Γουλιέλμος Β΄ της Σικελίας
| Γουλιέλμος Β' | |
|---|---|
 | |
Βασιλιάς της Σικελίας | |
| Περίοδος | 1166 - 1189 |
| Προκάτοχος | Γουλιέλμος Α' |
| Διάδοχος | Τανκρέδος |
| Γέννηση | Δεκέμβριος 1153 Παλέρμο |
| Θάνατος | 18 Νοεμβρίου 1189 (36 ετών) |
| Σύζυγος | Ιωάννα Ανζού |
| Οίκος | Οίκος των Ωτβίλ |
| Πατέρας | Γουλιέλμος Α' |
| Μητέρα | Μαργαρίτα Χιμένες |
| Θρησκεία | Καθολικός Χριστιανός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Γουλιέλμος Β΄ της Σικελίας ή Γουλιέλμος ο Καλός (Guglielmo II di Sicilia, Δεκέμβριος 1153 - 18 Νοεμβρίου 1189) ήταν Βασιλιάς της Σικελίας (1166 - 1189) και Πρίγκιπας του Τάραντα (1157 - 1189). Ο Γουλιέλμος πήρε το προσωνύμιο "Καλός" μετά τον θάνατο του επειδή σταμάτησε τις εσωτερικές συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει την εποχή του πατέρα του, η βασιλεία του χαρακτηρίζεται σαν χρυσή εποχή ειρήνης και δικαιοσύνης.[1]. Στη Θεία Κωμωδία, ο Δάντης τον τοποθετεί στον παράδεισο.
Βασιλεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αντιβασιλεία της μητέρας του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γουλιέλμος ήταν μόλις έντεκα ετών κατά το θάνατο του πατέρα του Γουλιέλμου Α΄, όταν τέθηκε υπό την κηδεμονία της μητέρας του, Μαργαρίτας της Ναβάρρας. Μέχρι να ανακηρυχθεί ενήλικος το 1171 ώστε να γίνει βασιλιάς, η κυβέρνηση ελεγχόταν αρχικά από τον καγκελάριο Stephen du Perche (1166-1168), εξάδελφο της Μαργαρίτας, και στη συνέχεια από τον Walter Ophamil, αρχιεπίσκοπο του Παλέρμο, και τον αντικαγκελάριο Ματθαίο ντ' Αϊέλο.
Γάμος και συμμαχίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1174 και το 1175 ο Γουλιέλμος έκανε συνθήκες με τη Γένοβα και τη Βενετία και ο γάμος του τον Φεβρουάριο του 1177 με την Ιωάννα, κόρη του βασιλιά Ερρίκου Β' της Αγγλίας και της Δούκισσας Ελεονώρας της Ακουιτανίας, σηματοδοτεί την υψηλή θέση του στην ευρωπαϊκή πολιτική. Αυτή δεν ήταν η πρώτη του απόπειρα να παντρευτεί: Μια προηγούμενη προσπάθεια από τον Μπερτράνδο Β΄, αρχιεπίσκοπο του Τράνι, να διαπραγματευτεί το χέρι μιας Βυζαντινής πριγκίπισσας δεν απέδωσε καρπούς.
Τον Ιούλιο του 1177, ο Γουλιέλμος έστειλε μια αντιπροσωπεία με τον Ρομουάλδο, Αρχιεπίσκοπο του Σαλέρνο και τον κόμητα Ρογήρο της Άντρια να υπογράψει τη Συνθήκη της Βενετίας με τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Α' Μπαρμπαρόσα. Για την εξασφάλιση της ειρήνης, πάντρεψε τη θεία του Κωνσταντία με το γιο του αυτοκράτορα, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ερρίκο ΣΤ΄, και την όρισε με όρκο ως πιθανή κληρονόμο του.[2][3] Αυτό το βήμα, με μεγάλες συνέπειες στη σφαίρα των Νορμανδών, ίσως έγινε ώστε ο Γουλιέλμος να μπορεί να αφιερωθεί σε ξένες κατακτήσεις.
Πόλεμοι με την Αίγυπτο και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μην μπορώντας να ανακτήσει την κυριαρχία στην Αφρική, ο Γουλιέλμος Β΄ κατηύθυνε την επίθεσή του στην Αίγυπτο, από την οποία ο Σαλαντίν απειλούσε το λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Τον Ιούλιο του 1174, 30.000 άνδρες αποβιβάστηκαν στην Αλεξάνδρεια, αλλά η άφιξη του Σαλαντίν τους ανάγκασε να φύγουν ξανά σε ταραχή.[4] Μια καλύτερη προοπτική ανοίχτηκε μέσα στη σύγχυση στις βυζαντινές υποθέσεις, που ακολούθησε το θάνατο του Μανουήλ Α' Κομνηνού (1180). Το Δυρράχιο καταλήφθηκε στις 11 Ιουνίου του 1185. Στη συνέχεια, ενώ ο στρατός (80.000 άνδρες συμπεριλαμβανομένων 5.000 ιπποτών) βάδιζε κατά της Θεσσαλονίκης, ο στόλος (200 πλοία) απέπλευσε προς τον ίδιο στόχο, κατακτώντας στο δρόμο του τα Ιόνια νησιά Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο. Τον Αύγουστο η Θεσσαλονίκη έπεσε στην κοινή επίθεση του Σικελικού στόλου και στρατού και στη συνέχεια λεηλατήθηκε (7.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους).
"Όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη, υποχρέωσαν τους Βυζαντινούς να ξυριστούν και να κουρευτούν κατά τον λατινικό συρμό και σε όσους δεν συμμορφώθηκαν, τους τραβούσαν τα μαλλιά και τα γένια ... αποκαλούσαν τους Θεσσαλονικείς διαβόλους. ... Ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης για να δείξει τις ιεροσυλίες των Νορμανδών, αναφέρει, ότι οι κατακτητές ούρησαν στα καντήλια των εκκλησιών και τα χρησιμοποίησαν ως ποτήρια".[5]
Τα στρατεύματα στη συνέχεια βάδισαν προς την Κωνσταντινούπολη, αλλά ο στρατός του Αυτοκράτορα Ισαακίου Β΄ Αγγέλου νίκησε τους εισβολείς στις όχθες του Στρυμόνα (7 Νοεμβρίου του 1185). Η Θεσσαλονίκη αμέσως εγκαταλείφθηκε και το 1189 ο Γουλιέλμος Β΄ έκανε ειρήνη με τον Ισαάκιο Β΄, εγκαταλείποντας όλες του τις κατακτήσεις. Ο Γουλιέλμος Β΄ σχεδίαζε να πείσει το στρατό των σταυροφόρων της Δύσης να περάσει από το έδαφός του και φαινόταν έτοιμος να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Γ΄ Σταυροφορία. Ο ναύαρχός του Μαργαριτώνης, μια ναυτική ιδιοφυΐα ίση με του Γεωργίου Αντιοχείας, κράτησε με 60 πλοία την ανατολική Μεσόγειο ανοιχτή για τους Φράγκους και ανάγκασε τον πάντα νικηφόρο Σαλαντίν να λύσει την πολιορκία του κάστρου Κρακ των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, κοντά στην Τρίπολη της Συρίας, την άνοιξη του 1188.
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Νοέμβριο του 1189 ο Γουλιέλμος απεβίωσε στο Παλέρμο. Ο τάφος του, όπως και ο τάφος των γονέων του, βρίσκεται στον καθεδρικό ναό του Μονρεάλε που χτίστηκε κατά την βασιλεία του.
Ο τίτλος του Γουλιέλμου ως "Καλού" οφείλεται ίσως λιγότερο στον χαρακτήρα του και περισσότερο στην παύση των εσωτερικών προβλημάτων της βασιλείας του.
Τον διαδέχτηκε ο Τανκρέδος της Σικελίας.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1177 νυμφεύτηκε την Ιωάννα Ανζού, κόρη του Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας. Δεν απέκτησε απογόνους, αν και ο Ροβέρτος του Torigni καταγράφει έναν βραχύβιο γιο το 1181: Τον Βοημούνδο, που ονομάστηκε Δούκας της Απουλίας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Runciman 2012, σ. 7.
- ↑ Πιθανός κληρονόμος: πρόσωπο που δικαιούται να κληρονομήσει ένα θρόνο ή άλλες κληρονομικές τιμές, αλλά που μπορεί να εκτοπιστεί από τη γέννηση ενός κληρονόμου, αρσενικού ή θηλυκού, ή ενός νέου διαδόχου με μια καλύτερη αξίωση στην εν λόγω θέση.
- ↑ Frohlich 1993, σ. 109.
- ↑ D. E. Queller, The Fourth Crusade The Conquest of COnstantinople, σελ. 222
- ↑ Π. Γουναρίδης, Η εικόνα των Λατίνων την εποχή των Κομνηνών, σσ. 163, 165, 166.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Frohlich, Walter (1993). Chibnall, Marjorie (ed.). "The Marriage of Henry VI and Constance of Sicily: Prelude and Consequences". Anglo~Norman Studies: XV. Proceedings of the Battle Conference. The Boydell Press.
- Queller, D. E.; Madden, Thomas F. (1997). The Fourth Crusade The Conquest of Constantinople. University of Pennsylvania Press.
- Runciman, Steven (2012). The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century. Cambridge University Press.
- Travaini, Lucia (1991). "Aspects of the Sicilian Norman Copper Coinage in the Twelfth Century". The Numismatic Chronicle. 151.
- Matthew, Donald. The Norman Kingdom of Sicily. Cambridge University Press: 1992.
  | Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα William II of Sicily της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |
.svg)