Lužičkosrpski jezici
| Lužičkosrpski jezici Serbšćina, Serbsce (gornjolužičkosrpski) Serbšćina, Serbski (donjolužičkosrpski) | |
|---|---|
| Regije govorenja | Lužica, Zapadna Evropa |
| Države govorenja | |
| Jezička porodica |
|
| Broj govornika | 20.000 - 25.000 (Saksonija) ~7.000 (Brandenburg) |
| Jezički kod | |
| ISO 639-1 | wen |
| ISO 639-2 / 5 | wen |
| Također pogledajte: Jezik | Jezičke porodice | Spisak jezika | |
Lužičkosrpski jezici (gornjolužičkosrpski: serbska rěč; donjolužičkosrpski: serbska rěc) dva su usko povezana, ali samo djelimično međusobno razumljiva zapadnoslovenska jezika kojima govore Lužički Srbi, zapadnoslavenska manjina u regiji Lužica u istočnoj Njemačkoj. Klasificirani su kao zapadnoslavenski ogranak indoevropskih jezika i stoga su usko povezani s druge dvije zapadnoslavenske podskupine: lehitskom i češko-slovačkom.[1] Historijski gledano, jezici su bili poznati i kao vendijski (nazvani po Wendovima, najranijim slavenskim narodima u modernoj Poljskoj i Njemačkoj) ili lužički. ISO 639-2 kôd jezika je wen.
Dva lužičkosrpska jezika i književni standardi su gornjolužičkiosrpski (hornjoserbsce), kojim govori oko 20.000-25.000 ljudi u Saksoniji, i donjolužičkosrpski (dolnoserbski) kojim govori oko 7.000 ljudi u Brandenburgu. Područje u kojem se govore ova dva jezika poznato je kao Lužica (Lausitz na njemačkom jeziku).
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ About Sorbian Language, by Helmut Faska, University of Leipzig