Τεχνητός χλοοτάπητας (ποδόσφαιρο)

Ο ποδοσφαιρικός τεχνητός χλοοτάπητας είναι μία συνθετική επιφάνεια που μοιάζει με χορτάρι. Τοποθετείται σε ποδοσφαιρικά γήπεδα αντί του φυσικού χλοοτάπητα, καθώς ο τεχνητός χλοοτάπητας δεν χρειάζεται τόση φροντίδα, όσο ο φυσικός.

Η πρώτη ομάδα που τοποθέτησε τεχνητό χλοοτάπητα είναι η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Το 1981 έβγαλε τον φυσικό χλοοτάπητα για να εγκαταστήσει τον τεχνητό ^[1]. Αφαιρέθηκε όμως 7 χρόνια αργότερα, το 1988. Έτσι ο τεχνητός χλοοτάπητας αποκτά κακή φήμη, λόγω των εγκαυμάτων που μπορούν να δημιουργηθούν στο σώμα των ποδοσφαιριστών από την τριβή του δέρματος και του τεχνητού χλοοτάπητα, αλλά και για την σκληρότητά του, σε σύγκριση με το χορτάρι. Επίσης η μπάλα δεν αντιδρά το ίδιο στον τεχνητό χλοοτάπητα. Έτσι, τη δεκαετία του '90 πολλοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι αντικαθιστούν τον τεχνητό χλοοτάπητα με τον φυσικό. Η χρήση του χλοοτάπητα αργότερα απαγορεύτηκε από τη FIFA και την UEFA και από πολλές εγχώριες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, όμως τα τελευταία χρόνια, επιτράπηκε η χρήση τεχνητού χλοοτάπητα, με την προϋπόθεση ότι πληροί τα κριτήρια της FIFA ^[2].

• Ο τεχνητός χλοοτάπητας δεν χρειάζεται πότισμα, κούρεμα και, γενικά, δε χρειάζεται τη φροντίδα ενός φυσικού χλοοτάπητα.

• Οι τεχνητοί χλοοτάπητες πρέπει να έχουν στην επιφάνειά τους κόκκους καουτσούκ. Κάποιοι κόκκοι καουτσούκ είναι κατασκευασμένοι από ανακυκλωμένα ελαστικά αυτοκινήτων και μπορεί να μεταφέρει βαριά μέταλλα τα οποία μπορούν να περάσουν στον υδροφόρο ορίζοντα.

• Η τριβή μεταξύ του δέρματος και των του τεχνητού χλοοτάπητα μπορεί να προκαλέσει εγκαύματα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το φυσικό χόρτο.

• Ο τεχνητός χλοοτάπητας διατηρεί τη θερμότητα από τον Ήλιο και μπορεί να γίνει πολύ θερμότερος από τον φυσικό με την παρατεταμένη έκθεση στο ηλιακό φως ^[3].

• Οι σύγχρονοι χλοοτάπητες δεν αφαιρούνται εύκολα, όπως οι προηγούμενες γενιές τεχνητού χλοοτάπητα.