Indianenreservaat

Indianenreservaten, in het Engels Indian Reservation (Verenigde Staten) of Indian Reserve (Canada), zijn stukken grond die door de overheid aan de oorspronkelijke bewoners, de indianen, toegewezen zijn.

De reservaten werden vooral in de negentiende eeuw ingesteld als gevolg van de kolonisering van Noord-Amerika. De meeste en ook de grootste bevinden zich in het westen van de Verenigde Staten, in de bergachtige staten Arizona, Utah, Montana en South Dakota.

De bodemgesteldheid is een groot probleem vanwege de slechte staat, waardoor indianen onder het bestaansminimum leven en leven van seizoensarbeid en sociale uitkering.

Naast indianen worden in Canada sinds het Onafhankelijkheidsverdrag van 1982 ook Métis en Inuit als oorspronkelijke bewoners erkend.

De reservaten staan onder toezicht en beheer van het Bureau voor Indianenzaken, dat onder het ministerie van binnenlandse zaken valt. Sinds 1934 (regering-Roosevelt) hebben ze echter autonomie: in elk reservaat bepaalt een Tribal Council de gang van zaken. Er kwamen ook programma's voor onderwijs en sociale ondersteuning, zodat gesproken werd over een "New Deal for Indians". Dit alles werd grotendeels teruggedraaid onder de Republikein Eisenhower. Met de Termination Act (1953) en de Relocation Act (1956) begon de federale regering reservaten te sluiten. De bewoners zouden moeten integreren in de stedelijke bevolking en opgaan in de middenklasse. In plaats daarvan werden ze, zoals te verwachten was, deel van de onderklasse. In 1970 nam de Quaker Richard Nixon, vice-president onder Eisenhower, als president tijdens de bezetting van Alcatraz, weer afstand van het termination- en relocationbeleid. In zijn tweede termijn diende hij de Selfdetermination and Education Assistance Act in, die begin 1975 door het Congres kwam^[1]