Джордж Акерлоф

Джордж Акерлоф
анг. George Arthur Akerlof
2007 г.
Дата нараджэньня	17 чэрвеня 1940(1940-06-17)[1][2] (84 гады)
Месца нараджэньня	Нью-Гэйвэн[d]
Месца вучобы	Ельскі ўнівэрсытэт Масачусэцкі тэхналягічны інстытут (1966) Lawrenceville School[d] Школа сяброў Сыдвэла[d]
Занятак	эканаміст, прафэсар
Навуковая сфэра	эканоміка і гаспадарка[d]
Месца працы	Каліфарнійскі ўнівэрсытэт у Бэрклі
Сябра ў	Нацыянальная акадэмія навук ЗША, Амэрыканская акадэмія мастацтваў і навук[d], American Economic Association[d] і Эканаметрычнае таварыства[d][3]
Навуковы кіраўнік	Робэрт Салоў[d]
Вучні	Ўільям Дадлі[d]
Узнагароды	стыпэндыя Гугенгайма[d] (1973) Глабальная эканамічная прэмія[d] (2006) заслужаны член Амерыканскай эканамічнай асацыяцыі[d] сябра Эканамэтрычнага таварыства[d] (1979) сябра Амэрыканскай акадэміі мастацтваў і навук[d] Fisher-Schultz Lecture[d]
Джордж Акерлоф у Вікісховішчы

Джо́рдж Акерлоф (1940; Нью-Гейвен, шт. Канэктыкут) — амэрыканскі эканаміст, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па эканоміцы (2001) «за аналіз рынкаў зь несымэтрычнымі зьвесткамі(en)» разам з Джозэфам Стыгліцам і Майклам Спэнсам, заснавальнік інфармацыйнай эканамічнай тэорыі. Вядомы сваімі дасьледаваньнямі рынку працы і нярыначных заробкаў, якія ўтвараюць асновы новакэйнсіянскай школы макраэканомікі.

Нарадзіўся ў сям’і прафэсара Ельскага ўнівэрсытэту Геста Акерлофа са Швэцыі. Пачаў навучаньне ў Ельскім унівэрсытэце (бакаляўр эканомікі), скончыў у Масачусэцкім тэхналягічным інстытуце (1966, доктар эканомікі). Пасьля амаль увесь час выкладаў у Каліфарнійскім унівэрсытэце ў Бэрклі]]. У 1967—1968 гг. працаваў прафэсарам Індыйскага статыстычнага інстытуту(en). У 1973 г. быў адным з супрацоўнікаў Камітэту эканамічных дарадцаў пры прэзыдэнце ЗША Рычардзе Ніксане. У 1978 г. перайшоў у Лёнданскую школу эканомікі і палітычных навук. У 1980 г. вярнуўся ў Каліфарнійскі ўнівэрсытэт у Бэрклі.

У жніўні 1970 г. зьмясьціў у ангельскім «Штоквартальным часопісе эканомікі»(en) артыкул «Рынак "аўтабарахла": нявызначанасьць якасьці і рынкавы мэханізм»(en), у якім акрэсьліў істотныя цяжкасьці на рынках ва ўмовах асымэтрычных зьвестак^[4] і за які атрымаў Нобэлеўскую ўзнагароду. 28 лістапада 1986 г. выдаў у Кембрыджы разам з жонкай Джэнет Елен(en) кнігу «Узоры зьдзельнага заробку(en) на рынку працы», дзе тлумачылася плата наймальнікам заработку звыш рынкавага ўраўнаважваньня(en)^[5] насуперак высновам нэаклясычнай школы эканомікі. У 1993 г. выдаў у амэрыканскім часопісе «Брукінгзаўскія дакумэнты аб гаспадарчай дзейнасьці»(en) разам з Полам Ромэрам(en) артыкул «Марадэрства: гаспадарчае падоньне банкруцтва дзеля прыбытку», дзе апісваліся ўмовы, пры якіх уласьніку выгадней выціснуць сродкі з уласнага прадпрыемства замест таго, каб яго разьвіваць: «Банкруцтва дзеля прыбытку адбудзецца, калі дрэнны бухгальтарскі ўлік, слабое рэгуляваньне або нізкія спагнаньні за злоўжываньне даюць уласьнікам пабуджэньне плаціць сабе больш за вартасьць іх прадпрыемстваў і затым не выконваць сваіх даўгавых абавязкаў. Банкруцтва дзеля прыбытку найчасьцей адбываецца, калі дзяржава ручаецца за даўгавыя абавязкі прадпрыемства»^[6].

У траўні 1996 г. зьмясьціў у «Штоквартальным часопісе эканомікі» разам з Майклам Кацам і сваёй жонкай артыкул «Разгляд пазашлюбнага дзетараджэньня ў Злучаных Штатах», дзе тлумачылася, якім чынам касаваньне крымінальнай адказнасьці за аборт і пашырэньне даступнасьці супрацьзачаткавых сродкаў сярод незамужніх жанчынаў прывяло да росту дзелі байструкоў сярод народжаных^[7]. 29 студзеня 2009 г. выдаў у Прынстане(en) (шт. Нью-Джэрзі) разам з будучым Нобэлеўскім ляўрэатам Робэртам Шылерам кнігу «Жыцьцярадаснасьць: як чалавечая псыхалёгія кіруе гаспадаркай, і чаму гэта важна для сусьветнага капіталізму»(en), дзе тлумачылася значэньне пачуцьцяў пры гаспадарчым вырашэньні(en)^[8].

• Старонка на бачыне Каліфарнійскага ўнівэрсытэту ў Бэрклі (анг.)
• Бібліяграфія Акерлофа // Дасьледніцкія паперы па эканоміцы(en)