Yenidilbilgiciler

Yenidilbilgiciler (Almanca: Junggrammatiker) 1870'lerden sonra, dilbilimin salt tarihsel bir bilim olarak görülmesi üzerine ortaya çıkmış, August Leskien (1840–1916), Karl Brugmann (1849–1919) ve Hermann Osthoff (1847–1909) gibi dilbilimciler çevresinde kurulan bir akımdır. Bu dilbilimciler karşılaştırmalı dilbilimin ulaştığı sonuçlara tarihsel ölçütler uygulamışlar, dile ilişkin tek bilimsel yöntemin tarihsel yöntem olduğunu savunmuşlar­dır. Yenidilbilgiciler için ses değişim yasalarının yanı sı­ra, tarihselcilik savı da önemlidir.

Yenidilbilgiciler ses değişim yasalarının kesin nitelikli olduğu görüşünü benimse­yerek kural dışı sayılan verileri de genel bir kurala bağlama­ya çalışmışlardır. Sanskritçe sözcüklerdeki vurgunun yerini göz önünde tutarak kural dışı durumları açıklayan, böylece Grimm yasasını bütünleyen Danimarkalı K. Verner (1846-1896) bu yöndeki çalışmalara büyük katkıda bulunmuştur. Öte yandan, Yenidilbilgiciler, kimi aykırılıkları da ruhbilim­den kaynaklanan örnekseme kavramıyla açıklamışlar, daha genel bir düzlemde ise dili, toplumun ortak bilincinin bir ürünü olarak ele almaya yönelmişlerdir. Aynı yıllarda Ame­rikalı W.D. Whitney (1827-1894), Schleicher gibi dilbilimci­lerin görüşlerine karşı çıkarak dilin doğal bir olay olmadığını, toplumsal bir olgu ve bildirişim aracı niteliği taşıdığını, dilbilimin doğal bilimlere bağlanmadığını, tarihsel bir bilim olduğunu savunmuştur.^[1]