Eric Defoort
| Eric Defoort | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Eric Defoort, maart 2016. | ||||
| Algemeen | ||||
| Volledige naam | Eric Defoort | |||
| Geboren | Ieper, 27 juni 1943 | |||
| Overleden | 16 december 2016 | |||
| Regio |  Vlaanderen | |||
| Land | .svg){kind=small} België | |||
| Functie | Politicus | |||
| Partij | 1981-1986 SP 1961-2001 Volksunie 2001-2016 N-VA | |||
| Functies | ||||
| 1982-2008 | Hoofdbibliothecaris KUB | |||
| 1998-2001 | Ondervoorzitter VU | |||
| 2001-2003 | Ondervoorzitter N-VA | |||
| 2007-2009 | Algemeen voorzitter VVB | |||
| 2000-2016 | Lid raad van beheer VRT | |||
| 2010-2014 | Voorzitter EVA[1] | |||
| ||||
Eric Defoort (Ieper, 27 juni 1943 – Gentbrugge, 16 december 2016) was een Belgische hoogleraar en politicus.
Levensloop
[bewerken | brontekst bewerken]Jeugd
[bewerken | brontekst bewerken]Reeds als tiener was hij geëngageerd in de Vlaamse Beweging, meer bepaald in het Algemeen Diets Jeugdverbond. Als student geschiedenis aan de Katholieke Universiteit Leuven was hij bevriend met onder meer Frans Verleyen en Jaak Vandemeulebroucke. Met deze laatste was hij ook actief in de Vlaams-Nationale Studentenunie (VNSU).
Hij werd in 1965 licentiaat in de moderne geschiedenis aan de KU Leuven met de verhandeling De Staten van West-Vlaanderen (1787-1791). In 1975 behaalde hij aan dezelfde universiteit een doctoraat in de geschiedenis met de verhandeling Een Belgisch reactionair katholicisme. Maurras en de Action Française binnen het Belgische Franstalige katholicisme, 1898-1926.
Professionele carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Eric Defoort was eerst leraar in Brussel, werd in 1968 bibliothecaris aan de KULAK, waar hij in 1972 de "Bibliotheek De Franse Nederlanden" oprichtte en uitbouwde. Hij werd in 1982 hoogleraar geschiedenis en hoofdbibliothecaris aan de Katholieke Universiteit Brussel (KUB - sinds 2013 onderdeel van de KU Leuven).
Vanuit de Vlaamse Beweging en de Volksunie evolueerde hij begin jaren 1980 via de Doorbraak-operatie van Karel Van Miert naar de jonge SP.[2] Begin jaren 1990 dook hij terug vaker op in Vlaamsgezinde kringen, niet het minst in de Vlaamse Volksbeweging en haar tijdschrift Doorbraak, maar ook in de Volksunie. In 1996 werkte hij ook mee aan het Vlaams-progressieve project Sienjaal van Norbert De Batselier en Maurits Coppieters.[3] Hij was de laatste ondervoorzitter van de Volksunie van 1998 tot 2001[4] en bereidde, samen met onder meer Geert Bourgeois en Bart De Wever in de Oranjehofgroep de latere N-VA voor in de groep 'Vlaams-Nationaal' tegenover de Toekomstgroep die later Spirit zou worden.[5]
In 2003 legde hij al zijn partijpolitieke functies neer na een conflict met Geert Bourgeois[6] en Matthias Storme over een plaats in de Senaat. Andere argumenten die hij aanhaalde waren de aanvaring over de Palestijnse kwestie en het feit dat de partij de werkgeversorganisaties te veel achternaliep.[7]
Van oktober 2007 tot augustus 2009 was hij algemeen voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Een jaar voor het einde van zijn mandaat nam hij er ontslag, omdat zijn linkse denkbeelden botsten met het grotendeels rechtse militantenkader van de vereniging. Enkele uitspraken over het Vlaams Belang werden hem er niet in dank afgenomen. Hij was ook een van de auteurs van het in februari 2008 verschenen manifest van de Gravensteengroep, een groep van eerder progressieve academici, publicisten e.d. die pleitten voor meer Vlaamse autonomie.
Op 22 januari 2010 werd hij reeds voor de tweede keer verkozen als lid van de raad van bestuur van de VRT.[8] In 2014 werd het mandaat nogmaals verlengd.[9]
Sinds januari 2015 was hij lid van de Raad van Bestuur van de KU Leuven.
Op 26 maart 2010 werd hij op de algemene vergadering van de Europese Vrije Alliantie in Venetië verkozen tot nieuwe voorzitter.[10] Hij volgde in die functie Nelly Maes op.[11]
Tijdens de lokale verkiezingen 2012 stond hij op de 48 plaats op de Gentse N-VA-lijst.[12]
Eric Defoort is de vader van de Gentse historicus Hendrik Defoort.
Defoort overleed op 16 december 2016.[13]
Bibliografie
[bewerken | brontekst bewerken]- Charles Maurras en de Action Française in België, Brugge-Nijmegen, Orion-B. Gottmer, 1978.
- Une Châtelaine flamande, Dunkerque, 1985.
- Al mijn illusies bloeien, Antwerpen-Baarn, Hadewijch, 1991 (over Paul Pée).
- Neel Doff. Leven na Keetje Tippel, Antwerpen-Baarn, Hadewijch, 1993.
- Het klauwen van de historicus. Sfumato, Antwerpen, Hadewijch, 1996.
- Historische methode, Brussel, 2000.
- Een dochter van Duitsland. Tony Simon-Wolfskehl. 1893-1991, Leuven, Van Halewyck, 2007.
- Laat mij droef en treurig wezen, Leuven, Van Halewyck, 2014.
- ↑ François Alfonsi elected as first Corsican EFA Party President; EFA.org (European Free Alliance)
- ↑ De Ambassadeurs: Eric Defoort, Klara, 3 december 2010.
- ↑ Eric Defoort overleden: 'N-VA verliest pionier', Knack, 17 december 2016. Gearchiveerd op 30 november 2021.
- ↑ Interview: Eric Defoort over drie jaar aan de VU-top, De Standaard, 30 augustus 2001. Gearchiveerd op 7 maart 2021.
- ↑ Mede-oprichter N-VA overleden, De Tijd, 17 december 2016. Gearchiveerd op 15 augustus 2020.
- ↑ Interview: Ex-ondervoorzitter Eric Defoort schetst ontluisterend beeld van N-VA, De Standaard, 1 oktober 2003.
- ↑ Ondervoorzitter Defoort stapt uit N-VA, De Standaard, 28 januari 2003.
- ↑ Vlaamse Regering keurt nieuwe samenstelling Raad van Bestuur VRT goed; Vlaanderen.be
- ↑ Ex-spoorbaas Marc Descheemaecker wordt voorzitter De Lijn. De Standaard (20 december 2014). Geraadpleegd op 1 januari 2015.
- ↑ N-VA'er neemt leiding Europese Vrije Alliantie (EVA) over; De Standaard; 26 maart 2010
- ↑ Derde EU-partij met Vlaamse voorzitter; De Standaard; 27 maart 2010
- ↑ Lijst gemeenteraad; N-VA Gent
- ↑ N-VA in diepe rouw na overlijden medeoprichter Eric Defoort nieuwsblad.be
| Voorganger: Rita De Bont | Voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging 2007 - 2009 | Opvolger: Guido Moons |