Βαγγέλης Κουσουλάκης

Ο Βαγγέλης Κουσουλάκης (γένν. 16 Απριλίου 1954, Θεσσαλονίκη) είναι Έλληνας διεθνής παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στο χώρο του κέντρου. Κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων σε αριθμό συμμετοχών στην Α΄ Εθνική κατηγορία,^[1][2] έχοντας συμπληρώσει 412 για τους Ηρακλή Θεσσαλονίκης, Ολυμπιακό Πειραιώς και Απόλλωνα Θεσσαλονίκης κατά τη 17ετή πορεία του στην ανώτατη βαθμίδα του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ο πατέρας του Νίκος Κουσουλάκης,^[3] περισσότερο γνωστός ως Τσαγανιάς,^[4] υπήρξε αμυντικός επίσης του Ηρακλή και μία φορά του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος των Ανδρών (στην τελευταία προπολεμική αναμέτρηση και ευρύτερη ήττα της ιστορία του).^[5] Ακόμα, επί τουλάχιστον 12 χρόνια το κέντρο άμυνας του ΓΑΣ Βέροια κάλυψε ο μεγαλύτερος αδελφός του Βαγγέλη, ο Σωκράτης^[6] (162 συναντήσεις και 3 γκολ σε 6 αγωνιστικές περιόδους του συλλόγου στην υψηλότερη κατηγορία το διάστημα 1966-1978).^[7]

Ξεκίνησε το άθλημα από τοπικό σωματείο της συμπρωτεύουσας ή τα τμήματα υποδομών του Ηρακλή, στην α΄ ομάδα του οποίου προωθήθηκε σε ηλικία 17 ετών το 1971,^[8] για να παραμείνει μέχρι το 1979 και να αγωνιστεί σε ακριβώς 200 παιχνίδια πρωταθλήματος σημειώνοντας 7 τέρματα.^[9] Κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας του 1976, χριζόμενος σκόρερ τόσο στο 72' (έδωσε το προβάδισμα 2-1) όσο και τη διαδικασία των πέναλτι του τελικού με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, μελλοντικό του σύλλογο.

Αποτέλεσε για αυτόν τη μόνη προσθήκη γνωστού Έλληνα παίκτη το καλοκαίρι του 1979,^[10] με την καθιέρωση δηλαδή του επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρο της χώρας και κάνοντας χρήση του δικαιώματος ελεύθερης μεταγραφής κατόπιν συμπλήρωσης –της τότε απαιτούμενης– 8ετίας με τον Γηραιό. Σε 7 χρονιές για τους Πειραιώτες, προσέθεσε στο ενεργητικό του 169 εμφανίσεις και 24 γκολ Α΄ Εθνικής,^[11][12] ενώ η παρουσία του συνοδεύτηκε με την κατάκτηση τεσσάρων διαδοχικών πρωταθλημάτων μεταξύ 1980 και 1983. Στέφθηκε μία ακόμη φορά κυπελλούχος το 1981, όπου διαμορφώνοντας στις καθυστερήσεις το 3-1 επί του ΠΑΟΚ, έγινε ο δεύτερος που σκόραρε με δύο διαφορετικές ομάδες σε τελικούς του θεσμού και ο πρώτος από το 1947 (μετά τον Αλέκο Χατζησταυρίδη).^[13]

Το 1986 επέστρεψε στη γενέτειρά του για λογαριασμό του Απόλλωνα και αγωνιζόμενος 43 φορές σε δύο περιόδους,^[14] ολοκλήρωσε τη διαδρομή του στην κορυφαία ποδοσφαιρική κατηγορία –ίσως και γενικότερα–. Παρότι βασικός του ρόλος υπήρξε να καλύπτει εκτεταμένους χώρους της μεσαίας γραμμής,^[15] ο Κουσουλάκης μνημονεύεται από το φίλαθλο κοινό και την αθλητική βιβλιογραφία για τα αποφασιστικά του τέρματα σε σημαντικές αναμετρήσεις, ιδιαίτερα των Ερυθρόλευκων.^[3] Εκτός των προαναφερόμενων, πέτυχε στις:

• 24 Μαΐου 1980, το άνοιγμα του σκορ στο μπαράζ τίτλου Ολυμπιακός-Άρης Θεσσαλονίκης 2-0 (εθνικό στάδιο Βόλου) με την έναρξη της επανάληψης και έπειτα από την έντονη υπεροχή των ηττημένων κατά το α΄ ημίχρονο^[16][17] – η μεγαλύτερης κρισιμότητας επιτυχία του, καθώς συνέβαλε σε κατάκτηση του εναρκτήριου επαγγελματικού πρωταθλήματος από το σύλλογο και του πρώτου στη δική του καριέρα
• 2 Νοεμβρίου 1980, το μοναδικό γκολ (40') του Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-1, ντέρμπι Α΄ Εθνικής που πυροδοτήθηκε επικίνδυνα όταν τριήμερο νωρίτερα οι φιλοξενούμενοι προσκόμισαν στον αθλητικό δικαστή στοιχεία ότι παράτυπα η ΕΠΟ είχε εκδώσει δελτίο στον Χουάν Ραμόν Ρότσα των γηπεδούχων το 1979 (ουσιαστικά, η αρχή του «σήριαλ Μπουμπλή» που θα απασχολήσει έως το Συμβούλιο της Επικρατείας και δεν θα τελεσιδικήσει παρά τον Ιούνιο του 1982)^[18]
• 4 Φεβρουαρίου 1981, (την Τετάρτη πριν την τραγωδία της Θύρας 7) το άνοιγμα του σκορ μέσω πέναλτι στο 4' της παράτασης για το Πανιώνιος-Ολυμπιακός 0-2 και σε συνδυασμό με το 0-0 του σταδίου Καραϊσκάκη, τη συμμετοχή στα προημιτελικά του –εν τέλει νικηφόρου– κυπέλλου^[19]
• τρεις και μάλιστα συνεχείς από τις αγωνιστικές του περιόδους στον Πειραιά, τέρμα στα εντός έδρας ντέρμπι με την ΑΕΚ για το πρωτάθλημα (6-0, 2-2 και 1-1 αντίστοιχα)^[20]
• τέσσερις από τις χρονιές του, επίσης διαδοχικές, ισάριθμες επιτυχίες (2 πέναλτι) σε νίκες εναντίον του γείτονα Εθνικού,^[21] τρεις από τις οποίες σημειώθηκαν με την ελάχιστη διαφορά^[20]
• 13 Απριλίου 1983, το δεύτερο τέρμα του (58') σε αναμετρήσεις «αιωνίων» που ισοφαρίζοντας το αποτέλεσμα 1-0 του πρώτου αγώνα στο γήπεδο Απ. Νικολαΐδης, οδήγησε στην παράταση και το χατ τρικ του Νίκου Αναστόπουλου για την απόσπαση της πρόκρισης στο γύρο των 8 του κυπέλλου.^[22]

Διέθετε ικανότητα στην εκτέλεση πέναλτι (εύστοχα τα 7 από τα 8 που ανέλαβε σε όλες τις διοργανώσεις για τον Ολυμπιακό),^[23] όσο και κτυπημάτων φάουλ (3 στα 7 του γκολ πρωταθλήματος και κυπέλλου την περίοδο 1983-84).^{[24] [σ 1]} Το παραπάνω τέρμα του 1980 με τον Παναθηναϊκό (δεξί σκαστό σουτ «κουντεπιέ» ακριβώς έξω από το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής που κατέληξε στην αριστερή γωνία του τερματοφύλακα Βασίλη Κωνσταντίνου), πρόκειται για ένα από τα πλέον γνωστά και ιδωμένα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς επί χρόνια αργότερα ήταν συχνή η τηλεοπτική του παρακολούθηση μέσω δύο διαφορετικών τρόπων. Είχε περιληφθεί στο θέμα τίτλων της ενημερωτικής εκπομπής Αθλητική Κυριακή και σε διαφήμιση καταναλωτικού προϊόντος.^{[σ 2]}

Πραγματοποίησε 15 εμφανίσεις με την ομάδα Ανδρών και πρώτη στις 26 Οκτωβρίου 1977.^[26] Τότε, για τη φιλική συνάντηση Βουλγαρία-Ελλάδα 0-0 της Σόφιας ο Θεσσαλονικιός ομοσπονδιακός τεχνικός Αλκέτας Παναγούλιας τον δοκίμασε στην τριάδα των μέσων με τους Γιάννη Δαμανάκη και Γιώργο Σεμερτζίδη, καθένα από μία ομάδα της συμπρωτεύουσας και χωρίς προηγούμενη διεθνή συμμετοχή.^[27] Ο ίδιος τον χρησιμοποίησε τρεις φορές τα επόμενα χρόνια (ως παίκτη του Ηρακλή) και σε δύο αγώνες προετοιμασίας για την τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 1980 (όντας μέλος του Ολυμπιακού πλέον),^[28] χωρίς όμως να τον επιλέξει τελικά στην 22μελή αποστολή.^{[σ 3]} Τον Οκτώβριο του 1983 έλαβε χώρα ο τελευταίος του αγώνας με την Εθνική, ενώ 8 μήνες νωρίτερα είχε πετύχει το μοναδικό του γκολ κατά τη φιλική ήττα 1-3 από τη Ρουμανία στη Λάρισα, ισοφαρίζοντας (16') με σουτ έπειτα από ατομική ενέργεια.^[30]

Με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης

1 Κύπελλο Ελλάδας: 1976.

Με τον Ολυμπιακό Πειραιώς^[31]

4 Πρωταθλήματα Α΄ Εθνικής κατηγορίας: 1980, 1981, 1982 και 1983

1 Κύπελλο Ελλάδας: 1981.

• Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, Η ιστορία του Ολυμπιακού • 71 χρόνια Ολυμπιακός, Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή, Αθήνα 1996
• Αρχείο > Εθνικές ομάδες, ιστότοπος Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ)
• βάση δεδομένων εθνικών ομάδων Ευρώπης, eu-football.info (Αγγλικά)
• Γιώργος Παγιωτέλης, Το έπος της Α΄ Εθνικής, σειρά αφιερωμάτων αθλητικού περιοδ. Οι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ, τχ. 13 (Ιαν 1995), 15-16 (Μάρτ-Απρ 1995), 18-27 (Ιούν 1995-Μάρτ 1996), 33 (Σεπτ 1996), 42 και 45 (Ιούν και Σεπτ 1997)
• Στάθης Αρβανίτης, Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1
• Ανδρέας Μπόμης, Γκολ 2000 • Ένας αιώνας ποδόσφαιρο: αλμανάκ, ιστορία, σχόλια, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2000, ISBN 978-000-4000-05-3
• Βαγγέλης Κουσουλάκης, βάση δεδομένων national-football-teams.com (Αγγλικά)
• Βαγγέλης Κουσουλάκης^{[νεκρός σύνδεσμος]}, βάση δεδομένων transfermarkt.gr (Αγγλικά).

Πύλη Ποδόσφαιρο