Эканоміка працы

Эканоміка працы — раздзел эканомікі, які вывучае працэсы ўзнаўлення працоўнай сілы і ўзаемадзеяння працаўнікоў, сродкаў і прадметаў працы[1][2].

Эканоміка працы займаецца аналізам рынку працы, працоўных рэсурсаў і занятасці, доўгатэрміновым аналізам працоўных адносін, даследуе даходы работнікаў і аплату працы, вывучае праблемы прадукцыйнасці і эфектыўнасці працы, распрацоўвае метады абгрунтавання колькасці работнікаў, разбірае паняцці чалавечага капіталу . Заснавальнікам сучаснай эканомікі працы з'яўляецца Мінсер .

Асобныя навукоўцы больш шырока тлумачаць прадмет эканомікі працы і адносяць да яе праблемы нарміравання працы, метады кіравання персаналам .

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ Эканоміка працы: (сацыяльна-працоўныя адносіны) / Пад рэд. Н.А. Волгіна, Ю.Г. Адэгава. — М.: Экзамен, 2002. — З. 9. — 736 з. — ISBN 5-94692-027-8. .
  2. ↑ Карняйчук Б. В. Эканоміка працы: навучальны дапаможнік — М.: Гардарыкі, 2007. — 286 з.-->
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Эканоміка_працы"