Βίντχουκ
Συντεταγμένες: 22°34′12″S 17°5′1″E / 22.57000°S 17.08361°E
| Βίντχουκ | ||
|---|---|---|
 | ||
| ||
  Βίντχουκ | ||
 | ||
| Χώρα | Ναμίμπια[1] | |
| Διοικητική υπαγωγή | Κόμας | |
| Ίδρυση | 1840 | |
| Διοίκηση | ||
| • Δήμαρχος | Sade Gawanas (από 2021) | |
| Έκταση | 5.133.000.000 m² | |
| Υψόμετρο | 1.650 μέτρα | |
| Πληθυσμός | 431.000 (2020) | |
| Τηλ. κωδ. | 61 | |
| Ζώνη ώρας | UTC+02:00 | |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |
 Σχετικά πολυμέσα | ||
Το Βίντχουκ (αγγλικά: Windhoek, αφρικάανς: Windhoek, γερμανικά: Windhuk) είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ναμίμπιας. Βρίσκεται στο κέντρο της Ναμίμπιας, σε ένα οροπέδιο περίπου 1.700 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σχεδόν ακριβώς στο γεωγραφικό κέντρο της χώρας. Ο πληθυσμός της πόλης στην τελευταία καταμέτρηση του 2011 ήταν 325.858 κάτοικοι.[2]
Η πόλη αναπτύχθηκε στη θέση μιας μόνιμης υδάτινης πηγής γνωστής στις ιθαγενείς ποιμενικές κοινότητες. Αναπτύχθηκε γρήγορα μετά την εγκατάσταση στην περιοχή του Γιόνκερ Αφρικάνερ, αρχηγού της φυλής των Όρλαμ, το 1840, ο οποίος έχτισε μια πέτρινη εκκλησία για την κοινότητά του. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι πολλοί πόλεμοι και οι ένοπλες εχθροπραξίες είχαν ως αποτέλεσμα την παραμέληση και την καταστροφή του νέου οικισμού. Το Βίντχουκ ιδρύθηκε για δεύτερη φορά το 1890 από τον στρατηγό Κουρτ φον Φρανσουά του γερμανικού αυτοκρατορικού στρατού, όταν η περιοχή έγινε αποικία της Γερμανίας. Το Βίντχουκ είναι το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Σχεδόν κάθε εθνική επιχείρηση της Ναμίμπια, κυβερνητικό σώμα, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό ίδρυμα έχει την έδρα του εκεί.
Πρωτεύουσα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με την ανεξαρτησία της Ναμίμπια από τη διοίκηση της Νότιου Αφρικής το 1990, τo Βίντχουκ αναγνωρίστηκε ως η πρωτεύουσα της Νοτιοδυτικής Αφρικής, όπως ονομάστηκε στην αρχή το κράτος, και της Ναμίμπια, όπως ονομάζεται σήμερα. Από τότε η πόλη γνώρισε ταχεία ανάπτυξη και εξέλιξη.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προαποικιακή περίοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1840 ο Γιόνκερ Αφρικάνερ, αρχηγός της φυλής των Όρλαμ, δημιούργησε έναν οικισμό στο Βίντχουκ. Αυτός και οι ακόλουθοί του έμειναν κοντά σε μια από τις κύριες θερμές πηγές, που βρίσκονται στο σημερινό προάστιο Κλάιν Βίντχουκ.[3] Έχτισε μια πέτρινη εκκλησία που χωρούσε 500 ανθρώπους και η οποία χρησιμοποιήθηκε επίσης και ως σχολείο. Δύο ιεραπόστολοι από τον Ρήνο, ο Καρλ Χιούγκο Χαν και ο Φραντς Χάινριχ Κλάινσμιντ, άρχισαν να εργάζονται εκεί στα τέλη του 1842. Δύο χρόνια αργότερα εκδιώχθηκαν από δύο Μεθοδιστές, τον Ρίτσαρντ Χάντι και τον Τζόζεφ Τίνταλ.[4][5] Για λίγο καιρό το Βίντχουκ ευημερούσε ενώ γύρω του δημιουργήθηκαν κήποι. Οι πόλεμοι ανάμεσα στις φυλές Νάμα και Χερέρο κατέστρεψαν τελικά τον οικισμό. Μετά από μακρά απουσία, ο Χαν επισκέφθηκε ξανά το Βίντχουκ το 1873 και διαπίστωσε ότι δεν έμεινε τίποτε από την πρώην ευημερούσα πόλη. Τον Ιούνιο του 1885, ένας Ελβετός βοτανολόγος βρήκε μόνο τσακάλια και πεινασμένες φραγκόκοτες ανάμεσα στα παραμελημένα οπωροφόρα δέντρα.[6]
Αποικιακή περίοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1878, η Βρετανία προσάρτησε τον κόλπο Ουάλβις και τον ενσωμάτωσε στην αποικία του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας το 1884, αλλά η Βρετανία δεν επέκτεινε την επιρροή της στο εσωτερικό. Το αίτημα των εμπόρων από το Λυντεριτσμπούχτ οδήγησε στη διακήρυξη ενός γερμανικού προτεκτοράτου σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική το 1884. Τα σύνορα της Γερμανικής αποικίας καθορίστηκαν το 1890 και η Γερμανία έστειλε ένα προστατευτικό σώμα, το Σουτστρούπε υπό τον στρατηγό Κουρτ φον Φρανσουά, για τη διατήρηση της τάξης. Ο φον Φρανσουά τοποθέτησε τη φρουρά του στο Βίντχουκ, το οποίο ήταν στρατηγικά τοποθετημένο, μεταξύ των φυλών Νάμα και Χερέρο. Οι δώδεκα πηγές της περιοχής παρείχαν νερό για τις καλλιέργειες. Το αποικιακό Βίντχουκ ιδρύθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1890, όταν ο φον Φρανσουά έθεσε την πέτρα θεμελίωσης του οχυρού, το οποίο είναι πλέον γνωστό ως Alte Feste (Παλαιό Φρούριο).[7] Από το 1904 έως το 1907, οι φυλές των Χερέρο και Νάμα επαναστάτησαν ενάντια στη βίαιη γερμανική αποικιοκρατία. Η σκληρότατη αντίδραση των Γερμανών κατακτητών οδήγησε σε αυτό, που αργότερα ονομάστηκε «πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα», καθώς κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέταξαν την εξαφάνιση των ιθαγενών.[8] Στη γενοκτονία των Χερέρο και των Νάμα, οι Γερμανοί σκότωσαν συστηματικά 10.000 Νάμα (το ήμισυ του πληθυσμού) και περίπου 65.000 Χερέρο (περίπου το 80% του πληθυσμού).[9][10] Μετά το 1907, η ανάπτυξη επιταχύνθηκε καθώς οι αυτόχθονες μετανάστευαν από την ύπαιθρο στην αναπτυσσόμενη πόλη για να αναζητήσουν εργασία. Περισσότεροι Ευρωπαίοι έποικοι έφθασαν από τη Γερμανία και τη Νότια Αφρική. Επιχειρήσεις ανεγέρθηκαν στην οδό Κάιζερ (επί του παρόντος Λεωφόρος Ανεξαρτησίας), και κατά μήκος της κυριαρχούσας κορυφογραμμής του βουνού πάνω από την πόλη. Αυτή την περίοδο χτίστηκαν και τα τρία κάστρα του Βίντχουκ, το Χάινιτσμπουργκ, το Ζάντερμπουργκ και το Σβέρινσμπουργκ.
Υπό τη διοίκηση της Νοτίου Αφρικής μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η γερμανική αποικιακή περίοδος έληξε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν τα νοτιοαφρικανικά στρατεύματα κατέλαβαν το Βίντχουκ τον Μάιο του 1915 για λογαριασμό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Για τα επόμενα πέντε χρόνια, μια νοτιοαφρικανική στρατιωτική κυβέρνηση κυβερνούσε τη Νοτιοδυτική Αφρική. Παραχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο με Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, από τη νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών, και η Νότια Αφρική το διαχειριζόταν. Η ανάπτυξη της πόλης του Βίντχουκ και του έθνους, που αργότερα θα γίνει γνωστό ως Ναμίμπια, παρέμεινε στάσιμη. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανάπτυξη του Βίντχουκ απέκτησε σταδιακή ώθηση, δεδομένου ότι διατέθηκαν περισσότερα κεφάλαια για τη βελτίωση της οικονομίας της περιοχής. Μετά το 1955, άρχισαν να γίνονται μεγάλα δημόσια έργα, όπως η κατασκευή νέων σχολείων και νοσοκομείων, η ασφαλτόστρωση των οδών της πόλης (ένα έργο που ξεκίνησε το 1928 με την οδό Κάιζερ) και η κατασκευή φραγμάτων και αγωγών για τη σταθεροποίηση της υδροδότησης.[6] Στην πόλη λειτούργησε το πρώτο εργοστάσιο επαναχρησιμοποίησης πόσιμου στον κόσμο το 1958, επεξεργζόμενο τα ανακυκλωμένα λύματα και στέλνοντάς τα απευθείας στην παροχή νερού της πόλης.[11] Το Βίντχουκ έλαβε τα προνόμια της πόλης στις 18 Οκτωβρίου του 1965 με την ευκαιρία της 75ης επετείου της δεύτερης ίδρυσης της πόλης από τον φον Φρανσουά.
Μετά την ανεξαρτησία της Ναμίμπιας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την ανεξαρτησία της Ναμίμπιας το 1990, το Βίντχουκ παρέμεινε η πρωτεύουσα της χώρας, καθώς και η επαρχιακή πρωτεύουσα της κεντρικής περιοχής Χόμας. Μετά την ανεξαρτησία και το τέλος του πολέμου, έχει επιταχυνθεί η ανάπτυξη της πόλη.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 8389. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2018.
- ↑ «Table 4.2.2 Urban population by Census years (2001 and 2011)» (PDF). Namibia 2011 – Population and Housing Census Main Report. Namibia Statistics Agency. σελ. 39. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2016.
- ↑ Tonchi, Victor L· Lindeke, William A· Grotpeter, John J (2012). Historical Dictionary of Namibia. Historical Dictionaries of Africa, African historical dictionaries (2η έκδοση). Scarecrow Press. ISBN 9780810879904.
- ↑ Vedder, Heinrich (1997). Das alte Südwestafrika. Südwestafrikas Geschichte bis zum Tode Mahareros 1890 [The Old South West Africa. South West Africa's History until Maharero's death 1890] (στα Γερμανικά) (7η έκδοση). Windhoek: Namibia Scientific Society. ISBN 0-949995-33-9.
- ↑ Dierks, Klaus. «Biographies of Namibian Personalities, A (entry for Jonker Afrikaner)». klausdiers.com. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ 6,0 6,1 Windhoek City Council: The History of Windhoek Αρχειοθετήθηκε 21 February 2010 στο Wayback Machine.
- ↑ Dierks, Klaus. «Biographies of Namibian Personalities, V (entry for Curt von François)». klausdiers.com. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ David Olusoga. «Dear Pope Francis, Namibia was the 20th century's first genocide | David Olusoga | Comment is free». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ Drechsler, Horst (1980). The actual number of deaths in the limited number of battles with the Germany Schutztruppe (expeditionary force) were limited; most of the deaths occurred after fighting had ended. The German military governor Lotha von Trotha issued an explicit extermination order, and many Herero died of disease and abuse in detention camps after being taken from their land. A substantial minority of Herero crossed the Kalahari desert into the British colony of Bechuanaland (modern-day Botswana), where a small community continues to live in western Botswana near to border with Namibia. Let us die fighting, originally published (1966) under the title Südwestafrika unter deutsche Kolonialherrschaft. Berlin: Akademie-Verlag.
- ↑ Adhikari, Mohamed (2008). «'Streams of Blood And Streams of Money': New Perspectives on the Annihilation of the Herero and Nama Peoples of Namibia, 1904–1908». Kronos 34: 303–320.
- ↑ "Surviving in an arid land: Direct reclamation of potable water at Windhoek's Goreangab Reclamation Plant" by Petrus Du Pisani
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Επίσημη ιστοσελίδα της πόλης του Βίντχουκ (Αγγλικά)
- Το πρόγραμμα εκδηλώσεων του Βίντχουκ ενημερώνεται καθημερινά Αρχειοθετήθηκε 2010-08-09 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
