Λουίς Σεπούλβεδα

Λουίς Σεπούλβεδα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Luis Sepúlveda Calfucura (Ισπανικά)[1]
Γέννηση4  Οκτωβρίου 1949[2][3][4]
Οβάγιε[5]
Θάνατος16  Απριλίου 2020[6][7][1]
Oviedo City[6][8][9]
Αιτία θανάτουCOVID-19[10][8]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια[10]
ΚατοικίαΧιλή (έως 1977)[5]
Ευρώπη[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΧιλή[11]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΠορτογαλικά[12][13]
Αγγλικά
Γαλλικά
Ιταλικά
Γερμανικά
Ισπανικά[14][15]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Χιλής
Instituto Nacional General José Miguel Carrera
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[1][16][17]
Οικογένεια
ΣύζυγοςCarmen Yáñez[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςTigre Juan award (1988)
Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων
Premio Chiara (2014)
Prix Bernard Versele (1998)
Alcalá City Awards (1985)[18]
d:Q131138036 (1996)[19]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Λουίς Σεπούλβεδα (4 Οκτωβρίου 1949 - 16 Απριλίου 2020[20]) ήταν Χιλιανός συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής[21].

Βιογραφικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουίς Σεπούλβεδα γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1949 στην Οβάγιε της επαρχίας Λιμαρί, στη βόρεια Χιλή. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στο Σαντιάγο σπούδασε θεατρική σκηνοθεσία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Χιλής. Διατέλεσε ηγέτης του φοιτητικού κινήματος τα χρόνια των σπουδών όντας μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής και επί κυβέρνησης Σαλβαδόρ Αγιέντε υπήρξε στέλεχος στο τμήμα των πολιτιστικών θεμάτων, όπου ήταν υπεύθυνος για μια σειρά από φθηνές εκδόσεις για το ευρύ κοινό. Επίσης ενήργησε ως μεσολαβητής της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων της Χιλής.

Μετά το πραξικόπημα του 1973, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και τη δικτατορία του, φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από τις πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατοίκον περιορισμό[22][23]. Κατάφερε να δραπετεύσει και έζησε παράνομα για ένα χρόνο περίπου. Με τη βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Aliance Française στο Βαλπαραΐσο, έστησε μια θεατρική ομάδα που έγινε η πρώτη πολιτιστική εστία αντίστασης. Ο ίδιος συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος. Η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 28 χρόνια.

Λουίς Σεπούλβεδα (Οκτώβριος 2013)

Το γερμανικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας παρενέβη πάλι το 1977 και η ποινή του μετατράπηκε σε οκτώ χρόνια εξορίας. Φεύγοντας από τη Χιλή για τη Σουηδία, (τον τόπο που είχε αποφασιστεί να εξοριστεί) όπου θα δίδασκε ισπανική λογοτεχνία, στην πρώτη του στάση στο Μπουένος Άιρες δραπέτευσε και κατάφερε να πάει στην Ουρουγουάη. Επειδή όμως οι πολιτικές συνθήκες στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη ήταν παρόμοιες με αυτές στην πατρίδα του, ο Λουίς Σεπούλβεδα πήγε στο Σάο Πάολο στη Βραζιλία, και στη συνέχεια στην Παραγουάη. Αναγκάστηκε να φύγει πάλι, λόγω του τοπικού καθεστώτος και εγκαταστάθηκε τελικά στο Κίτο του Εκουαδόρ, φιλοξενούμενος του φίλου του Χόρχε Ενρίκε Αδούμ (Jorge Enrique Adoum), όπου σκηνοθέτησε για το θέατρο Alliance Française και ίδρυσε μια θεατρική εταιρεία[22]. Επίσης έλαβε μέρος σε μια εκστρατεία της UNESCO της αξιολόγησης του αντίκτυπου του αποικισμού στους Ινδιάνους Σουάρ (Shuar)[21].

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μοιράστηκε τη ζωή των Σουάρ για επτά μήνες και κατανόησε τη Λατινική Αμερική ως μια πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική ήπειρο όπου ο Μαρξισμός δεν μπορεί ισχύσει για ένα αγροτικό πληθυσμό που εξαρτάται από το γύρω του φυσικό περιβάλλον. Εργάστηκε σε στενή επαφή με τις ινδιάνικες οργανώσεις και συνέταξε το πρώτο σχέδιο διδασκαλίας γραμματισμού για την ομοσπονδία των αγροτών Ιμπαμπούρα (Imbabura) των Άνδεων.

Το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία που αγωνιζόταν στη Νικαράγουα και μετά τη νίκη της επανάστασης εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος[21]. Ένα χρόνο αργότερα έφυγε για την Ευρώπη και πήγε στο Αμβούργο. Λόγω του θαυμασμού του για τη γερμανική λογοτεχνία (έμαθε τη γλώσσα στη φυλακή), ιδιαίτερα τους ρομαντικούς Νοβάλις και Φρήντριχ Χαίλντερλιν (Friedrich Hölderlin). Στη Γερμανία εργάστηκε ως δημοσιογράφος ταξιδεύοντας πολύ στη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Το 1982 ήρθε σε επαφή με την Greenpeace και εργάστηκε μέχρι το 1987 ως μέλος πληρώματος σε ένα από τα πλοία τους. Αργότερα λειτούργησε ως συντονιστής μεταξύ των διαφόρων κλάδων της οργάνωσης.

Σε νοσοκομείο στο Οβίδεο της Ισπανίας, οπού νοσηλευόταν από τον Φεβρουάριο του 2020, έχασε τη μάχη με την ασθένεια Covid-19 στις 16 Απριλίου του 2020.[24]

Εργογραφία στα ελληνικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1989: Ο κόσμος του τέλους του κόσμου - (Mundo del Fin del Mundo), (ελλ. μτφ. Ελένη Χαρατσή, για τις εκδ. "Opera", 1994, 1996)
    • Πεζογράφημα για το ανελέητο κυνήγι των φαλαινών, τη ζωή και το θάνατο αυτού του ευφυούς θηλαστικού.
  • 1989: Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης - (Un viejo que leía novelas de amor), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης για τις εκδ. "Opera", 1993)
    • Το πρώτο του μυθιστόρημα και από τα δημοφιλέστερά του, εμπνευσμένο από τη γνωριμία του με τους Ινδιάνους Σουάρ. Μια ομάδα λευκών κυνηγών σε αναζήτηση ενός άγριου αιλουροειδούς στον Αμαζόνιο.
  • 1994: Όνομα ταυρομάχου - (Nombre de torero), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 1995)
    • Αστυνομικό μυθιστόρημα ιστορικά τεκμηριωμένο με φόντο τους θησαυρούς που οι Ναζί που έκλεψαν κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, και ανακαλύφθηκαν μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
  • 1995: Patagonia Express - (Patagonia Express), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης για τις εκδ. "Opera", 2009)
    • Η αυτοβιογραφία του Σεπούλβεδα
  • 1996: Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει - (Historia de una gaviota y el gato que le enseñó a volar), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης για τις εκδ. "Opera", 1997)
    • Διήγημα για παιδιά
  • 1997: Αν δεν έχεις που να κλάψεις - (Desencuentros), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης για τις εκδ. "Opera", 1998)
    • Συλλογή 17 διηγημάτων, ανθολόγηση από όλες τις περιόδου της συγγραφικής ζωής του
  • 1997: Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου Killer - (Diario de un killer sentimental seguido de Yacaré), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης για τις εκδ. "Opera", 1998 και "Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, 2007 και σε audio book από την "Pathos Publishing", 2008)
    • Αστυνομικό μυθιστόρημα, για την τελευταία και σημαντικότερη εβδομάδα της ζωής ενός επαγγελματία δολοφόνου.
  • 1999: Hot line και Γιακαρέ - (Hot Line. Yakaré), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 1999)
    • Δύο νουβέλες αστυνομικής υφής, η πρώτη για έναν επαρχιώτη αστυνομικό που αφού πάρει μετάθεση στο Σαντιάγο θα έρθει σε επαφή με μιά από τις σκοτεινές πλευρές της χούντας του Αουγούστο Πινοσέτ. Το «Γιακαρέ», (είδος μικρού κροκοδείλου) είναι το ιερό ζώο της ινδιάνικης φυλής των Αναρέ, αλλά ταυτόχρονα και περιζήτητο από μια ιταλική εταιρεία δερματίνων ειδών. «Όσο πλησιάζει προς το τέλος, και όσο οι πληροφορίες για την παράξενη φυλή των Αναρέ πυκνώνουν, το κείμενο αποκτά μια μυστηριακή διάσταση με ενδιαφέρουσες ανθρωπολογικές και πολιτικές προεκτάσεις.»[25].
  • 2000: Χρονικά του περιθωρίου - (Historias marginales), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2000)
    • Το ένατο χρονολογικά βιβλίο του, είναι πραγματικές ιστορίες ανώνυμων ανθρώπων που έφτασαν στ' αυτιά του συγγραφέα, και που αυτός με το ταλέντο του τις μετέτρεψε σε λογοτεχνία. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Κώστα Σταματίου (εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/4/2001) ξεχωρίζουν οι ιστορίες «Οι αδελφοί Ντουάρτε», «Στα βήματα του Φιτσκαράλντο», «68», «Ο μπαρμπα-Χέμινγκουεϊ δέχεται επίσκεψη από έναν άγγελο».
  • 2002: Η τρέλα του Πινοσέτ - (La locura de Pinochet),(ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2003)
    • Με αφορμή τα 30 χρόνια από την επέτειο του πραξικοπήματος στη Χιλή, ο Σεπούλβεδα γράφει 22 άρθρα - καταγγελία του καθεστώτος του δικτάτορα που δημοσιεύτηκαν στις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά του κόσμου και μοιράστηκαν σε φυλλάδια στους δρόμους της Χιλής, όσο καιρό ο Πινοσέτ ήταν κρατούμενος στο Λονδίνο[26].
  • 2004: Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου - (Moleskine, apuntes y reflexiones), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2004)
    • Κείμενα που βγήκαν από τις σημειώσεις που κρατούσε από τον Ιανουάριο του 2002 ως και τον Ιανουάριο του 2004, στις ατζέντες του Moleskine.
  • 2004: Τα χειρότερα παραμύθια των αδερφών Γκριμ - (Los peores cuentos de los Hermanos Grimm), συγγραφή μαζί με τον Ουρουγουανό συγγραφέα Μάριο Δελγάδο Απαραϊν, (ελλ. μφτ. Αχιλλέας Κυριακίδης και Τζίνα Σερέτη, εκδ. "Opera", 2006)
    • Φανταστικό και πραγματικό μαζί επιστολικό μυθιστόρημα. Η αλληλογραφία δυο επιστημόνων για τη ζωή των λαϊκών τροβαδούρων της Χιλής Άβελ και Κάιν Γκριμ
  • 2008: Το λυχνάρι του Αλαντίν - (La lámpara de Aladino), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2009)
    • Συλλογή 12 διηγημάτων, ενδεικτικά η «Μικρότατη Ιστορία» που αποτυπώνει τη δραματική ιστορία ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, μέσα από τις σκέψεις των άλλων, ή το «Ξενοδοχείο Ζ», στα απατηλά σύνορα τριών χωρών και καθώς η ζούγκλα αργά αργά οικειοποιείται τα δωμάτια, που ξαναζωντανεύουν μέσα από τις διηγήσεις για τους ενοίκους του.[27]
  • 2009: Η σκιά του εαυτού μας - (La sombra de lo que fuimos), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2009)
    • Μυθιστόρημα που ζωντανεύει σε μια λαϊκή γειτονιά του Σαντιάγο της Χιλής με ήρωες τρεις 60χρονους φίλους. Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το «Premio Primavera de Novela» του 2009
  • 2010: Ιστορίες από δω κι απο κει - (Historias de aquí y de allá), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2012)
    • Συλλογή διηγημάτων. Μια κούτα με παλαιότερα γραπτά του γίνεται η αφορμή της γέννησης αυτού του βιβλίου.
  • 2011: Τελευταία νέα από τον Νότο - (Últimas noticias del Sur) σε συνεργασία με τον φωτογράφο Ντάνιελ Μορτζίνσκι, ''(ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2012)
    • Το βιβλίο προέκυψε από το ταξίδι των δύο φίλων στον νότο της Αμερικής, και συγκεκριμένα στην Παταγονία, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και τον ίδιο καιρό που η Αργεντινή σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεπληρώσει το χρέος της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαπραγματεύεται την παραχώρηση αυτής της επαρχίας της στις ΗΠΑ[28]
  • 2012: Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ - (Historia de Max, de Mix y de Mex), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εικονογράφηση Ειρήνη Ελευθεριάδη, εκδ. "Opera", 2013)
    • Παιδική και εφηβική λογοτεχνία από τον Σεπούλβεδα. Ο γάτος Μιξ που ο γιός του συγγραφέα Μαξ υιοθέτησε από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου και η ιστορία του...
  • 2013 Η ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας - (Historia de un caracol que descubrió la importancia de la lentitud), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2013)
    • Ένα ακόμη παιδικό βιβλίο, με ήρωα αυτή τη φορά ένα σαλιγκάρι, με το όνομα «Αντάρτης». Η έμπνευση αυτού του έργου ήρθε στον συγγραφέα ύστερα από μια ερώτηση του εγγονού του Ντάνιελ: «γιατί είναι τόσο αργό το σαλιγκάρι;». Μια κουκουβάγια θα δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
  • 2015: Ο μουγγός Ουζμπέκος, και άλλες ιστορίες παρανομίας - (El Uzbeko Mudo), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2015)
    • Εννέα διηγήματα για τα νεανικά χρόνια στη Χιλή εν μέσω της Χούντας του Πινοσέτ. Ξεχωρίζει ο «Λιποτάκτης» που εξιστορεί τη σύλληψη και την εκτέλεση του Τσε Γκεβάρα.[29]
  • 2016: Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό - (Historia de un Perro llamado Leal), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2016)
    • «Ήθελα να γράψω έναν ύμνο στην πιστότητα και τη φιλία για να στηρίξω με τον τρόπο μου τη φυλή των Μαπούτσε (φυλή από την οποία κατάγεται ο συγγραφέας) που ζει αγνοημένη και παραγκωνισμένη απ’ όλες τις κυβερνήσεις της πατρίδας μου. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και μιλά με τη φωνή του σκύλου-πρωταγωνιστή. Είναι η πρώτη φορά που διηγούμαι μια ιστορία βάζοντας στη θέση του αφηγητή ένα ζώο, αλλά για πρώτη φορά επίσης προσπάθησα να διηγηθώ συμπυκνωμένη μέσα σε πολύ λίγες σελίδες την κατάσταση που βιώνει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της Χιλής.»[30].
  • 2017:Το τέλος της ιστορίας - (El Fin de la Historia), (ελλ. μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. "Opera", 2017)
    • Ένας παλαίμαχος ελεύθερος σκοπευτής εκπαιδευμένος σε στρατιωτική σχολή της Σοβιετικής Ένωσης καλείται να ξαναγυρίσει για μια τελευταία φορά στη δράση για να σκοτώσει έναν βασανιστή της χούντας του Πινοσέτ που εκτίει ποινή ισοβίων σε μια φυλακή πολυτελείας.

Σκηνοθεσία & Σεναριογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1986: Vivir a los 17, δραματική ταινία 96', γυρισμένη στην Αργεντινή σε σκηνοθεσία δική του και σενάριο σε συνεργασία με Gabriel Wainstein και María Victoria Menis
  • 2000: Tierra del fuego, δραματική ταινία διάρκειας 1' και 48λ, σε σκηνοθεσία Μιγκέλ Λιττίν και σενάριο δικό του.
  • 2002: Nowhere, δραματική ταινία 100' σε σκηνοθεσία και σενάριο δικό του
  • 2002: Coração verde, μικρού μήκους ντοκυμαντέρ σε σκηνοθεσία και σενάριο μαζί με τον Diego Meza.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 www.monde-diplomatique.fr/carnet/2020-04-16-Sepulveda. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0784720.
  4. ↑ 4,0 4,1 (Γαλλικά) NooSFere. -47670. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 www.francetvinfo.fr/culture/l-ecrivain-chilien-exile-luis-sepulveda-est-mort-en-espagne-du-covid-19_3918893.html. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 CNN Chile. www.cnnchile.com/coronavirus/murio-escritor-luis-sepulveda-covid-19-espana_20200416/. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  7. ↑ «Fallece el escritor Luis Sepúlveda». (Ισπανικά, γαλικιανή γλώσσα) La Voz de Galicia. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Muere el escritor Luis Sepúlveda por coronavirus». (Καταλανικά, Ισπανικά) La Vanguardia. La Vanguardia Ediciones, SL. Βαρκελώνη. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  9. ↑ www.monde-diplomatique.fr/carnet/2020-04-16-Sepulved. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  10. ↑ 10,0 10,1 www.elcomercio.es/sociedad/muere-luis-sepulveda-coronavirus-asturias-escritor-chileno-primer-caso-20200416000719-ntvo.html. Ανακτήθηκε στις 16  Απριλίου 2020.
  11. ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 26  Μαρτίου 2018. 20dhnckl07wndx0. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  12. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 121871843. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  13. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000604832. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  14. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000604832. Ανακτήθηκε στις 24  Απριλίου 2023.
  15. ↑ CONOR.SI. 31597923.
  16. ↑ BeWeB. 3369. Ανακτήθηκε στις 4  Αυγούστου 2020.
  17. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/127340. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  18. ↑ es.wikipedia.org/wiki/Anexo:Palmar%C3%A9s_de_los_Premios_Ciudad_de_Alcal%C3%A1#1985_(16%C2%AA_edici%C3%B3n).
  19. ↑ excerpts.numilog.com/books/9782864242543.pdf.
  20. ↑ «Πέθανε ο συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα από κορονοϊό». newsit.gr. 16 Απριλίου 2020. https://www.newsit.gr/kosmos/pethane-o-syggrafeas-louis-sepoulveda-apo-koronoio/3013720/. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 εκδοτικός οίκος Πρωτοπορία
  22. ↑ 22,0 22,1 «Sepúlveda, Luis». www.biblionet.gr. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2017. 
  23. ↑ Α.Ε., tovima.gr — Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. «tovima.gr - ΛΟΥΙΣ ΣΕΠΟΥΛΒΕΔΑ». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2017. 
  24. ↑ «Εχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα». 
  25. ↑ Α.Ε., tovima.gr — Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. «tovima.gr - ΛΟΥΙΣ ΣΕΠΟΥΛΒΕΔΑ». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2017. 
  26. ↑ Pandoxeio (13 Φεβρουαρίου 2012). «Λουίς Σεπούλβεδα – Η τρέλα του Πινοτσέτ». Πανδοχείο. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2017. 
  27. ↑ http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=01/04/2010&id=147270
  28. ↑ «.:BiblioNet : Τελευταία νέα από το Νότο / Sepúlveda, Luis». www.biblionet.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2017. 
  29. ↑ http://amagi.gr/content/o-moygkos-oyzmpekos-toy-l-sepoyldeva
  30. ↑ «.:BiblioNet : Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό / Sepúlveda, Luis». www.biblionet.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουίς_Σεπούλβεδα&oldid=10353565"