Grand Prix-wegrace van België 1949

Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1949
Circuit de Spa-Francorchamps
Land Vlag van België België
Datum 17 juli 1949
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Arciso Artesiani
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran
Tweede Vlag van Italië Arciso Artesiani
Derde Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith en Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Hans Haldemann/Vlag van Italië Aldo Veglio
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Jenkinson
Tweede Vlag van België Frans Vanderschrick/Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Whitney
Derde Vlag van Italië Ernesto Merlo/Vlag van Italië Aldo Veglio

De Grand Prix-wegrace van België 1949 was de vierde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1949. De races werden verreden op 17 juli 1949 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen drie klassen aan de start: 500 cc, 350 cc en de zijspanklasse. In de 350cc-klasse was Freddie Frith al wereldkampioen en de wereldtitel in de zijspanklasse werd hier beslist. Tijdens de zijspanrace verongelukten de Belgische coureur Edouard Bruylant en zijn Britse bakkenist Hurst.

De 500cc-race in België eindigde bijzonder spannend, met drie rijders binnen één seconde. Uiteindelijk bepaalde de finishfoto dat Bill Doran de winnaar was, 0,002 seconde voor Arciso Artesiani. De grootste winnaars waren echter de Gilera-coureurs, want omdat de WK-leiders Les Graham en Harold Daniell niet scoorden schoven Artesiani en Nello Pagani op naar de eerste twee plaatsen in het wereldkampioenschap. Artesiani kreeg ook nog het extra punt voor de snelste ronde. Van de 34 ingeschreven rijders haalden slechts 16 de finish.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 1:19"56'0 10
2 Vlag van Italië Arciso Artesiani Gilera + 0"00'2 8+1[1]
3 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi + 0"01'3 7
4 Vlag van Ierland Artie Bell Norton + 0"50'0 6
5 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera + 1"08'0 5
6 Vlag van Italië Guido Leoni Moto Guzzi
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton
8 Vlag van Australië George Morrison Norton
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Syd Jensen Triumph
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Bills Velocette
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Triumph
12 Vlag van Italië Antonio Dalle Fusine Gilera
13 Vlag van België Albert Vertriest Triumph
14 Vlag van België Jules Tacheny Triumph
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Oliver Scott Norton
16 Vlag van Australië Harry Hinton Norton

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van België Auguste Goffin Triumph
Vlag van België Leon Martin Gilera
Vlag van België Roger Laurent Moto Guzzi
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Petch Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Whitworth Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Briggs Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Fry Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Dear Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath Norton
Vlag van Italië Oscar Clemencigh Gilera
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock West AJS
Vlag van Ierland Ernie Lyons Velocette
Vlag van Italië Bruno Bertacchini Moto Guzzi

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Arciso Artesiani Gilera 24
2 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera 22
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS 20
4 Vlag van Ierland Artie Bell Norton 18
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton 17
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton 13
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 10
8 Vlag van Ierland Ernie Lyons Velocette 7
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith Velocette 5
Vlag van Nieuw-Zeeland Syd Jensen Triumph

Voor de vierde keer op rij won Freddie Frith met de snelste ronde een Grand Prix. Het hielp hem echter niet aan punten, want van de vijf races golden slechts drie resultaten en Frith had het maximale aantal punten al bereikt. Daarom deed Bob Foster met de tweede plaats goede zaken, want hij klom van de gedeelde derde plaats naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap. Hij reed de snelste ronde in exact dezelfde tijd als Frith, 5 minuten en 36,7 seconden, waardoor het extra punt gedeeld werd. Achttien coureurs haalden de finish, waaronder zijspancoureur Eric Oliver, die zevende werd. Oliver was ook al in twee klassen van de TT van Man aan de start gekomen.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith Velocette 1:06"14'0 10+0,5[1]
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster Velocette + 0"16'0 8+0,5[1]
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton + 0"33'0 7
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Whitworth Velocette + 1"39'0 6
5 Vlag van Australië Eric McPherson AJS + 2"09'0 5
6 Vlag van Ierland Reg Armstrong AJS
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Velocette
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Salt Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Fry Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Graham AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Velocette
Vlag van Ierland Artie Bell Norton
Vlag van Ierland Ernie Lyons Velocette

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Freddie Frith (wereldkampioen) Velocette 33 (43,5)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster Velocette 16,5
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Whitworth Velocette 12
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong AJS 11
6 Vlag van Australië Eric McPherson AJS 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Graham AJS 8
Vlag van Ierland Ernie Lyons Velocette
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 7
Vlag van Ierland Artie Bell Norton

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Oliver en Denis Jenkinson wonnen hun tweede zijspanrace en omdat er maar drie races waren, kon niemand ze meer passeren in het wereldkampioenschap. Frans Vandenschrick werd in zijn thuisrace tweede. Bij Blanchimont verongelukte de combinatie Edouard Bruylant/Hurst. Hurst overleed ter plaatse, Bruylant enkele dagen later in het ziekenhuis.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Jenkinson Norton 50"07'0 10+1[1]
2 Vlag van België Frans Vanderschrick Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Whitney Norton + 0"25'0 8
3 Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Aldo Veglio Gilera + 1"33'0 7
4 Vlag van Zwitserland Roland Benz Vlag van Zwitserland Max Hirzel BMW + 2"04'0 6
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Smith Norton + 2"31'0 5

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van België Edouard Bruylant (†) Vlag van Verenigd Koninkrijk Hurst (†) Onbekend Ongeval

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Gilera
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Herbert Läderach Norton
Vlag van Zwitserland Jakob Keller Vlag van Zwitserland Ernst Brutschi Gilera
Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Ezio Ricotti Gilera
Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Gilera

Top negen tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Slechts negen combinaties hadden al punten gescoord)

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver (wereldkampioen) Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Jenkinson (wereldkampioen) Norton 22
2 Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Gilera 8
Vlag van België Frans Vanderschrick Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Whitney Norton
4 Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Aldo Veglio Gilera 7
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Herbert Läderach Norton
6 Vlag van Zwitserland Jakob Keller Vlag van Zwitserland Ernst Brutschi Gilera 6
Vlag van Zwitserland Roland Benz Vlag van Zwitserland Max Hirzel BMW
8 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Ezio Ricotti Gilera 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Smith Norton

Eric Oliver kon in zijn thuisland niet aan de zijspanrace deelnemen, want de Isle of Man TT kende die klasse niet. Daarom was hij daar met een Norton Manx in de Senior TT gestart (uitgevallen) en met een Velocette KTT in de Junior TT (21e). In de GP van Zwitserland had hij zich op de zijspanrace geconcentreerd (en gewonnen), maar nu startte weer hij in twee klassen: zevende in de 350cc-klasse en winnaar in de zijspanklasse, samen met Denis Jenkinson, een journalist en schrijver die in het zijspan was gekropen omdat hij geen geld had om op andere manieren aan racesport te kunnen doen.

Vorige race:
TT Assen 1949
FIM wereldkampioenschap wegrace
1e seizoen (1949)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1949

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1950