Έλι Βίζελ

Έλι Βίζελ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Elie Wiesel (Αγγλικά)
Γέννηση30  Σεπτεμβρίου 1928[1][2][3]
Σίγκετου Μαρμάτσιεϊ[4]
Θάνατος2  Ιουλίου 2016[5][3][6]
Νέα Υόρκη
Τόπος ταφήςKensico Cemetery και Sharon Gardens Cemetery[7]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής (έως 2016)[8]
Βασίλειο της Ρουμανίας (1928–1940)[9]
Βασίλειο της Ουγγαρίας (1920-1946) (1940–1944)
ΘρησκείαΙουδαϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓίντις[10][11]
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[12][13][14]
Γίντις[11]
Εβραϊκά
Ρουμανικά[11]
Γαλλικά[15][13][14]
ουγγρικά[11]
Γερμανικά[11]
ΣπουδέςΦιλοσοφική Σχολή των Παρισίων
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[4][16][17]
πολιτικός ακτιβιστής
Judaic scholar
μυθιστοριογράφος
αυτοβιογράφος
διδάσκων πανεπιστημίου
μεταφραστής
δημοσιογράφος
ανθρωπιστής
φιλόσοφος[18]
θεατρικός συγγραφέας[19]
ΕργοδότηςYedioth Ahronoth
Πανεπιστήμιο της Βοστώνης
Δημοτικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης[20]
Αξιοσημείωτο έργοNight
Περίοδος ακμής1956
Οικογένεια
ΣύζυγοςMarion Wiesel
ΤέκναElisha Wiesel
ΓονείςShlomo Wiesel[21] και Sarah Feig[21]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΒραβείο Νόμπελ Ειρήνης (1986)[22][23]
Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
βραβείο Νόρμαν Μέιλερ (2011)
Εθνικό Ανθρωπιστικό μετάλλιο των ΗΠΑ (2009)
Βραβείο των τεσσάρων ελευθεριών - Βραβείο ανεξιθρησκίας
βραβείο Ελευθερίας (1987)
Βραβείο Φωτός της Αλήθειας (2005)
Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής (2001)
Grand Officer of the Order of the Star of Romania
επίτιμος διδάκτωρ του Καθολικού Πανεπιστημίου του Λουβέν
βραβείο Μεντισίς (1968)
Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (1992)
Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου
Prix du Livre Inter (1980)
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γενεύης
Medal of Liberty
Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ
honorary doctor of the Bar-Ilan University
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χάιφα
Μεγαλός Ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με αστέρα
honorary doctorate of the Weizmann Institute of Science
honorary doctorate of the Bordeaux Montaigne University (1993)[24][25]
honorary doctor of the University of Picardie Jules Verne (24  Αυγούστου 1995)[26]
Bordin Prize (1972)
honorary citizen of Jerusalem (2015)
honorary doctor of the Florida Atlantic University (1997)[27]
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι (6  Μαΐου 1988)[28]
βραβείο Μεγάλων Μεταναστών (2007)[29]
honorary degree from Spelman College (1995)[30]
Honorary doctor of the Paris-Sorbonne University (9  Απριλίου 2001)[31]
d:Q130759535 (1983)[32]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ελιέζερ (Έλι) Βίζελ (Elie Wiesel, προφ. στην αγγλική ως Γουιζέλ[33], 30 Σεπτεμβρίου 1928 – 2 Ιουλίου 2016)[34] ήταν γεννημένος στη Ρουμανία Εβραίος συγγραφέας[34], καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986. Συνέγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το Η νύχτα, που είναι βασισμένο στις εμπειρίες του ως κρατουμένου στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ[35].

Η νορβηγική επιτροπή Νόμπελ απεκάλεσε τον Βίζελ «αγγελιοφόρο προς την ανθρωπότητα», δηλώνοντας ότι μέσα από τον αγώνα του να ξεπεράσει «τη δική του προσωπική εμπειρία ολοκληρωτικού εξευτελισμού και τέλειας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη ιδιότητα» στα στρατόπεδα του θανάτου, καθώς και μέσα από το «πρακτικό έργο του για την υπόθεση της ειρήνης», ο Βίζελ είχε μεταδώσει ένα ισχυρό μήνυμα «ειρήνης, εξιλέωσης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας» στην ανθρωπότητα[36].

Οικογένεια και παιδική ηλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Βίζελ

Ο Έλι Βίζελ γεννήθηκε στο Σίγκετ των Καρπαθίων, το σημερινό Σιγκέτου Μαρμάτσιε πάνω στον ποταμό Τίσα. Οι γονείς του ήταν η Σάρα Φάιγκ και ο Σλόμο Βίζελ. Στο σπίτι η οικογένεια μιλούσε περισσότερο γίντις, αλλά και γερμανικά, ουγγρικά και ρουμάνικα[37][38]. Η Σάρα ήταν κόρη του Ντόντυ Φέιγκ, ενός γνωστού Χασιδίτη και αγρότη από γειτονικό χωριό. Ο Σλόμο Βίζελ μετέδωσε μία ισχυρή αίσθηση ανθρωπισμού στον γιο του, ενθαρρύνοντάς τον να διαβάζει λογοτεχνία και να μάθει την εβραϊκή γλώσσα, ενώ η μητέρα του τον ενθάρρυνε να μελετά το Τορά. Ο Βίζελ είχε πει ότι ο πατέρας του αντιπροσώπευε τον ορθό λόγο, ενώ η μητέρα του προήγε την πίστη[39].

Ο Έλι Βίζελ είχε τρία αδέλφια: τις μεγαλύτερες αδελφές Χίλντα και Μπεατρίς, και τη μικρότερή του Τζιπόρα. Η Χίλντα και η Μπεατρίς επέζησαν του πολέμου και μετά μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική. Η Τζιπόρα και οι γονείς του Έλι χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, απελευθέρωση, 1945. Ο Βίζελ είναι ο έβδομος από τα αριστερά στη δεύτερη σειρά από κάτω, δίπλα στο κάθετο ξύλο[40].

Το 1940 το Σίγκετ προσαρτήθηκε στην Ουγγαρία μετά από τη Δεύτερη Διαμεσολάβηση της Βιέννης. Το 1944, σε ηλικία 15 ετών, ο Έλι Βίζελ και η οικογένειά του μετεγκαταστάθηκαν στο μεγαλύτερο από τα δύο γκέτο του Σίγκετ.

Στις 6 Μαΐου 1944 οι ουγγρικές αρχές επέτρεψαν στον γερμανικό στρατό να μεταφέρει την εβραϊκή κοινότητα του Σίγκετ στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Εκεί, ο Έλι σημαδεύτηκε με τον αριθμό κρατουμένου A-7713 στον αριστερό του βραχίονα[41][42] Χωριζόμενος από τη μητέρα και τις αδελφές του, πήγε στο ίδιο τμήμα με τον πατέρα του, με τον οποίο στάλθηκαν στο συνδεδεμένο στρατόπεδο εργασίας Μπούμα, παράρτημα του Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς). Κατόρθωσε να μείνει κοντά στον πατέρα του για περισσότερους από οκτώ μήνες, καθώς υποχρεώθηκαν να εργάζονται υπό ακραίες συνθήκες. Προς το τέλος του πολέμου τους μετακινούσαν ανάμεσα σε τρία στρατόπεδα.

Στις 29 Ιανουαρίου 1945, λίγες εβδομάδες αφότου οι δυο τους μεταφέρθηκαν στο Μπούχενβαλντ, ο πατέρας του Βίζελ ξυλοκοπήθηκε[43] από έναν φρουρό των SS, ενώ την ίδια στιγμή υπέφερε από δυσεντερία, ασιτία και εξάντληση. Χτυπήθηκε επίσης από συγκρατουμένους του για την τροφή του. Αργότερα θανατώθηκε ως ανίκανος για εργασία, λίγες μόνο εβδομάδες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου από την τρίτη αμερικανική στρατιά, στις 11 Απριλίου[44].

Μετά τον πόλεμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απελευθέρωση, ο ΄Ελι Βίζελ κατέφυγε στη Γαλλία, όπου δίδαξε την εβραϊκή γλώσσα και εργάσθηκε για λίγο ως διευθυντής χορωδίας προτού γίνει επαγγελματίας δημοσιογράφος. Η γαλλική παρέμεινε η γλώσσα που θα χρησιμοποιούσε συχνότερη στη συγγραφή των έργων του και στο μέλλον[45]. Συνεργαζόταν με γαλλικές και ισραηλινές εφημερίδες, όπως στη Tsien in Kamf (στη γίντις).

Το 1946, όταν έμαθε για τη βομβιστική επίθεση από την Ιργκούν στο ξενοδοχείο «Βασιλεύς Δαβίδ» στην Ιερουσαλήμ, ο Βίζελ επεχείρησε ανεπιτυχώς να ενταχθεί στο αντιστασιακό κίνημα κατά των Βρετανών στην Παλαιστίνη. Το 1948 μετέφρασε άρθρα από την εβραϊκή στη γίντις για λογαριασμό εκδόσεων της Ιργκούν, αλλά ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν υπήρξε μέλος της οργανώσεως[46]. Το 1949 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Ισραήλ ως ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας L'arche. Τότε προσλήφθηκε ως ανταποκριτής στο Παρίσι της ισραηλινής εφημερίδας Γιεντιότ Αχαρονότ, μετατρεπόμενος αργότερα σε ελεύθερο διεθνή ανταποκριτή της[47].

Επί δεκαετία μετά τον πόλεμο, ο Βίζελ αρνιόταν να γράψει ή να μιλήσει για τις εμπειρίες του κατά το Ολοκαύτωμα. Ωστόσο, μία συνάντησή του με τον Γάλλο συγγραφέα Φρανσουά Μωριάκ, που είχε τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1952 και τελικώς έγινε φίλος του, τον έπεισε να γράψει γι' αυτές. Επίσης είχε πει ότι μία συζήτησή του με τον ραβίνο Μεναχέμ Μ. Σνήρσον υπήρξε ένα σημείο στροφής στο να αρχίσει να γράφει για το Ολοκαύτωμα[48].

Αρχικώς ο Βίζελ έγραψε το έργο των 900 σελίδων Un di velt hot geshvign (= «Και ο κόσμος παρέμεινε σιωπηλός») στη γίντις, που εκδόθηκε σε συντομευμένη μορφή στο Μπουένος Άιρες[49]. Ξανάγραψε μία συντομευμένη εκδοχή του χειρογράφου στη γαλλική γλώσσα, που δημοσιεύθηκε ως το 127 σελίδων La Nuit και αργότερα μεταφράσθηκε στην αγγλική ως Night (ελλ. «Η νύχτα»). Ακόμα και με τη στήριξη του Μωριάκ, ο Βίζελ αντιμετώπισε δυσκολίες να βρει εκδότη, και όταν εκδόθηκε, πούλησε λίγα μόνο αντίτυπα[50].

Το 1960 ο Άρθουρ Γουάνγκ των Hill & Wang συμφώνησε να εκδώσει τη Νύχτα στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους. Ο πράκτοράς του ήταν (και παρέμεινε για πάντα) ο Τζωρτζ Μπόρτσαρντ, που τότε βρισκόταν στην αρχή της σταδιοδρομίας του.

Το βιβλίο πούλησε μόλις 1.046 αντίτυπα στους επόμενους 18 μήνες, αλλά προσέλκυσε το ενδιαφέρον από κριτικούς, κάτι που οδήγησε σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις με τον συγγραφέα και συναντήσεις με λογοτέχνες όπως τον Σολ Μπέλοου. «Η αγγλική μετάφραση βγήκε το 1960, αρχικά σε 3.000 αντίτυπα», είχε πει ο Βίζελ σε μία συνέντευξη. «Και χρειάστηκαν τρία χρόνια ώσπου να εξαντληθούν. Σήμερα, δέχομαι 100 γράμματα τον μήνα από παιδιά για το βιβλίο, και υπάρχουν πολλά εκατομμύρια αντίτυπα διαθέσιμα.» Επίσης, το βιβλίο και θεατρικό έργο του 1979 The Trial of God (= «Ο Θεός δικάζεται») λέγεται ότι βασίσθηκε στην εμπειρία του στο Άουσβιτς, όπου τρεις Εβραίοι κοντά στον θάνατο κάνουν μία δίκη κατά του Θεού με την κατηγορία ότι υπήρξε καταπιεστικός προς τον εβραϊκό λαό. Ως προς τις προσωπικές του πεποιθήσεις, ο Βίζελ αποκαλούσε τον εαυτό του αγνωστικιστή[51].

Η νύχτα έχει πλέον μεταφρασθεί σε 30 γλώσσες και περί το 1997 πουλούσε 300 χιλιάδες αντίτυπα ετησίως στις ΗΠΑ. Τον Μάρτιο του 2006 περί τα 6 εκατομμύρια αντίτυπα είχαν πουληθεί διαχρονικά στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2006 η Όπρα Γουίνφρεϊ επέλεξε το βιβλίο για τη λέσχη βιβλίου της.

Ο κινηματογραφικός σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς προσέγγισε τον Βίζελ για να γυρίσει τη Νύχτα σε ταινία. Ο συγγραφέας αρνήθηκε, λέγοντας ότι αυτό το πολυδιαβασμένο βιβλίο αναμνήσεων θα έχανε τη σημασία του αν το αφηγούνταν χωρίς «τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις του»[52].

Η ζωή στις ΗΠΑ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1955 ο Βίζελ εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον, μόλις πήρε την αμερικανική υπηκοότητα. Η υπηκοότητα του προσφέρθηκε για να λυθεί η εκκρεμότητα τού ότι παρέμενε με ληγμένη βίζα στη Νέα Υόρκη εξαιτίας ενός τραυματισμού. Το 1964 ο Βίζελ νυμφεύθηκε τη Μάριον Έρστερ Ρόουζ, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Ελίσα[53]. Στις ΗΠΑ ο Βίζελ συνέγραψε περισσότερα από 40 βιβλία, τόσο μυθιστορία, όσο και ιστορικά, και κέρδισε πολλά λογοτεχνικά βραβεία. Τα γραπτά του θεωρούνται πλέον από τα πλέον σημαντικά στη βιβλιογραφία του Ολοκαυτώματος. Ορισμένοι ιστορικοί τον θεωρούν ως τον άνθρωπο που έδωσε στον όρο «Ολοκαύτωμα» τη σημερινή σημασία του, αλλά ο ίδιος δεν αισθανόταν ότι η λέξη περιγράφει ικανοποιητικά το γεγονός[54].

Ο Βίζελ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986 για τις ομιλίες και τα κείμενά του εναντίον της βίας, των πολιτικών διώξεων και του ρατσισμού. Εκτός αυτού, είχε λάβει και πολλά άλλα βραβεία και άλλες τιμητικές διακρίσεις για το έργο του, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1985 και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.

Ο Βίζελ είχε εκδώσει δύο τόμους απομνημονευμάτων. Ο πρώτος, με τίτλο Όλα τα ποτάμια ρέουν στη θάλασσα, εκδόθηκε το 1994 και καλύπτει τη ζωή του μέχρι το 1969. Ο δεύτερος , με τίτλο Και η θάλασσα δεν γεμίζει ποτέ, εκδόθηκε το 1999 και καλύπτει την περίοδο 1969-1999.

Ο Βίζελ και η σύζυγός του Μάριον ίδρυσαν το «Ίδρυμα Έλι Βιζέλ για την Ανθρωπότητα» (Elie Wiesel Foundation for Humanity). Ο Έλι χρημάτισε πρόεδρος της αμερικανικής προεδρικής επιτροπής για το Ολοκαύτωμα (U.S. Holocaust Memorial Council) από το 1978 ως το 1986, πρωτοστατώντας στην ανέγερση του Αμερικανικού Μουσείου Μνήμης Ολοκαυτώματος (United States Holocaust Memorial Museum) στην Ουάσινγκτον.

Ο Βίζελ έτρεφε μια αγάπη προς τη διδασκαλία και κατείχε την έδρα Andrew Mellon των Επιστημών του Ανθρώπου στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου συνδέθηκε με φιλία με τον πρώην πρόεδρο και πρύτανη του πανεπιστημίου Τζων Σίλμπερ[55]. Επιπλέον, από το 1972 μέχρι το 1976, ο Βίζελ διετέλεσε «διακεκριμένος Καθηγητής» στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUNY) και μέλος της Αμερικανικής Διδασκαλικής Ομοσπονδίας. Το 1982 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γέιλ. Από το 1997 ως το 1999 ήταν επισκέπτης καθηγητής ιουδαϊκών σπουδών στο Κολέγιο Μπάρναρντ του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης[56]

Ο E. Wiesel το 1987

Ο συγγραφέας απέκτησε επιπλέον φήμη δίνοντας διαλέξεις σε όλο τον κόσμο σχετικά με τη γενοκτονία των Εβραίων και το Ολοκαύτωμα. Ως πολιτικός ακτιβιστής, είχε υποστηρίξει πολλούς σκοπούς και ομάδες ανθρώπων, όπως τα θύματα του «απαρτχάιντ» στη Νότια Αφρική, τους «εξαφανισμένους» (Desaparecidos) της Αργεντινής, τα θύματα του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τους Ινδιάνους Μισκίτο της Νικαράγουα και τους Κούρδους.

Το 2004 υπεστήριξε την επέμβαση στο Νταρφούρ του Σουδάν κατά την έκτακτη σύνοδο κορυφής για το Νταρφούρ στη Νέα Υόρκη[57]. Τέθηκε επίσης επικεφαλής μιας επιτροπής που συνέστησε η ρουμανική κυβέρνηση για τη διερεύνηση και τη συγγραφή αναφοράς (που δημοσιεύθηκε το 2004) για την πραγματική ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία και τη συμμετοχή του τότε φιλογερμανικού καθεστώτος της χώρας σε θηριωδίες κατά των Εβραίων και άλλων εθνοτικών ομάδων, όπως των τσιγγάνων. Η ρουμανική κυβέρνηση αποδέχθηκε την αναφορά της επιτροπής και συμφώνησε στην υλοποίηση των συστάσεών της για εκπαίδευση των πολιτών της στην ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία. Η επιτροπή αυτή, που είχε τον επίσημο τίτλο «Διεθνής Επιτροππή για τη Μελέτη του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία», έγινε αργότερα γνωστή και ως «Επιτροπή Βίζελ». Το 2002 είχε εγκαινιάσει το Μουσείο Οικίας Elie Wiesel στο Σίγκετ, στο σπίτι των παιδικών του χρόνων[58].

Τα τελευταία χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους (νεότερος) με τον 14ο Δαλάι Λάμα και τον Βίζελ το 2007, κατά την τελετή στο Καπιτώλιο για την απονομή του Χρυσού Μεταλλίου του Κογκρέσου στον Δαλάι Λάμα

Στις αρχές του 2006 ο Βίζελ ταξίδεψε μέχρι το Άουσβιτς με την Όπρα Γουίνφρεϊ, μία επίσκεψη που μεταδόθηκε ως μέρος της εκπομπής της στις 24 Μαΐου 2006.[59]. Τότε ο Βίζελ δήλωσε ότι αυτό θα ήταν μάλλον η τελευταία του επίσκεψη εκεί. Τον Σεπτέμβριο του 2006 παρουσιάσθηκε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ μαζί με τον ηθοποιό Τζωρτζ Κλούνεϊ για να επιστήσει την προσοχή στην ανθρωπιστική κρίση στο Νταρφούρ.

Κατά τη διαδικασία επιλογής υποψηφίου του κόμματος Καντίμα το 2007 για την Προεδρία του Κράτους του Ισραήλ, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Ολμέρτ λέγεται ότι προσέφερε στον Έλι Βίζελ την υποψηφιότητα (και, ως υποψηφιότητα του κυβερνώντος κόμματος, πιθανότατα και την προεδρία), αλλά ο Βίζελ «δεν ενδιαφερόταν και πολύ»[60]. Τελικώς ο Σιμόν Πέρες επιλέχθηκε ως ο υποψήφιος του Καντίμα και εκλέχθηκε πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ.

Το 2007 το Ίδρυμα Έλι Βιζέλ για την Ανθρωπότητα εξέδωσε μία ανοικτή επιστολή που καταδίκαζε την άρνηση της Αρμενικής γενοκτονίας. Η επιστολή υπογράφηκε από 53 προσωπικότητες τιμημένες με Βραβείο Νόμπελ, μεταξύ των οποίων και από τον Βίζελ. Σημειωτέον ότι ο Βίζελ είχε επανειλημμένα αποκαλέσει την 90χρονη εκστρατεία της Τουρκίας για την υποβάθμιση των δράσεών της κατά τη Γενοκτονία των Αρμενίων «διπλό σκοτωμό»[61].

Ο Βίζελ και η σύζυγός του είχαν επενδύσει όλες τις οικονομίες τους, και το ίδρυμά τους σχεδόν όλο το ενεργητικό του (περίπου 15,2 εκατομμύρια δολάρια) στο «σχήμα Ponzi» του Αμερικανοεβραίου συμβούλου επενδύσεων, χρηματιστή και απατεώνα Μπέρναρντ Μέιντοφ[62], με αποτέλεσμα την απώλειά τους. Ωστόσο, παρότι δεν είναι γνωστό το ακριβές ποσοστό, μέχρι τον Απρίλιο του 2013 τα θύματα της απάτης εκτιμάται ότι είχαν κατορθώσει να επανακτήσουν το 53% των χρημάτων τους[63]. Σε άρθρο του στους New York Times ο Βίζελ απεκάλεσε τον Μέιντοφ «κλέφτη, παλιάνθρωπο και εγκληματία»[64].

Το 2009 ο Βίζελ επέκρινε την Αγία Έδρα για την άρση του αφορισμού του αμφιλεγόμενου επισκόπου Ρίτσαρντ Γουίλιαμσον, μέλους της Εταιρείας του Αγίου Πίου Ι΄[65]

Στις 5 Ιουνίου 2009 ο Βίζελ συνόδευσε τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ καθώς περιηγήθηκαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ[66].

Τον Ιούνιο του 2012 διαμαρτυρήθηκε ενάντια στο «ξέπλυμα των τραγικών και εγκληματικών γεγονότων» που έλαβαν χώρα στην Ουγγαρία κατά των Εβραίων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέστρεψε το παράσημο που του είχε απονείμει η ουγγρική κυβέρνηση κατά την εκεί επίσκεψή του τον Δεκέμβριο του 2009 και απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο του ουγγρικού κοινοβουλίου Λάσλο Κέβερ, στην οποία τον επέκρινε για τη συμμετοχή του σε τελετή στη μνήμη του Γιόζεφ Nyírő, ενός συγγραφέα και πιστού μέλους του φασιστικού κοινοβουλίου της Ουγγαρίας κατά τον πόλεμο. Ο Βίζελ έγραφε στην επιστολή του:

«Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως οι νέες αρχές της Ουγγαρίας ενθαρρύνουν το ξέπλυμα των τραγικών και εγκληματικών γεγονότων του παρελθόντος της χώρας, και συγκεκριμένα της αναμίξεως των ουγγρικών κυβερνήσεων του πολέμου στην απέλαση και τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων εβραϊκής καταγωγής πολιτών τους. Θεωρώ εξοργιστικό το ότι ο πρόεδρος της ουγγρικής εθνοσυνελεύσεως θα μπορούσε ποτέ να συμμετάσχει σε μία τελετή προς τιμή ενός Ούγγρου ιδεολόγου του φασισμού.»[67]

Ο Κέβερ απάντησε στον Βίζελ ότι οι Αμερικανοί, Βρετανοί και Σοβιετικοί στρατηγοί στην Επιτροπή Ελέγχου των Συμμάχων είχαν δηλώσει το 1945 και το 1947 ότι ο Nyirő δεν ήταν εγκληματίας πολέμου, ούτε φασίστας, ούτε αντισημίτης, όταν αρνήθηκαν δις να τον εκδώσουν στην Ουγγαρία μετά από αίτημα του τότε κομμουνιστικού καθεστώτος[68].

Η επίθεση του 2007

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βίζελ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός το 2008

Την 1η Φεβρουαρίου 2007 ο Βίζελ δέχθηκε επίθεση σε ξενοδοχείο του Σαν Φρανσίσκο από έναν 22χρονο αρνητή του Ολοκαυτώματος, τον `Ερικ Χαντ, που προσπάθησε να τον σύρει μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο Βίζελ δεν τραυματίσθηκε και ο Χαντ διέφυγε. Αργότερα, ο Χαντ καυχήθηκε για το περιστατικό στον διαβόητο αντισημιτικό ιστότοπο Stormfront[69]. Περίπου ένα μήνα αργότερα συνελήφθη και κατηγορήθηκε για αρκετά αδικήματα[70]. Καταδικάσθηκε στις 21 Ιουλίου 2008 σε διετή φυλάκιση[71] για τρία από αυτά, αλλά του αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς και ελευθερώθηκε με αναστολή με τον όρο να υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία. Αθωώθηκε για τις κατηγορίες της απόπειρας απαγωγής και της ενοχλητικής παρακολούθησης (stalking)[72]. Η Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνια Καμάλα Χάρις δήλωσε: «Τα εγκλήματα με κίνητρο το μίσος είναι από τα πλέον αποτρόπαια αδικήματα... Ο κατηγορούμενος υποχρεώθηκε να αναλάβει την ευθύνη για μία αναίτια, με μόνο λόγο την προκατάληψη, επίθεση εναντίον ενός ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ειρήνη.»[73]. Κατά την απολογία του, ο Χαντ ζήτησε συγγνώμη και επέμεινε ότι δεν αρνείται πλέον το Ολοκαύτωμα[74].

Διενέξεις και αμφιλεγόμενα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 2010, στους The New York Times και σε άλλες τρεις εφημερίδες, ο Βίζελ δημοσίευσε μία πληρωμένη ολοσέλιδη καταχώριση στην οποία τόνιζε το δέσιμο των Εβραίων με την Ιερουσαλήμ και επέκρινε την κυβέρνηση Ομπάμα για το ότι πίεζε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου να διακόψει την οικοδόμηση εβραϊκών οικισμών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ[75][76]. Συγκεκριμένα έγραφε:

«Για μένα, για τον Εβραίο που είμαι, η Ιερουσαλήμ είναι πάνω από την πολιτική. Αναφέρεται περισσότερες από εξακόσιες φορές στην Αγία Γραφή, και ούτε μία φορά στο Κοράνιο... ...Ανήκει στον εβραϊκό λαό και είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια πόλη. Είναι αυτό που δένει τον έναν Εβραίο με τον άλλο με έναν τρόπο που παραμένει δύσκολο να εξηγηθεί. `Οταν ένας Εβραίος επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά, δεν είναι η πρώτη φορά, είναι ένας γυρισμός στο σπίτι. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το νανούρισμα της μάνας μου για την Ιερουσαλήμ. Η θλίψη και η χαρά του αποτελούν μέρος της συλλογικής μας μνήμης.[77]

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 4 Μαΐου 2010, ο Βίζελ συνάντησε τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο για την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Μετά τη συνάντηση ο Βίζελ δήλωσε: «Ο πρόεδρος είναι πεπεισμένος ότι η ειρηνευτική διαδικασία πρέπει να συνεχισθεί. Και όλοι συμφωνούμε βέβαια. Δεν υπάρχει υποκατάστατο της ειρήνης μεταξύ των εθνών. Η κάθε πλευρά πρέπει να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει απόλυτη δικαιοσύνη στον κόσμο, ούτε και απόλυτη ειρήνη στον κόσμο. Η μία πλευρά πρέπει να κατανοήσει την ανάγκη της άλλης για σεβασμό.»[78]

Η θέση του Βίζελ για την Ιερουσαλήμ επικρίθηκε από ειρηνευτικές οργανώσεις όπως η «Americans for Peace Now», η οποία δημοσίευσε τα εξής σε ανοικτή επιστολή προς αυτόν: «Η Ιερουσαλήμ δεν είναι μόνο ένα εβραϊκό σύμβολο. Αποτελεί επίσης μία ιερή πόλη για δισεκατομμύρια Χριστιανών και Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά είναι επίσης ένα εστιακό σημείο των παλαιστινιακών εθνικών πόθων.»[79] Ο Βίζελ επικρίθηκε ακόμα και από μέρος της αριστεράς στο Ισραήλ. Η εφημερίδα Haaretz δημοσίευσε άρθρο του βουλευτή Γιόσι Σαρίντ που τον κατηγορούσε ότι είναι «εκτός επαφής» με τις πραγματικότητες της ζωής στην Ιερουσαλήμ[80].

Ο Βίζελ είχε επικριθεί επίσης από τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα, καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο «DePaul» του Σικάγου, Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο βιβλίο του Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος. Ο Φίνκελσταϊν κατηγορεί τον Βίζελ ότι προάγει το «δόγμα της μοναδικότητας», ότι δηλαδή το Ολοκαύτωμα είναι το υπέρτατο του κακού και ιστορικώς μη συγκρίσιμο με τις άλλες γενοκτονίεςs.[81]. Επίσης, ότι υποβαθμίζει τη σημασία άλλων γενοκτονιών, και ιδιαίτερα της Αρμενικής, και ότι καταστέλλει τις προσπάθειες να γίνει γνωστότερη η γενοκτονία των Ρομά από το ναζιστικό καθεστώς.

Από το 2011, ο Βίζελ διετέλεσε πρόεδρος του συμβουλίου του αμφιλεγόμενου ιδρύματος «Ιρ Νταβίντ»[82][83][84].

Το 2014, 327 επιζώντες και απόγονοι θυμάτων του Ολοκαυτώματος, με τη στήριξη του Διεθνούς Εβραϊκού Αντισιωνιστικού Δικτύου, καταδίκασαν τα σχόλια του Βίζελ που υποστήριζαν την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα το 2014 με μία πληρωμένη καταχώρηση στους New York Times:

«... είμαστε αηδιασμένοι και προσβεβλημένοι από την κακοποίηση της ιστορίας μας από τον Έλι Βίζελ από αυτές τις σελίδες προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: την ολοκληρωτική προσπάθεια του Ισραήλ να καταστρέψει τη Γάζα και τη δολοφονία περισσότερων των 2.000 Παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων πολλές εκατοντάδες παιδιά. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον βομβαρδισμό καταφυγίων του ΟΗΕ, κατοικιών, νοσοκομείων και πανεπιστημίων. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη στέρηση νερού και ηλεκτρικού ρεύματος.»[85]

.

Σε μία ολοσέλιδη καταχώρηση στις 4 Αυγούστου 2014, στους New York Times και άλλες εφημερίδες, ο Βίζελ καταδίκασε τη Χαμάς για τη «χρήση παιδιών ως ανθρώπινων ασπίδων» κατά την ισραηλινή Επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας το 2014[86]. Οι Τάιμς του Λονδίνου ωστόσο αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν την καταχώρηση, δηλώνοντας ότι «η γνώμη που εκφράζεται είναι υπερβολικά ισχυρά διατυπωμένη και θα δημιουργήσει ανησυχία σε σημαντικό αριθμό των αναγνωστών των Times.»[87][88]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w62b96wf. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 5346. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  5. ↑ www.haaretz.com/israel-news/1.575072.
  6. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 166354255. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ 7,0 7,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 166354255. Ανακτήθηκε στις 17  Απριλίου 2023.
  8. ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 2  Δεκεμβρίου 2016. jgvxtt7227ljp9l. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  9. ↑ www.hotnews.ro/stiri-arhiva-1247406-elie-wiesel-trimite-inapoi-lui-iliescu-steaua-romaniei.htm.
  10. ↑ achievement.org/achiever/elie-wiesel/.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 www.pbs.org/eliewiesel/life/index.html.
  12. ↑ PBS. www.pbs.org/eliewiesel/life/index.html. Ανακτήθηκε στις 2  Απριλίου 2016.
  13. ↑ 13,0 13,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990009121. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  14. ↑ 14,0 14,1 CONOR.SI. 18609763.
  15. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11929172k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  16. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/79250. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  17. ↑ P8LS73756.
  18. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  19. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990009121. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  20. ↑ Ανακτήθηκε στις 3  Ιουλίου 2019.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  22. ↑ www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1986/.
  23. ↑ www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/.
  24. ↑ www.u-bordeaux-montaigne.fr/fr/universite/decouvrir-bordeaux-montaigne/histoire-d-universite.html.
  25. ↑ «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française.
  26. ↑ «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française.
  27. ↑ «Honorary Doctorate Recipients». (Αγγλικά) Florida Atlantic University. Ανακτήθηκε στις 22  Δεκεμβρίου 2020.
  28. ↑ commencement.miami.edu/about-us/archives/honorary-degree-recipients/index.html.
  29. ↑ www.carnegie.org/awards/great-immigrants/2007-great-immigrants/.
  30. ↑ www.spelman.edu/docs/honorary-degrees/honorary-degree-recipients---1977-present---as-of-november-2022---revised-(012023).pdf?sfvrsn=f4347e51_2.
  31. ↑ «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française.
  32. ↑ encyclopedia.ushmm.org/content/fr/article/elie-wiesel.
  33. ↑ Random House Webster's Unabridged Dictionary
  34. ↑ 34,0 34,1 «Elie Wiesel». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  35. ↑ «Winfrey selects Wiesel's 'Night' for book club». Associated Press. 16 Ιανουαρίου 2006. http://msnbc.msn.com/id/10879079/. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  36. ↑ «The Nobel Peace Prize for 1986: Elie Wiesel». Nobelprize.org. 14 Οκτωβρίου 1986. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  37. ↑ «The Life and Work of Wiesel». Public Broadcasting Service. 2002. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2010. 
  38. ↑ «Elie Wiesel Biography». Academy of Achievement. 22 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2010. 
  39. ↑ Fine 1982:4.
  40. ↑ «Elie Wiesel — Photograph». United States Holocaust Memorial Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  41. ↑ «Eliezer Wiesel, 1986: Not caring is the worst evil» (PDF). Nobel Peace Laureates. 
  42. ↑ Kanfer, Stefan (24 Ιουνίου 2001). «Author, Teacher, Witness». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-07-10. https://web.archive.org/web/20120710061616/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,141324,00.html. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  43. ↑ Donadio, Rachel (20 Ιανουαρίου 2008). «The Story of ‘Night'». The New York Times. http://www.nytimes.com/2008/01/20/books/review/Donadio-t.html. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  44. ↑ Βλ. την ταινία Elie Wiesel Goes Home της Judit Elek. ISBN 1-930545-63-0
  45. ↑ Sternlicht, Sanford V. (2003). Student Companion to Elie Wiesel. Westport, Conn.: Greenwood Press. σελ. 7. ISBN 0-313-32530-8. 
  46. ↑ Elie Wiesel: Conversations. Elie Wiesel, Robert Franciosi. "Elie Weisel: Conversations". University Press of Mississippi, 2002. σελ. 81.
  47. ↑ «Elie Wiesel». JewishVirtualLibrary.org. 
  48. ↑ Elie Weisel, Against Silence: The Voice and Vision of Elie Wiesel. Schocken Books, 1988, σελ. 63.
  49. ↑ Naomi Seidman (Φθινόπωρο 1996). «Elie Wiesel and the Scandal of Jewish Rage». Jewish Social Studies 3:1: 5. 
  50. ↑ Andrew Grabois (25 Φεβρουαρίου 2008). «Elie Wiesel and the Holocaust». Beneath The Cover. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2012. 
  51. ↑ Wiesel, Elie (2000). And the Sea Is Never Full: Memoirs, 1969-. Random House Digital, Inc. ISBN 978-0-8052-1029-3. Some of the questions: God? 'I'm an agnostic.' A strange agnostic, fascinated by mysticism. 
  52. ↑ Ravitz, Jessica (27 Μαΐου 2006). «Utah Local News – Salt Lake City News, Sports, Archive – The Salt Lake Tribune». Sltrib.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2013. 
  53. ↑ Telushkin, Joseph: Rebbe, σσ. 190-191. HarperCollins, 2014.
  54. ↑ Wiesel:1999, 18.
  55. ↑ «Illustrious Friends Remember John R. Silber». The Alcalde. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2013. 
  56. ↑ «Wiesel to Speak at Barnard; Lectures Help Launch a $2.5M Judaic Studies Chair. Columbia University Record, November 21, 1997». Columbia.edu. 21 Νοεμβρίου 1997. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2013. 
  57. ↑ Wiesel, Elie (14 Ιουλίου 2004). «On the Atrocities in Sudan». American Jewish World Service. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  58. ↑ «Elie Wiesel Returns to his Home in Sighet, Romania». Embassy of Romania in the United States. 23 Ιουλίου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  59. ↑ «Oprah and Elie Wiesel Travel to Auschwitz». oprah.com. 1 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  60. ↑ Hoffman, Gil (18 Οκτωβρίου 2006). «Olmert backs Peres as next president». The Jerusalem Post. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. [νεκρός σύνδεσμος]
  61. ↑ Holthouse, David (2008). «State of Denial: Turkey Spends Millions to Cover Up Armenian Genocide». Southern Poverty Law Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  62. ↑ Agence French Presse (AFP) (24 Δεκεμβρίου 2008). «Wiesel Foundation loses nearly everything in Madoff scheme». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  63. ↑ «Third distribution of recovered funds to Madoff claims holders totals USD506.2m». Hedgeweek. 3 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2013. 
  64. ↑ «Elie Wiesel Levels Scorn at Madoff». New York Times. 26 Φεβρουαρίου 2009. http://www.nytimes.com/2009/02/27/business/27madoff.html. 
  65. ↑ Pullella, Philip (28 Ιανουαρίου 2009). «Elie Wiesel attacks pope over Holocaust bishop». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  66. ↑ «Visiting Buchenwald, Obama speaks of the lessons of evil». CNN. 5 Ιουνίου 2009. http://www.cnn.com/2009/POLITICS/06/05/obama.germany/index.html. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  67. ↑ Reuters. Wiesel raps Hungary's Nazi past 'whitewash'. The Jerusalem Post. 19 Ιουνίου 2012.
  68. ↑ «Kövér válaszlevele Elie Wieselnek: 'Nyirő nem volt fasiszta'». Népszabadság. 23 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012. 
  69. ↑ Kuruvila, Matthai C. (9 Φεβρουαρίου 2007). «Nobel prizewinner, author attacked at S.F. hotel». San Francisco Chronicle. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2012. 
  70. ↑ «Police arrest man accused of attacking Wiesel: Holocaust-surviving Nobel laureate was allegedly accosted in elevator». Associated Press. MSNBC. 18 Φεβρουαρίου 2007. http://www.msnbc.msn.com/id/17193352/. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  71. ↑ «Man guilty in false imprisonment of Elie Wiesel». Reuters. 22 Ιουλίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-01-12. https://web.archive.org/web/20090112061546/http://uk.reuters.com/article/mediaNews/idUKN2146787020080722. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  72. ↑ «Court Reaches Verdict In Elie Wiesel Accosting Trial». NBC11.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  73. ↑ Van Derbeken, Jaxon (22 Ιουλίου 2008). «San Francisco Jury convicts man in attack on Elie Wiesel». SF Gate. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  74. ↑ «Man gets two-year sentence for accosting Elie Wiesel». USA Today. Associated Press. 18 Αυγούστου 2008. http://www.usatoday.com/news/nation/2008-08-18-wiesel-accosted_N.htm. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2008. 
  75. ↑ Cooper, Helene (4 Μαΐου 2010). «Obama Tries to Mend Fences With American Jews». New York Times. http://www.nytimes.com/2010/05/05/world/05prexy.html. 
  76. ↑ «Elie Wiesel: Jerusalem is Above Politics». Arutz Sheva. 17 Απριλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  77. ↑ «Για την Ιερουσαλήμ». The Elie Wiesel Foundation for Humanity. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  78. ↑ 'Tension, I Think, is Gone,' Elie Wiesel Says of U.S. and Israel, ABC News, 4 Μαΐου 2010, http://abcnews.go.com/blogs/politics/2010/05/tension-i-think-is-gone-elie-wiesel-says-of-us-and-israel/, ανακτήθηκε στις 2016-01-20 
  79. ↑ Nir, Ori (16 Απριλίου 2010). «APN responds to Wiesel ad on Jerusalem». Peace Now. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  80. ↑ Sarid, Yossi (18 Απριλίου 2010). «For Jerusalem, a response to Elie Wiesel». Haaretz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-04-21. https://web.archive.org/web/20100421052144/http://www.haaretz.com/hasen/spages/1163819.html. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011. 
  81. ↑ Finkelstein, N. (2003): The Holocaust Industry, 2η έκδ., σσ. 44–45.
  82. ↑ Rapoport, Meron. Shady Dealings in Silwan. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2013. 
  83. ↑ Hasson, Nir (2010-10-12). «Life in Silwan: Unbearable for Jews and Palestinians alike». Haaretz. http://www.haaretz.com/print-edition/news/life-in-silwan-unbearable-for-jews-and-palestinians-alike-1.318536. Ανακτήθηκε στις 2013-07-24. 
  84. ↑ «Private guards in the City of David, Silwan 2/6/10». YouTube. 10 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2013. 
  85. ↑ «Holocaust survivors condemn Israel for 'Gaza massacre', call for boycott». Haaretz. 23 Αυγούστου 2014. http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/1.612072. 
  86. ↑ Almasy, Steve; Levs, Josh (3 Αυγούστου 2014). «Nobel laureate Wiesel: Hamas must stop using children as human shields». CNN. http://www.cnn.com/2014/08/03/world/meast/elie-wiesel-hamas-ad/. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2014. 
  87. ↑ «London Times refuses to run Elie Wiesel ad denouncing Hamas' human shields». JTA. Haaretz. 6 Αυγούστου 2014. http://www.haaretz.com/news/world/1.609096. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2014. 
  88. ↑ Greenslade, Roy (8 Αυγούστου 2014). «The Times refuses to carry ad accusing Hamas of 'child sacrifice'». The Guardian. http://www.theguardian.com/media/greenslade/2014/aug/08/hamas-thetimes. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2014. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ομιλίες και συνεντεύξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έλι_Βίζελ&oldid=10752140"