Fransa ekonomisi

Fransa ekonomisi
Derece	5. (Nominal) / 9. (PPP)
Para birimi	Euro (EUR)
Mali yıl	Takvim yılı
Ticaret organizasyonları	AB, OECD, G8 ve DTÖ
İstatistikler
GSYİH	2.46 trilyon $ (nominal; 2016)[1]
GSYİH büyüme	%0.0 (2016 2.Ç)[2]
Kişi başı GSYİH	38,172 $ (nominal; 2016)[1]
Sektörel GSYİH dağılımı	tarım: %1.9 endüstri: %18.3 hizmet: %79.8 (2012 tahm.)
Enflasyon (TÜFE)	▼ %0.7[3]
Yoksulluk sınırı altındaki nüfus	%7.7 (2013)[4]
Gini katsayısı	30.1 (2013)[5]
İşgücü	30 milyon (2015)
Sektörel işgücü dağılımı	tarım: %3.8 endüstri: %24.3 hizmet: %71.8 (2009)
İşsizlik	▼ %9.9 (2016 2.Ç)[6]
Ortalama gayrisafi maaş	2,913 € / 3,295 $ aylık (2015)[7]
Ortalama net maaş	27,000 € yıllık; 2,202 / $2,490 $ (2015)[7]
Ana endüstriler	makine, kimyasallar, otomotiv, metalürji, uçak, elektronik; tekstil, gıda işleme, turizm
İş yapılma kolaylığı sıralaması	34.[8]
Dış ticaret
İhracat	505.9 milyar $ (2015) [9]
İhraç malları	makine ve ekipmanlar, uçak, plastik, kimyasallar, eczacılık ürünleri, demir-çelik, içecek
Ana ihracat ortakları	Almanya %14.8  İspanya %7.7  İtalya %7.5  ABD %7.2  Belçika %7  Birleşik Krallık %6.7 (2017)[10]
İthalat	658.9 milyar $ (2012 tahm.)
İthalat malları	makine ve ekipmanlar, araçlar, ham petrol, uçak, plastik, kimyasallar
Ana ithalat ortakları	Almanya %18.5  Belçika %10.2  Hollanda %8.3  İtalya %7.9  İspanya %7.1  Birleşik Krallık %5.3  ABD %5.2  Çin %5.1 (2017)[11]
DYY sermayesi	1.1 trilyon $ (31 Aralık 2012 tahm.)
Gayrisafi dış borç	▲ 5.633 trilyon $ (30 Haziran 2011)
Kamu maliyesi
Kamu borçları	▲ GSYİH'in %89.9'u (2012 tahm.)
Gelirler	1.341 trilyon $ (2012 tahm.)
Giderler	1.458 trilyon $ (2012 tahm.)
Ekonomik yardım	donor: ODA 10.1 milyar $ (2006)[12]
Kredi derecelendirme	Standard & Poor's:[13] AA (İç) AA (Dış) AAA (T&C değerlendirmesi)
Dış rezervler	171.9 milyar $ (31 Aralık 2012 tahm.)
Ana veri kaynağı: CIA World Fact Book Diğer bir bilgi verilmemiş, değerlerin tümü ABD Doları ile ifade edilmiştir.

Fransa ekonomisi, nominal olarak dünyanın altıncı büyük ve satınalma gücü paritesi bakımından dokuzuncu büyük ekonomisi olup^[14] Almanya'dan sonra Avrupa Birliği'nin en büyük 2. ekonomisidir.^[15][16]

Fransa'nın çeşitlendirilmiş bir ekonomisi vardır. Kimya endüstrisi, Fransa için kilit bir işkoludur ve diğer üretim etkinliklerinin gelişimine ve ekonomik büyümeye katkıda bulunur.^[17] Fransa'nın turizm işkolu, dünyada en çok ziyaret edilen yer Fransa olduğu için ekonominin önemli bir bileşeni konumundadır.^[18][19] Sophia Antipolis, Fransa ekonomisi için ana teknoloji merkezidir. Paris, moda endüstrisinin birleşimini sağlayan, dünyanın en zarif şehri olarak gösterilir.^[20] IMF'ye göre, 2013'te Fransa, kişi başına düşen GSYİH ile dünyanın 20. ülkesi olmuş ve kişi başına 44.600 dolar GSYİH değeri elde etmiştir. 2013 yılında Fransa, Birleşmiş Milletler İnsani Gelişme Endeksi'nde 0.884 puan (çok yüksek insani gelişme) elde etmiş ve Yolsuzluk Algısı Endeksi'nde 25. sırada yer almıştır. OECD merkezi, ülkenin finans başkenti Paris'te yerleşiktir.

Fransa ekonomisi 2000'li yılların sonundaki durgunluğa kapılmış ve durgunluğu en çok etkilenen ekonomilerden daha erken terk etmiş ve ekonomide sadece dört çeyrek daralma görülmüştür.^[21] Bununla birlikte, Fransa 2012 ve 2014 arasında durgun bir ekonomik gelişim yaşadı ve ekonomi 2012'de %0, 2013'te %0.8 ve 2014'te %0.2 oranında genişledi, ancak büyüme 2015'te %0.8 ve 2016'da %1.1, 2017'de %2.2 büyüme ve daha sonra 2018 için %2.1'lik bir büyüme oranına ulaşmıştır.^[22]

2018 yılında dünyanın en büyük 500 şirketi içinde 28 şirket ile Fransa, ABD, Çin, Japonya ve Almanya'nın ardından Fortune Global 500 listesinde 5. sırada yer almıştır.

Bazı Fransız şirketleri, sigortacılıkta AXA ve hava taşımacılığında Air France gibi, bulundukları konumda en büyük şirketler arasında yer almaktadır.^[23] Lüks ve tüketici ürünleri özellikle önemlidir, L'Oréal dünyanın en büyük kozmetik şirketi olurken, LVMH ve PPR dünyanın en büyük iki lüks tüketici ürünü şirketidir. Enerji ve kamu hizmetlerinde Engie ve EDF, dünyanın en büyük enerji şirketleri arasındadır ve Areva büyük bir nükleer enerji şirketidir; Veolia Environmentalnement dünyanın en büyük çevre hizmetleri ve su yönetimi şirketidir; Vinci SA, Bouygues ve Eiffage büyük inşaat şirketleridir; Michelin, ilk 3 lastik üreticisi arasındadır; JCDecaux dünyanın en büyük açık hava reklam şirketidir; BNP Paribas, Credit Agricole ve Société Générale, varlıklara göre dünyanın en büyük finans kuruluşları arasındadır.

Carrefour, gelir açısından dünyanın en büyük ikinci perakende grubudur; Total, dünyanın dördüncü en büyük özel petrol şirketidir; Danone, dünyanın beşinci en büyük gıda şirketi ve dünyanın en büyük maden suyu sağlayıcısıdır; Sanofi, dünyanın beşinci en büyük ilaç şirketidir; Publicis dünyanın üçüncü büyük reklam şirketi, PSA, dünyanın 6. ve Avrupa'nın 2. büyük otomobil üreticisidir; Accor, Avrupa'nın önde gelen otel grubudur; Alstom, demiryolu taşımacılığında dünyanın önde gelen şirketlerinden biridir.

Fransa, devlet koordinasyonunda iddialı ve çok başarılı bir ekonomik çağdaşlaşma programına başlamıştı. Çoğunlukla 1944 ve 1983 yılları arasında hükûmetler tarafından uygulanan bu dirigizm programı (doğrudan denetim), ulaşım, enerji ve telekomünikasyon gibi bazı endüstrilerin ve özel şirketlerin belirli projelerde birleşmeleri veya yer alması için çeşitli teşviklerin devlet kontrolünü içeriyordu.

1981'de Cumhurbaşkanı François Mitterrand'ın seçilmesi ile ekonomide devlet kontrolünde kısa süreli bir artış görülmüş, birçok endüstri ve özel banka ulusallaştırılmıştır. Bu artan doğrudan denetim (dirigizm) biçimi, 1982 gibi erken bir tarihte eleştirilere uğramıştır. 1983 yılına gelindiğinde, hükûmet doğrudan denetimden vazgeçmeye ve kemer sıkma politikası (rigueur) veya şirketleşme dönemine başlamaya karar verdi. Sonuç olarak, hükûmet büyük ölçüde ekonomik müdahalecilikten vazgeçmiş; bazı özellikleri hala devam etmesine rağmen, dirigizm esasen gerilemiştir. Fransız ekonomisi, hükûmet yönetiminde büyümüş ve değişime uğramış ve ekonomide diğer Avrupa ülkelerinden çok daha fazlası planlanmıştır.

Yaygın bir biçimde serbestleşmiş bir ekonomi olmasına rağmen, hükûmet ekonomide önemli bir rol oynamaya devam etmektedir: 2014 yılında GSYİH'nın %56'sını temsil eden hükûmet harcamaları, Avrupa Birliği'nde en yüksek ikinci sıradadır. Çalışma koşulları ve ücretler yüksek oranda düzenlenmiştir. Hükûmet, enerji üretimi ve dağıtımı, otomobil, ulaşım ve telekomünikasyon gibi çeşitli işkollarındaki kuruluşlarda hisselere sahip olmaya devam etmektedir. Ancak bu hisseler hızla elden çıkarılmakta, devlet bu şirketlerde en fazla sembolik riskleri elinde tutmaya devam etmektedir (demiryolu taşımacılığı ve enerji dışında).

Fransa, Nisan ve Mayıs 2012'de, seçimden galip çıkan François Hollande'nin 2017 yılına kadar Fransa'nın bütçe açığını ortadan kaldırmaya söz verdiği kemer sıkma önlemlerine karşı çıktığı bir cumhurbaşkanlığı seçimleri düzenledi. Yeni hükûmet, geçtiğimiz günlerde yürürlüğe giren vergi indirimlerini ve refahı muaf tutmayı ve en yüksek vergi parantezi oranını bir milyon avronun üzerindeki gelirlerde %75'e çıkarmayı; 42 yaşını dolduran emekliler için emeklilik yaşını 60 yaşına getirmeyi, son zamanlarda kamu eğitiminden kesilen 60.000 işin onarılmasını, kira artışlarının düzenlenmesini ve fakirler için ilave kamu konutları inşa edilmesini hedeflediğini belirtmiştir.

Haziran 2012'de, Hollande'nin Sosyalist Partisi, yasama seçimlerinde genel çoğunluğu almış ve Fransa Anayasasını değiştirme ve söz verilen reformların derhâl yürürlüğe girmesine izin vermiştir. Fransız devlet tahvili faizleri, Alman devlet tahvillerinin üzerindeki 50 baz puanından daha düşük seviyelerdeki oranları kaydetmek için %30 düşmüştür.^[24][25]

Fransa Hükûmeti, 1970'lerin başından beri her yıl bir bütçe açığı veriyor. 2012 ortalarında, Fransız hükûmetinin borç seviyeleri 1.833 milyar Euro'ya ulaştı.^[26] Bu borç seviyesi Fransız GSYİH'sının %91'ine eşdeğerdi.^[26]

Avrupa Birliği kurallarına göre, üye devletlerin, borçlarını verimin %60'ı ile sınırlandırması veya yapısal olarak bu tavan oranına azaltması ve GSYİH'nın %3,0'ından daha fazla olmayan kamu açığını yönetmesi gerekiyor.^[26]

2012'nin sonlarında, kredi derecelendirme kuruluşları, Fransız hükûmetinin borç seviyelerinin artmasının Fransa'nın AAA kredi notunu riske attığını ve gelecekteki bir kredi notunu düşürme ihtimalini arttıracağı ve ardından Fransız hükûmeti için daha yüksek borçlanma maliyetleri olasılığını arttırdığı konusunda uyarıda bulundu.^[27]

2012 yılında Fransa'nın kredi notu, derecelendirme kuruluşları Moody's, Standard & Poor's ve Fitch tarafından AA+ seviyesine indirildi.^[28][29]

Aralık 2014'te Fransa'nın kredi notu Fitch (ve S&P) tarafından AA seviyesine düşürüldü.^[30]

Aşağıdaki tablo 1980-2020 dönemindeki temel ekonomik verileri göstermektedir. %2'nin altındaki enflasyon yeşildir.^[31]

Yıl	GSYİH (Milyar Euro olarak)	Kişi başı GSYİH (Euro olarak)	GSYİH artışı (reel)	Enflasyon oranı (Yüzde olarak)	İşsizlik (Yüzde olarak)	Bütçe dengesi (GSYİH'nın %'si olarak)
1980	453.2	8,435	%1.8	%13.1	%6.2	%−0.4
1981	511.7	9,470	%1.1	▲%13.3	▲%7.4	%−2.4
1982	587.9	10.821	%2.5	▲%12.0	▲%8.1	%−2.8
1983	652.8	11,945	%1.2	▲%9.5	▼%7.4	%−2.5
1984	709.6	12,927	%1.5	▲%7.7	▲%8.5	%−2.7
1985	760.5	13,788	%1.6	▲%5.8	▲%8.7	%−2.9
1986	817.8	14,759	%2.4	▲%2.5	▲%8.9	%−3.2
1987	859.8	15,442	%2.6	▲%3.3	▲%9.2	%−2.0
1988	929.4	16,607	%4.7	▲%2.7	▼%8.8	%−2.5
1989	1,001.8	17,805	%4.4	▲%6.6	▼%8.7	%−1.8
1990	1,058.6	18,711	%2.9	%0.3	▼%8.4	%−2.4
1991	1,097.1	19,304	%1.0	▲%3.4	▲%8.6	%−2.8
1992	1,136.8	19,906	%1.6	▲%2.5	▲%9.4	%−4.6
1993	1,148.4	20,018	%−0.6	▲%2.2	▲%10.3	%−6.3
1994	1,186.3	20,609	%2.3	%1.7	▲%10.7	%−5.4
1995	1,225.0	21,211	%2.1	%1.8	▼%10.5	%−5.1
1996	1,259.0	21,730	%1.4	▲%2.1	▲%10.8	%−3.9
1997	1,299.7	22,365	%2.3	%1.3	▲%10.9	%−3.6
1998	1,358.8	23.307	%3.6	%0.7	▼%10.7	%−2.4
1999	1,408.1	24,072	%3.4	%0.6	▼%10.4	%−1.6
2000	1,485.3	25,235	%3.9	%1.8	▼%9.2	%−1.3
2001	1,544.6	26,026	%2.0	%1.8	▼%8.5	%−1.4
2002	1,594.3	26,711	%1.1	%1.9	▼%8.3	%−3.1
2003	1,637.4	27,244	%0.8	▲%2.2	▲%8.5	%−3.9
2004	1,710.7	28,274	%2.8	▲%2.3	▲%8.8	%−3.5
2005	1,772.0	29,066	%1.6	%1.9	▲%8.9	%−3.2
2006	1,853.2	30,184	%2.4	%1.9	▼%8.8	%−2.3
2007	1,945.7	31,486	%2.4	%1.6	▼%8.0	%−2.5
2008	1,995.8	32,121	%0.2	▲%3.2	▼%7.5	%−3.2
2009	1,939.0	31,041	%−2.9	%0.1	▲%9.1	%−7.2
2010	1,998.4	31,841	%2.0	%1.7	▲%9.3	%−6.8
2011	2,059.3	32,651	%2.1	▲%2.3	▼%9.2	%−5.1
2012	2,086.9	32,929	%0.2	▲%2.2	▲%9.8	%−4.8
2013	2,115.3	33,208	%0.6	%1.0	▲%10.3	%−4.0
2014	2,147.6	33,542	%0.9	%0.6	%10.3	%−3.9
2015	2,194.2	34,125	%1.1	%0.1	▲%10.4	%−3.6
2016	2,228.9	34,524	%1.1	%0.3	▼%10.0	%−3.4
2017	2,288.1	35,309	%1.8	%1.2	▼%9.4	%−2.6
2018	2,353.1	36,355	%2.0	▲%2.1	▼%9.1	%−2.5
2019	2,426.9	37,344	%1.5	%1.3	▼%8.4	%−3.0
2020	2,277.1	34,967	%−8.3	%0.5	▼%8.1	%−9.9

Fransa'nın önde gelen endüstri işkolları telekomünikasyon (iletişim uyduları dâhil), havacılık, uzay ve savunma, gemi yapımı (donanma ve özel uzmanlık gemileri), ilaç, inşaat ve inşaat mühendisliği, kimyasallar, tekstil ve otomobil üretimidir.

Fransa'da araştırma ve geliştirme harcamaları da, OECD'nin dördüncü en yüksek Ar-Ge harcaması yapan ülkesi olarak GSYİH'sının %2,26'sı kadardır.^[32]

Fransa, ülke olarak nükleer enerjide dünya liderleri arasındadır, küresel enerji devleri Areva, EDF ve GDF-Suez kuruluşlarına ev sahipliği yapmaktadır. Nükleer enerji günümüzde ülkenin elektrik üretiminin yaklaşık %78'ini oluşturmakta, bu oran 1973'te yalnızca %8 iken, 1980'de %24, 1990'da ise %75 seviyelerindeydi. Fransa, şebeke yükü nedeniyle düşük olan %77 gibi bir toplam kapasite faktörüne (belli bir zaman diliminde gerçek bir elektrik enerjisi çıktısının, o zaman boyunca mümkün olan maksimum elektrik enerjisi üretimine olan birimsiz oranı) sahiptir. Ancak kullanılabilirlik %84 civarındadır ve bu da tesislerin genel olarak mükemmel bir verim sergilediğini göstermektedir. Nükleer atıklar yeniden işleme tesislerinde yerinde depolanmaktadır. Fransa, nükleer enerjiye yaptığı yoğun yatırım nedeniyle, dünyadaki en sanayileşmiş yedi ülke arasında en düşük karbondioksit salınımı yapan ülkedir.^[33]

2006'da Fransa'da üretilen elektrik 548.8 TWh olarak gerçekleşmiştir. Bunun:

• 428.7 TWh'si (%78.1) nükleer enerji ile,
• 60.9 TWh'si (%11.1) hidroelektrik enerjisi ile,
• 52,4 TWh'si (%9,5) fosil yakıtlardan enerji üretimi ile,
  • Bunun da 21.6 TWh'i (%3.9) kömür gücünden,
  • 20.9 TWh'si (%3.8) doğal gaz enerjisi ile,
  • 9.9 TWh'si (%1.8) başka fosil yakıtlardan üretimle (akaryakıt ve yüksek fırın gazları gibi sanayi yan ürünleri)
• 6.9 TWh'si (%1.3), diğer enerji üretim türleri (özellikle atıklardan enerji üretimi ve rüzgâr türbinleri ile) tarafından üretildi.
  • Rüzgâr türbinlerinin ürettiği elektrik, 2004 yılında 0,596 TWh'den 2005'te 0,963 TWh'ye ve 2006'da 2,15 TWh'ye yükselmiştir, ancak bu hala toplam elektrik üretiminin %0,4'ünü (2006 itibarıyla) oluşturmaktadır.

2004 yılının Kasım ayında, dünyanın en büyük kamu hizmeti sağlayıcısı ve Fransa'nın en büyük elektrik sağlayıcısı olan EDF (Electricité de France), Fransız borsasında büyük başarılar elde etmiştir. Bununla birlikte, Fransız devleti sermayesinin %70'ini elinde tutmaktadır.

Diğer elektrik sağlayıcıları arasında CNR (Compagnie nationale du Rhône) ve Endesa (SNET sahipliğinde) bulunmaktadır.

Fransa, AB'deki tüm tarım alanlarının yaklaşık üçte birine sahip dünyanın en büyük altıncı tarım üreticisi ve Avrupa Birliği'nin önde gelen bir tarım gücüdür.

Kuzey Fransa büyük buğday çiftlikleri ile bilinir. Süt ürünleri, domuz eti, kümes hayvanları ve elma üretimi ülkenin batı bölgesinde yoğunlaşmaktadır. Sığır eti üretimi Orta Fransa'da yer alırken, meyve, sebze ve şarap üretimi ülkenin orta bölgelerinden Güney Fransa'ya doğru değişerek yayılmıştır. Fransa, birçok tarım ürününün büyük bir üreticisidir ve ülke şu anda ormancılık ve balıkçılık endüstrilerini genişletmektedir. Ortak Tarım Politikası (CAP) ve Gümrük Tarifeleri ve Ticaret Genel Anlaşması'nın (GATT) Uruguay Turu Görüşmeleri, ekonominin tarım işkolunda reformlarla sonuçlanmıştır.

Dünyanın en büyük ikinci tarım ihracatçısı olarak Fransa, ABD'den hemen sonra gelmektedir.^[34] İhracatının %49'unun hedefi diğer AB üyesi ülkelerdir. Fransa ayrıca ciddi gıda kıtlığı çeken birçok fakir Afrika ülkesine (eski sömürgeleri dâhil) ihracatla tarımsal ürün sağlamaktadır. Buğday, sığır eti, domuz eti, kümes hayvanları ve süt ürünleri başlıca tarımsal ihracat ürünleridir.

Amerika Birleşik Devletleri'nden yapılan tarım ihracatı, yerel üretimden, diğer AB üye ülkelerinden ve Fransa'ya üçüncü dünya ülkelerinden yapılan sert bir rekabetle karşı karşıyadır. Yıllık 600 milyon dolar olan Fransa'ya yapılan ABD'nin tarım ihracatı, başta soya fasulyesi ve soya fasulyesi ürünleri, besin ve yemler, deniz ürünleri ve tüketici ürünlerinden, özellikle atıştırmalık yiyecekler ve fındıktan oluşmaktadır. Fransa'nın ABD'ye ihracatı ise, peynir, işlenmiş ürünler ve şarap gibi çok daha değerli ürünlerden oluşmaktadır.

Fransız tarım işkolu, Avrupa Birliği para yardımları aracılığıyla yaklaşık 11 milyar Euro ödenek almaktadır. Fransa'nın rekabet üstünlüğü çoğunlukla peynir ve şarap gibi ürünlerinin yüksek kalitesi ve dünyaca ünlü olmasıyla bağlantılıdır.

Fransa, 2014 yılında 83,7 milyondan fazla yabancı turist [1] 4 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ile İspanya'nın (2006'da 58,5 milyon) ve ABD'nin (2006'da 51,1 milyon) önünde en popüler gezim uğrak yeriydi. Bu rakam, yazın İspanya ve İtalya'ya giderken Fransa'dan geçen Avrupalıları ve Kuzey Avrupalılar gibi Fransa'da 24 saatten az kalanları kapsamamaktadır.

Fransa, kültürel öneme sahip şehirlere (en önde gelen Paris), plajlara ve deniz kenarındaki tatil yerlerine, kayak merkezlerine ve birçoğunun güzelliği ve sükuneti için zevk alınan kırsal bölgelere ev sahipliği yapmaktadır. Fransa ayrıca, Hautes-Pyrénées bölgesinde yer alan ve yılda birkaç milyon ziyaretçiye ev sahipliği yapan Lourdes'e birçok dini ziyaretçi çekmektedir.

2003 yılı verilerine göre, bazı tanınmış turistik yerler arasında (yılda en az bir ziyaretçi):^[35] Eyfel Kulesi (6.2 milyon), Louvre Müzesi (5.7 milyon), Versay Sarayı (2.8 milyon), Bilim ve Sanayi Şehri (2.6 milyon), Orsay Müzesi (2.1 milyon), Arc de Triomphe (1.2 milyon), Pompidou Merkezi (1.2 milyon), Mont-Saint-Michel (1 milyon), Chambord Kalesi (711.000), Sainte-Chapelle (683.000), Haut Koenigsbourg Şatosu (549.000), Puy de Dôme (500.000), Picasso Müzesi (441,000), Carcassonne (362,000) yer almaktadır. Ancak, Fransa'daki en popüler gezim yeri 2017'de 9,7 milyon ziyaretçiyle Disneyland Paris'ti.^[36]

Temelde savaş gemileri, silahlar, nükleer silahlar ve teçhizatlar üreten Fransız silah endüstrisinin ana müşterisi Fransız hükûmetidir.

Başbakan Jean-Pierre Raffarin hükûmeti altında kayda değer oranda artan yüksek savunma harcamasına (şu anda €35 milyar) baktığınızda, bu sizi büyük ölçüde Fransız silah sanayisine götürür.^{[kaynak belirtilmeli]}

2000–2015 döneminde Fransa, dünyanın dördüncü en büyük silah ihracatçısıydı.^[37][38]

2015 yılında, Fransız silah satışlarının uluslararası olarak 17,4 milyar ABD dolarına ulaştığı^[39] ve bunun 2014 rakamının iki katından fazla olduğu bildirilmiştir.^[40] Vice News, “Birleşik Krallık bu konuda biraz geride kalırken, Fransa kara, hava ve deniz savunması için yüksek seviyede askeri teçhizat üretimini sürdürdü -bu silah ve teknoloji ihracatına dayanan pahalı bir yaklaşımdır" diye bildirmiştir.^[41]

Fransa, 100 km² başına 146 km karayolu ve 6.2 km demiryolu hattı ile dünyanın en yoğun ulaşım ağlarından birine sahiptir. Paris'in merkezi de bir ağ olarak inşa edilmiştir.^[42] Yüksek oranda sübvanse edilen demiryolu taşımacılığı ağı, çoğu araba ile yapılan nispeten küçük bir seyahat kısmını oluşturmaktadır. Bununla birlikte, yüksek hızlı TGV trenleri, kısmen şehirlerarası otobüslerin 2015 yılına kadar çalışmasının engellenmesi nedeniyle, uzun mesafeli seyahatlerin büyük bir bölümünü oluşturur.

Fransa'da ayrıca Bayonne, Bordeaux, Boulogne-sur-Mer, Brest, Calais, Cherbourg-Octeville, Dunkirk, Fos-sur-Mer, La Pallice, Le Havre, Lorient, Marsilya, Nantes, Nice, Paris, Port-la-Nouvelle, Port-Vendres, Roscoff, Rouen, Saint-Nazaire, Saint-Malo, Sete, Strazburg ve Toulon gibi birçok deniz limanı ve iskele bulunmaktadır. Fransa'da yaklaşık 470 havaalanı vardır ve 2005 yılı tahminlerine göre üç heliport vardır. Havaalanlarının 288'i asfalt pistler ile kaplanmıştır; kalan 199'u ise toprak pisttir. Fransa'nın ulusal havayolu şirketi Air France, 6 ana kıtanın tamamında 83 ülkede (Fransa denizaşırı toprakları da dâhil olmak üzere) 20 yurt içi ve 150 uluslararası varış noktasına uçan bir tam hizmet küresel havayolu kuruluşudur.

Amerikan Çalışma İstatistikleri Bürosu (BLS) tarafından hazırlanan 2011 tarihli bir rapora göre, Fransa'nın satın alma gücü paritesindeki kişi başına GSYİH'si, 35.000 ABD dolarından biraz daha fazla olan İngiltere'ye benzerlik gösterir.^[43] Ekonomist Paul Krugman, kişi başına düşen Fransız GSYİH'sının neden Amerika Birleşik Devletleri'ninkinden daha düşük olduğunu açıklamak için; "Fransız işçiler kabaca ABD'li işçiler kadar üretkendir", ancak Fransızların işgücüne katılım oranının daha düşük olduğunu belirtmiş ve "çalıştıklarında daha az saat çalışırlar" demiştir. Krugman'a göre, fark Fransızların "emeklilik ve eğlence konusunda farklı seçimler" yapmasından kaynaklanmaktadır.^[44]

Keynesyen ekonomistler, Fransa'daki işsizlik sorununa farklı çözümler aramış ve teorileri, 1999'da 35 saatlik çalışma haftası yasasının yürürlüğe girmesine yol açmıştır. 2004 ve 2008 yılları arasında hükûmet, arz tarafında reformlarla işsizlikle mücadele etmeye çalıştı ancak bu şiddetli bir dirençle karşılandı;^[45] Contrat nouvelle embauche (Yeni iş sözleşmesi) ve Contrat première embauche (İlk iş sözleşmesi), (daha esnek sözleşmelere de izin vererek) özel bir öneme sahipti ve her ikisi de sonunda yürürlükten kaldırıldı.^[46]

Sarkozy hükûmeti, asgari ek gelir (revenu minimum d'insertion) oranının (Fransa'daki normal işsizlik yardımlarının tersine, önceki katkılara dayanmayan işsizlik yardımları), geçinmek için yetersiz olan işleri bile kabul etme teşviki üzerindeki olumsuz etkisini gidermek için etkin dayanışma gelirini (revenu de solidarité active) (iş içi yararlar sağlayan) kullandı.^[47]

15-64 yaş arası Fransız istihdam oranları OECD ülkeleri içinde en düşük olanıdır: 2012 yılında, 15-64 yaş arası Fransız nüfusun sadece %71'i istihdam edilirken, Japonya'da bu oran %74, Birleşik Krallık'ta %77, ABD'de %73 ve Almanya'da %77 idi.^[48] Bu boşluk 15-24 yaş arasındaki nüfusun düşük istihdam oranından kaynaklanmaktadır: 2012 yılında %38 idi; OECD'deki ortalama ise %47'dir. Neoliberal ekonomistler düşük istihdam oranını, özellikle gençler arasında belirgin olduğu gibi, düşük verimlilikli çalışanların işgücü piyasasına kolayca girmelerini önleyecek yüksek asgari ücret kaynaklı görüyorlar.^[49]

Aralık 2012'de bir New York Times makalesi, Fransa'da, Eurofound araştırma ajansı tarafından belgelenen 14 milyon işsiz genç Avrupalı'nın bir parçasını oluşturduğu iddia edilen "yüzer bir nesil" hakkında bir bildiri yayınladı.^[50] Aynı makalede, OECD'de işsizliği inceleyen kıdemli bir ekonomist olan Anne Sonnet, Fransa'daki yaklaşık iki milyon gencin o dönemde iş aramaktan vazgeçtiğini, Fransız İşçi Bakanı Michel Sapin ise, işe alınan kişilerin yüzde 82'sinin sadece geçici sözleşmelerle istihdam edildiğini belirtti.

Sapin ayrıca, onun görüşüne göre, o zamanki zorluğun, sendikalar ve şirketler arasında daha fazla güvenin bulunduğu ve zor dönemlerde "kısmi işsizliğin" yaşandığı daha esnek bir sistem yaratmak olduğunu açıkladı. Sözde yüzer nesil, iddia edilen işlevsiz bir sisteme bağlandı: "mezunları iş gücüne bütünleştirmeyen seçkinci bir eğitim geleneği, yeni gelenler için girmesi zor olan katı bir işgücü piyasası ve şirketlerin tam zamanlı çalışanlar almasını pahalılaştıran ve onları işten çıkarmanın hem zor hem de pahalı olduğu bir vergi sistemi, onları boşta bıraktı".^[51] Temmuz 2013'te Fransa'da resmî işsizlik oranı %11 idi.^[52][53]

Nisan 2014'ün başlarında, işverenlerin federasyonları ve sendikaları, çalışanların resmi çalışma saatleri dışında akıllı telefon iletişimi yoluyla çalışma sürelerinin uzaması yaşandığı için, teknoloji ve danışmanlık işverenleri ile bir anlaşma imzaladılar. Yeni, yasal olarak bağlayıcı bir iş sözleşmesi uyarınca, yaklaşık 250.000 çalışan boş zamanlarında işle ilgili meseleleri ele almaktan kaçınacak ve işverenleri de bu süre zarfında personel ile ilişki kurmaktan kaçınacaktır.^[54]

Her gün yaklaşık 80 bin Fransız vatandaşı komşu Lüksemburg'da çalışmaya gidip, çalışmaya başlıyor ve bu da onu Avrupa Birliği'nin en büyük sınır ötesi işgücü grubu yapıyor.^[55] Onlar kendi ülkelerinden daha farklı iş grupları için çok daha yüksek ücret ve gelişen Lüksemburg ekonomisinde vasıflı işgücü eksikliği ile Lüksemburg'a çekilmektedirler.

Fransa, Avrupa'da (Almanya'dan sonra) ikinci büyük ticaret ülkesidir.^[56] Mallar için dış ticaret dengesi 1992'den 2001'e kadar artıyordu, 1998'de 25.4 milyar ABD dolarına (25.4 G$) ulaşmıştı; bununla birlikte, Fransız ticaret dengesi ekonomik gerilemeden etkilendi ve 2000 yılında kırmızıya dönerek 2003 yılında 15 milyar ABD doları açık verdi. 1998'in toplam ticareti -ithalat artı mal ve hizmet ihracatı- $730 milyar ABD doları veya GSYİH'nın %50'sini oluşturuyordu. Avrupa Birliği ülkeleriyle yapılan ticaret, Fransız ticaretinin %60'ını oluşturmaktadır.

1998'de ABD-Fransa ticareti yaklaşık 47 milyar dolar -sadece mallarda- seviyesinde gerçekleşmişti. Fransız ticaret verilerine göre ABD ihracatı, Fransa'nın toplam ithalatının yaklaşık %8.7'sini (yaklaşık 25 milyar dolar) oluşturdu. Özellikle, ABD endüstriyel kimyasalları, uçak ve motorlar, elektronik bileşenler, telekomünikasyon, bilgisayar yazılımları, bilgisayar ve çevre birimleri, analitik ve bilimsel donanımlar, tıbbi cihaz ve gereçler, yayın ekipmanları ve programlama ve franchising hizmetleri Fransız ithalatçılar için caziptir.

Fransızların ABD'ye ihracatında başlıca uçak ve motorlar, içecekler, elektrikli cihazlar, kimyasallar, kozmetikler, lüks ürünler ve parfümler vardır. Fransa, ABD'nin dokuzuncu en büyük ticaret ortağıdır.

Milyar ABD Doları Olarak İhracat Sıra Ülke[57] İhracat (2016) 1.  Almanya 70.1 2.  ABD 40.4 3.  Belçika  Lüksemburg 36.7 4.  İtalya 35.3 5.  Birleşik Krallık 35.3 6.  İspanya 34.6 7.  Çin 18.6 8.  Hollanda 16.8 9.   İsviçre 16.2 10.  Japonya 8.9 11.  Polonya 7.9 12.  Singapur 7.8 13.  Türkiye 7.5 14.  Hong Kong 6.4 15.  İrlanda 6.3 16.  Rusya 6.1 17.  İsveç 5.7 18.  Güney Kore 5.7 19.  Cezayir 5.3 20.  Portekiz 5.3

Milyar ABD Doları Olarak İthalat Sıra Ülke[57] İthalat (2016) 1.  Almanya 99.8 2.  Çin 47.9 3.  İtalya 43.7 4.  Belçika  Lüksemburg 41.6 5.  ABD 37.9 6.  İspanya 37.1 7.  Hollanda 26.4 8.  Birleşik Krallık 22.4 9.   İsviçre 15.8 10.  Polonya 10.4 11.  Japonya 10.1 12.  İrlanda 7.6 13.  Çekya 7.6 14.  Türkiye 7.5 15.  Norveç 6.4 16.  Portekiz 6.3 17.  İsveç 6.0 18.  Avusturya 5.6 19.  Hindistan 5.1 20.  Vietnam 5.0

Milyar ABD Doları Olarak Toplam Ticaret

Sıra	Ülke[57]	Toplam Ticaret (2016)
1.	Almanya	169.9
2.	İtalya	79.0
3.	ABD	78.3
4.	Belçika  Lüksemburg	78.3
5.	İspanya	71.7
6.	Çin	66.5
7.	Birleşik Krallık	57.7
8.	Hollanda	43.2
9.	İsviçre	32.0
10.	Japonya	19.0

Fransız bölgeleri arasındaki ekonomik eşitsizlik, İngiltere, İtalya veya Almanya gibi diğer Avrupa ülkelerinde olduğu kadar yüksek değildir ama İsveç veya Danimarka, hatta İspanya gibi ülkelerden daha yüksektir. Bununla birlikte, Avrupa'nın en zengin ve en büyük ikinci bölgesel ekonomisi olan Île-de-France (Paris'i çevreleyen bölge), başkentin ekonomik hegemonyasından uzun süre yararlanmıştır.

En önemli bölge Île-de-France (dünyanın 4. ve Avrupa'nın 2. en zengin ve en büyük bölgesel ekonomisi), Rhône-Alpes (hizmetler, yüksek teknolojiler, kimya endüstrisi, şaraplar ve turizm sayesinde Avrupa'nın en büyük 5. bölgesel ekonomisi), Provence-Alpes-Côte d'Azur (hizmetler, endüstri, turizm ve şaraplar), Nord-Pas-de-Calais (Avrupa ulaşım merkezi, hizmetler, endüstriler) ve Pays de la Loire (yeşil teknolojiler, turizm)'dır. Endüstride zengin bir geçmişe sahip (makine parçaları) olan ve halihazırda yüksek gelirli hizmet odaklı bir bölge olarak kabul edilen Alsace gibi bölgeler, mutlak anlamda çok yüksek, bir sıralamaya girmeden çok zenginlerdir.

Kırsal alanlar ağırlıklı olarak Auvergne, Limousin ve Centre-Val de Loire'dadır ve şarap üretiminde Aquitaine (Bordeaux (veya bordo)), Burgonya ve şampanya ekonomisinde Champagne-Ardennes'de üretilen ürünler içki üretiminin önemli bir bölümünü oluşturur.

Kaynak: INSEE. Kaynak: fxtop.com.

Gelir açısından Fransa'nın bölümleri (département) arasında önemli eşitsizlikler gözlemlenebilir.

INSEE'nin 2008 istatistiklerine göre, Yvelines ayda €4,750 ortalama gelir ile ülkenin en yüksek gelirli bölümüdür. Hauts-de-Seine ikinci, Essonne üçüncü, Paris dördüncü, Seine ve Marne aylık gelir açısından beşinci sırada gelmektedir. Île-de-France, aylık €4,228 (aynı zamanda Avrupa'daki en zengin bölge) ortalama geliri ulusal düzeyde €3,081 Euroya kıyasla ülkenin en zengin (ve ayrıca Avrupa'nın en zengin bölgesi) bölgesidir (Région).

Fransa'nın en yoksul kısımları Fransa denizaşırı bölümlerinden, Fransız Guyanası €1,826 ortalama hanehalkı geliri ile en yoksul bölümü olmaktadır. Metropolitan Fransa'nın en yoksulu ise, listenin en altında yer alan ve ortalama hanehalkı geliri ayda €1,893 olan Limousin bölgesindeki Creuse ilidir.^[58]

İller arasında büyük eşitsizlikler de bulunabilir. Paris metropol bölgesinde, Paris Ouest'teki yüksek yaşam standardı ile Paris'in kuzey banliyölerindeki Seine-Saint-Denis gibi bölgelerdeki düşük yaşam standardı arasında önemli farklılıklar vardır.

50.000'den fazla nüfuslu iller içinde, Paris'in batısındaki bir banliyö olan Neuilly-sur-Seine, Fransa'daki en zengin ildir, ortalama hanehalkı geliri 5.939 Euro'dur ve %35'i aylık 8.000 Euro'nun üstünde bir kazanca sahiptir. Ancak Paris içinde, dört ilçe hanehalkı gelirinde, en zengin olan Neuilly-sur-Seine'i aşmaktadır: 6., 7., 8. ve 16.; 8. ilçe (arrondissement) Fransa'daki en zengin ilçedir (diğer üçü onu en zengin 2., 3. ve 4. en zengin olanlar olarak takip eder).

2010 yılında, Fransızlar 63 milyonluk bir nüfus için 14.0 trilyon ABD doları tutarında bir servete sahipti.^[59]

• Toplam zenginlik açısından, Fransızlar en zengin Avrupalılardır ve en zengin Avrupalı hanelerin dörtte birinden fazlasını oluşturmaktadırlar.^[60] Küresel olarak, Fransız ulusu en zengin ulus olarak dördüncü sırada yer almaktadır.^[61][62]
• 2010 yılında, Fransız yetişkin başına varlık, 2007'deki kriz öncesi $300.000 dolarlık bir yüksek seviyeye göre 290.000 ABD dolarından biraz daha yüksekti. Bu orana göre, Fransızlar Avrupa'nın en zenginleridir. Servet vergisi, Fransa'daki 1.1 milyon insan tarafından ödenir, bu verginin ödenmesi 1.3 milyon Euro tutarında bir varlığa ulaşıldığında başlar (asıl ikamet değerinde bir indirim vardır).
• Neredeyse her Fransız hanehalkının varlıklarında en az 1.000 dolar gelir vardır.^[63] Orantılı olarak, varlıkları $10.000 üzerinde para ile iki kat daha fazla Fransız ve dünya ortalamasından $100.000 dolardan fazla varlığa sahip dört kat daha fazla Fransız bulunmaktadır.^[64]
• Fransızlar aynı zamanda, hanehalkı varlıklarının %10'undan biraz daha fazlasını oluşturan kişisel borçları olan gelişmiş dünyadaki en az borçlu nüfus arasındadır.^[65]

Fransa, 2017'de Avrupa'nın en yüksek üçüncü milyoner sayısına sahiptir. Birleşik Krallık (2.225 M) ve Almanya'nın (1.637) arkasından, 2017 yılında Fransa'da yaşayan 1.617 milyoner hanehalkı (ABD Doları cinsinden) vardı. Fransa'daki en zengin kişi LVMH icra kurulu başkanı ve sahibi Bernard Arnault.

Genel

• Fransa
• Avrupa ekonomisi
• Avrupa Birliği ekonomisi

• OECD's France country Web site 6 Temmuz 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. and OECD Fransa Ekonomi sAnketi24 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Uluslararası Para Fonu (IMF) sitesi üzerinde, Fransa ekonomisi ve ekonomi politikaları 16 Ağustos 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.