Барыс Федасеевіч Герлаван

Барыс Федасеевіч Герлаван
Імя пры нараджэнні	Барыс Федасеевіч Герлаван
Дата нараджэння	25 снежня 1937(1937-12-25) (86 гадоў)
Месца нараджэння	Мартаноша[d], Навамыргарадскі раён, Адэская вобласць, УССР, СССР
Грамадзянства	Беларусь
Род дзейнасці	мастак
Месца працы	Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Вучоба	Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Прэміі	Спецыяльная прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва
Узнагароды	прэмія імя Е. Міровіча (1992) Крыштальная Паўлінка (1997) Народны мастак Беларусі (1992)

Бары́с Федасе́евіч Герлава́н (нар. 25 снежня 1937, с. Мартаноша  (руск.) (бел., Навамыргарадскі раён, Кіраваградская вобласць, УССР) — беларускі мастак. Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР (1977). Народны мастак Беларусі (1990), прафесар^[1][2].

Працаваў у Беларускім рэспубліканскім тэатры юнага гледача ў 1960—1961 гадах^[1]. З 1962 года працуе ў Нацыянальным тэатры імя Янкі Купалы^[2], у 1976 годзе стаў галоўным мастаком^[1].

У 1966 годзе скончыў аддзяленне сцэнаграфіі Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута (майстэрня Я. Чамадурава, кіраўнік дыпломнай работы П. Масленнікаў).

З 1991 года выкладае сцэнаграфію ў Беларускай акадэміі мастацтваў. У 1998 годзе атрымаў званне прафесара^[2].

Aформіў толькі на сцэне купалаўскага тэатра звыш 70 спектакляў. Ён аўтар сцэнаграфіі спектакляў у іншых тэатрах Беларусі, блізкага і далёкага замежжа, лаўрэат шматлікіх міжнародных тэатральных фестываляў^[2]. Працы Герлавана адметныя рэалістычнай выразнасцю, вобразнасцю і каларыстычнай меткасцю^[1].

Дзякуючы свайму таленту, Герлаван пры афармленні сцэнічнай прасторы ўзнімаецца да ўзроўню драматурга і рэжысёра, робіцца паўнапраўным сааўтарам драматургічнага твору. Іншы раз яго сцэнаграфія становіцца адным з самых галоўных кампанентаў спектакля і вызначае поспех у гледача. Так было са спектаклямі «Бура  (руск.) (бел.» У. Шэкспіра, «Раскіданае гняздо» Я. Купалы (1972), «Брама неўміручасці» К. Крапівы (1974), «Зацюканы апостал», «Таблетку пад язык», «Святая прастата» (1976) А. Макаёнка, «Апошні шанец» В. Быкава (1974), «Страсці па Аўдзею» У. Бутрамеева, якія ўвайшлі ў залатую скарбонку беларускага тэатральнага мастацтва.

Сярод аформленых ім спектакляў таксама «Жаніцьба Бялугіна» А. Астроўскага і М. Салаўёва  (руск.) (бел. (1963), «Мешчанін у дваранстве  (руск.) (бел.» Мальера (1967), «Што той салдат, што гэты  (руск.) (бел.» Б. Брэхта (1974), «Характары» В. Шукшына (1975), «Аптымістычная трагедыя  (руск.) (бел.» У. Вішнеўскага (1977), «Святая святых» І. Друцэ  (руск.) (бел. (1977), «Чалавек з легенды» І. Ражкова і Я. Шабана (1978), «Ажаніцца — не журыцца» М. Чарота і Далецкіх (1972) у тэатры імя Я. Купалы; «Дзеці аднаго дома» І. Шамякіна (1967) у тэатры юнага гледача^[1].

• Дзяржаўная прэмія СССР (1985) — за афармленне спектакляў «Парог» (1983) і «Радавыя» (1984);
• дзяржаўная прэмія Рэспублікі Беларусь (1988) — за афармленне спектакля «Мудрамер»;
• прэмія імя Е. Міровіча (1992);
• «Крыштальная Паўлінка» (1997), вышэйшая узнагарода Беларускага саюза тэатральных дзеячаў;
• спецыяльная прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь (2004) — за ўклад у выхаванне творчай моладзі;
• ордэн Францыска Скарыны (2008).