Koninklijke Canadese luchtmacht

Koninklijke Canadese luchtmacht; Royal Canadian Air Force; Aviation Royale Canadienne
	Kenmerk van de Canadese luchtmacht.
Land	Canada
Onderdeel van	Canadese strijdkrachten
Oprichting	1 april 1924
Leiding
Commandant	Luitenant-Generaal Yvan Blondin
Slagkracht
Troepensterkte*	14.500
Aantal reserve*	2600
Aantal vliegtuigen*	258
	(*) Gegevens voor 2013

De Koninklijke Canadese luchtmacht (afgekort tot RCAF; Engels: Royal Canadian Air Force; Frans: Aviation Royale Canadienne) is het luchtmachtcomponent van de eengemaakte Canadese strijdkrachten. Anno 2013 telde de luchtmacht ruim 250 toestellen en zo'n 20.000 personeelsleden. Ze bewaakt Canada's luchtruim – en werkt daartoe samen met de Amerikaanse luchtmacht in het kader van NORAD – en levert luchtondersteuning aan de Canadese marine en -landmacht. Het gevechtsvliegtuig van de Canadese luchtmacht is de F-18; al wordt al sinds enige jaren uitgekeken naar een opvolger voor dit toestel.

Geschiedenis

Voorgeschiedenis

Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, op 16 september 1914, werd het Canadees Luchtvaartkorps opgericht dat als onderdeel van de Canadese Expeditiemacht naar Europa werd uitgestuurd. Het bestond uit één dubbeldekker, twee officieren en een mecanicien. Het heeft er echter nooit gevlogen en tegen mei 1915 was het korps alweer opgeheven. Wel dienden tijdens die oorlog zo'n 20.000 Canadezen bij het Britse Koninklijke Luchtvaartkorps, dat vanaf 1917 vliegopleidingen begon te organiseren in Canada.

Het Britse Ministerie van Luchtvaart vormde twee Canadese eskaders; één met bommenwerpers, een tweede met gevechtsvliegtuigen. Op 19 september 1918 stemde de Canadese overheid in met de vorming van de Canadese luchtmacht in Europa. In februari 1920, na de oorlog, werd deze opgeheven waarop de overheid besloot dat een eigen luchtmacht overbodig was. Wel werd er een Luchtvaartraad gevormd, die toezicht moest houden op het Canadese luchtruim. Ook had het land meer dan honderd toestellen gekregen van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, en die ging men voor allerlei civiele zaken gebruiken. Daarbij werd ook een kleine militie gevormd die Canadese luchtmacht werd genoemd. In 1922 werd het Departement Nationale Defensie opgericht, dat verantwoordelijk werd voor de Luchtvaartraad. Begin 1923 kreeg de militie het recht om het predicaat koninklijke te voeren, wat pas op 1 april 1924 door de Canadese regering werd erkend. Aldus bestaat sinds die datum de Koninklijke Canadese luchtmacht. In 1927 werden de civiele operaties ervan afgesplitst en werd de luchtmacht een puur militaire organisatie.

Tot en met de Tweede Wereldoorlog

Het begin van de jaren 1930 werden getekend door drastische bezuinigingen. In 1932 werd de Niet-Permanente Actieve luchtmacht opgericht, waarop tien hulpeskaders werden gevormd. Daarna begon de luchtmacht opnieuw uit te breiden met nieuwe bases, eskaders en toestellen. Ook werden regionale luchtmachtcommando's gevormd. Desondanks was de Canadese luchtmacht eind jaren 1930 verouderd en onderbemand. Zo telde ze aan het begin van de Tweede Wereldoorlog slechts 29 gevechtsvliegtuigen en bommenwerpers. Gedurende die oorlog groeide de luchtmacht echter snel. Tegen 1944 was ze met 215.000 manschappen de vierde geallieerde luchtmacht. 13.000 van hen kwamen om tijdens oorlogsoperaties. Na de oorlog kromp de luchtmacht terug tot acht eskaders en 12.000 man.

De Koude Oorlog

Drie De Havilland Vampires van het *Blue Devils*-kunstvliegteam in 1949. De Blue Devils stopten in 1950, toen de Vampire werd vervangen door de F-86.

In maart 1947 werden de RCAF's eerste helikopters geleverd; Sikorsky H-5's die werden ingezet voor opleiding en reddingsacties. In deze periode brak ook de Koude Oorlog aan en daar ging de meeste aandacht naartoe. Bases werden gebouwd en uitgebreid, personeel aangeworven en de eerste straaljagers aangeschaft. In 1948 werden de eerste, Britse De Havilland Vampires, bekomen. Vanaf 1951 werden die vervangen door de Amerikaanse F-86 Sabre, die in licentie werd geproduceerd bij Canadair, en de eigen CF-100 Canuck. In augustus 1949 werd Canada lid van de NAVO, waarop een divisie werd opgericht met bases in Engeland, Frankrijk en West-Duitsland. In 1950 vervulde de RCAF een transportrol tijdens de Koreaanse Oorlog, terwijl Canadese gevechtspiloten dienden bij de Amerikaanse luchtmacht.

In Noord-Canada werd in de jaren 1950 en begin jaren 1960 samen met de Amerikanen een radarnetwerk uitgebouwd tegen de nucleaire dreiging vanuit de Sovjet-Unie, die aan de overzijde van de Noordelijke IJszee lag. Aan de oost- en westkust werden bases gebouwd vanwaaruit grenspatrouilles werden gevlogen. Ook werden de toestellen vernieuwd met de CF-101 Voodoo en de F-104 Starfighter. Midden jaren 1950 telde de Canadese luchtmacht 54.000 manschappen en 41 eskaders.

Eenmaking

In 1964 besloot de overheid de land-, zee- en luchtmacht samen te voegen als besparingsmaatregel en om de flexibiliteit te verhogen. De eenheden werden daarbij herverdeeld over zes commando's. Op die manier werden toestellen ingezet ter ondersteuning van grondtroepen en operaties vanaf marineschepen. De in Europa gestationeerde troepen gingen op in de Canadese Troepenmacht Europa. In 1975 volgde een nieuwe reorganisatie waarbij alle luchtmachtonderdelen werden samengevoegd in het Luchtcommando of AIRCOM, waarbinnen ze groepen vormden. Tot 1985 droegen alle militairen ook hetzelfde uniform.^[1]

Van de jaren 1970 tot 1990 werden ook verschillende bases gesloten. In deze periode werd ook de F-5 aangeschaft en in licentie gebouwd. De gevechtsvliegtuigen zouden tot 1995 dienstdoen. In 1982 werden ook de eerste ook weer in licentie gebouwde F-18's geleverd.

Een CH-146 (Bell 412) dekt grondtroepen die een dorp ontzetten in Kandahar in juli 2008.

In 1997 werd de structuur opnieuw herzien, waarbij de groepen werden afgeschaft en de eenheden herverdeeld over elf wings onder n^o 1 Canadese Luchtdivisie. In 2009 werd ook n^o 2 Canadese Luchtdivisie opgericht die verantwoordelijk werd voor de vliegopleidingen. In 2011 kreeg het Luchtcommando uit traditionele overwegingen zijn oude naam Koninklijke Canadese luchtmacht weer terug.^[1]

Recente operaties

In 1999 nam de Canadese luchtmacht deel aan de NAVO-luchtaanvallen tegen Joegoslavië. In de jaren 2000 werd deelgenomen aan de Oorlog in Afghanistan. Tot 2011 was een transportwing actief in het land, die de ISAF-operatie ondersteunde. In november 2011 nam Canada met F-18's deel aan de NAVO-operatie in het kader van de Libische no-flyzone.

De F-18's voerden luchtaanvallen uit op diverse Libische militaire installaties.

Structuur

Op 1 februari 1968 werden de Canadese luchtmacht, landmacht en marine samengevoegd tot één organisatie. Vanaf dan heette de luchtmacht dan ook luchtcommando. Op 16 augustus 2011 kregen de drie commando's hun historische naam weer terug, maar de structuur bleef daarbij ongewijzigd.

Het hoofdkwartier van de Canadese luchtmacht bevindt zich in de hoofdstad Ottawa, in een torengebouw genaamd Nationaal Defensiehoofdkwartier. De luchtmacht bestaat verder uit twee divisies met dertien wings met elk een aantal eskaders verspreid over veertien bases.

1 Canadian Air Division

1 Wing Kingston (tactische helikopters)
3 Wing Bagotville (gevecht)
4 Wing Cold Lake (gevecht)
5 Wing Goose Bay (helikopterondersteuning basis)
8 Wing Trenton (transport)
9 Wing Gander (zeereddingsdienst)
12 Wing Shearwater (helikopterondersteuning marine)
14 Wing Greenwood (zeepatrouille)
17 Wing Winnipeg (transport)
19 Wing Comox (zeepatrouille)
22 Wing North Bay (luchtruimtoezicht)

2 Canadian Air Division

15 Wing Moose Jaw (kunstvliegteam The Snowbirds)
16 Wing Borden (opleiding)

Luchtmachtbases

Bagotville

Borden

Comox

Greenwood

Trenton

Mountain View

Alert

Winnipeg

Shearwater

■ Marine

■ Afhankelijk van Trenton

Inventaris

Vliegtuigen

Gevecht

103 (138) Boeing F-18

Transport

21 (41)^[2] C-130 Hercules
17 Lockheed Martin C-130J Super Hercules^[2]
6 Bombardier Challenger 600
5 Airbus A310^[3]
4 Boeing C-17 Globemaster III
4 De Havilland Canada DHC-6 Twin Otter

Opleiding

Andere

25 (190) Canadair CT-114 Tutor^[4]
19 Lockheed CP-140 Aurora (zeepatrouille, SAR)
6 de Havilland Canada DHC-5 Buffalo (SAR)

Helikopters

98 (100) Bell 412
27 (41) Sikorsky H-3 Sea King^[5]
~16 [+5] Boeing CH-47 Chinook
14 (15) AgustaWestland AW101
1 Bell 206 (opleiding)
0 [+28]^[5] Sikorsky CH-148 Cyclone

Zie ook

Externe link

(en) (fr) airforce.forces.gc.ca - officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b (en) Conservatives to restore 'royal' moniker to Canada's navy, air force. The Globe and Mail (6 september 2012). Geraadpleegd op 21 augustus 2014.
↑ ^a ^b 9 C-130's zijn verongelukt en 11 van de C-130E's, die uit de jaren 1960 dateren, zijn uit dienst gesteld. Deze toestellen worden vervangen door de Super Hercules.
↑ De Airbus A310's werden begin jaren 1990 overgenomen van Canadian Airlines. Twee toestellen werden omgebouwd tot tankvliegtuig.
↑ De CT-114 was het lesstraalvliegtuig tot het rond 2000 werd vervangen door de Harvard en de Hawk. Thans worden ze gebruikt door "The Snowbirds", Canada's kunstvliegteam.
↑ ^a ^b De Sea Kings worden na 50 jaar dienst vervangen door 28 Cyclone's.

Zie de categorie Royal Canadian Air Force van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[gm1-1] (en) Conservatives to restore 'royal' moniker to Canada's navy, air force. The Globe and Mail (6 september 2012). Geraadpleegd op 21 augustus 2014.

[c130-2] 9 C-130's zijn verongelukt en 11 van de C-130E's, die uit de jaren 1960 dateren, zijn uit dienst gesteld. Deze toestellen worden vervangen door de Super Hercules.

[a310-3] De Airbus A310's werden begin jaren 1990 overgenomen van Canadian Airlines. Twee toestellen werden omgebouwd tot tankvliegtuig.

[ct114-4] De CT-114 was het lesstraalvliegtuig tot het rond 2000 werd vervangen door de Harvard en de Hawk. Thans worden ze gebruikt door "The Snowbirds", Canada's kunstvliegteam.

[h3-5] De Sea Kings worden na 50 jaar dienst vervangen door 28 Cyclone's.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]