Indexnotatie

Een index, meervoud: indices of indexen, is in de wiskunde een symbool dat voorkomt als sub- of superscript ter onderscheiding van verschillende grootheden, exemplaren, enzovoort, die met dezelfde letter worden aangeduid.

In de onderstaande formule zijn ${\displaystyle v}$ en ${\displaystyle k}$ indices, gebruikt als subscript:

${\displaystyle R={\frac {2A_{v}}{Q_{k}}}}$

In veel gevallen wordt ook een index als variabele genoteerd, vaak worden daar de variabelen als ${\displaystyle n,i}$ en ${\displaystyle k}$ voor genomen, die een natuurlijk getal als rangnummer of aantal voorstellen. Zo wordt met ${\displaystyle a_{n}}$ het ${\displaystyle n}$-de element van de rij ${\displaystyle a}$ bedoeld, of meer algemeen als niet noodzakelijk 1 de eerste indexwaarde is: het element met nummer ${\displaystyle n}$.

De verzameling waar de indices uit worden gekozen wordt de indexverzameling genoemd.

• De verschillende elementen in een rij worden door middel van een index van elkaar onderscheiden.
• Een index kan uit meer dan een teken bestaan, zoals in:

${\displaystyle A_{i,j}={\frac {1}{B_{j,i}}}}$

De verschillende plaatsen van de elementen in een matrix worden met behulp van twee indices bepaald.

• De einstein-sommatieconventie wordt ervoor gebruikt om een sommatie verkort weer te geven, maar wordt vooral in de relativiteitstheorie met vier dimensies toegepast. Het inwendige product ${\displaystyle \mathbf {u} \cdot \mathbf {v} }$ wordt op deze manier geschreven als ${\displaystyle u_{i}v^{i}}$. De index ${\displaystyle i}$ wordt hier dus niet als macht genomen, maar als index.

• Indices worden ook in de taalkunde gebruikt om coreferentie aan te geven.