyalette düzenlenen mitinglerle, yılların en büyük alt tabakadan çevre gösterisi olan Step It Up 2007'ye tanık oldu.

İsveçli kız öğrenci Greta Thunberg'in Ağustos 2018'de İsveç Riksdag (parlamento) önünde bir protesto düzenlemesinin ardından iklim için okul grevinin tanıtımı ve yaygın şekilde organize edilmesi başladı. Eylül 2019 iklim grevleri muhtemelen dünya tarihindeki en büyük iklim grevleriydi.^[58]

2019'da yapılan bir anket, iklim krizinin, ankete katılan sekiz ülkeden yedisinde dünyanın karşı karşıya olduğu en önemli sorun olarak görüldüğünü ortaya koydu.^[59]

Pek çok dini organizasyon ve bireysel kilisenin artık çevre sorunlarına adanmış programları ve faaliyetleri vardır. Dini hareket genellikle kutsal yazıların yorumlanmasıyla desteklenir.^[60] Yahudi, İslami, Anglikan, Ortodoks, Evanjelist, Zerdüşt, Hristiyan ve Katolik dahil olmak üzere çoğu büyük dini grup temsil edilmektedir.^[61]

Radikal çevrecilik, anaakım çevreciliğin birlikte seçilmesiyle eko-merkezcilik temelli bir hayal kırıklığından ortaya çıktı. Radikal çevre hareketi, Christopher Manes'in dediği "yeni bir çevresel aktivizm türü: ikonoklastik, uzlaşmaz, geleneksel koruma politikasından hoşnutsuz, bazen de yasa dışı. . . " i arzu ediyor. Radikal çevrecilik, Batılı din ve felsefe fikirlerini (kapitalizm, ataerkillik ve küreselleşme dahil) bazen "yeniden taşınma" ve doğayla yeniden bağlantı kurma yoluyla yeniden gözden geçirme ihtiyacını varsayar.^[62] Greenpeace, radikal bir yaklaşıma sahip bir organizasyonu temsil ediyor, ancak kritik konuların anlaşılmasına ciddi yollardan katkıda bulundu ve medyaya maruz kalmanın bir yolu olarak radikalizmle birlikte bilim odaklı bir çekirdeğe sahiptir. Earth First! gibi gruplar çok daha radikal bir duruş sergiler. Earth First gibi bazı radikal çevreci gruplar ve Dünya Kurtuluş Cephesi, yasadışı bir şekilde altyapı sermayesini sabote ediyor veya yok ediyor .

Hareketin muhafazakar eleştirmenleri onu radikal ve yanlış yönlendirilmiş olarak nitelendiriyor. Özellikle son zamanlarda incelemeye alınan Birleşik Devletler Nesli Tükenmekte Olan Türler Yasası ve özel mülkiyet hakları, şirket kârları ve ülkenin genel ekonomik büyümesi ile çeliştiklerini söyledikleri Temiz Hava Yasasını eleştirenler. Eleştirmenler ayrıca küresel ısınmanın bilimsel kanıtlarına da meydan okuyor. Çevre hareketinin dikkati daha acil konulardan başka yöne çevirdiğini iddia ediyorlar.^[22] Batılı çevre aktivistleri ayrıca performatif aktivizm, sömürgecilik ve özellikle gelişmekte olan ülkelerde korumayı destekleyen ünlüler olmak üzere beyaz kurtarıcı mecazları canlandırmakla eleştirildi.^[63]