Manic Street Preachers

Manic Street Preachers
James Dean Bradfield tijdens een Manics-concert in Londen (2005)
James Dean Bradfield tijdens een Manics-concert in Londen (2005)
Achtergrondinformatie
Ook bekend als The Manics
Jaren actief 1986 - heden
Oorsprong Blackwood, Vlag van Wales Wales, Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Genre(s) alternatieve rock;
hardrock;
britpop;
glam punk
Leden
Leadgitarist; Zanger James Dean Bradfield
Bassist Nicky Wire
Drummer Sean Moore
Oud-leden
Slaggitarist Richey James Edwards (1989-1995)
Bassist Miles Woodward (1986-1988)
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Manic Street Preachers (vaak omschreven als The Manics) is een Welshe alternatieve rockband, opgericht in 1986. Aan het eind van de jaren 90 stond de band bekend als een van de belangrijkste britpopgroepen in Groot-Brittannië. Ze verkregen bekendheid als kwartet, maar zagen zich in 1995 gedwongen om verder te gaan als trio na de verdwijning van bandlid Richey James Edwards.

De band verkreeg begin jaren 90 een beruchte reputatie vanwege hun combinatie van provocerende androgyne glampunk en linkse intellectuele teksten over "cultuur, vervreemding, verveling en wanhoop", wat de groep een cultstatus opleverde. Na de verdwijning van Edwards stapten ze over naar een kalmer imago en bredere muziekstijl, waarmee ze alsnog doorbraken in de Britse mainstream.

Geschiedenis

[bewerken | brontekst bewerken]

De band werd aanvankelijk - in 1986 - opgericht als Betty Blue (naar aanleiding van de Engelse naam van de Franse film 37,2 le matin) door de schoolvrienden James Dean Bradfield (gitaar), Flicker (bass), Sean Moore (drummer en neefje van James), en Nicky Wire (gitarist). In het begin was Jenny Watkins-Isnardi de zangeres, maar al snel werd zij vervangen door James.

In 1988 stapte Flicker uit de band, waarna enige tijd als een drietal door het leven werd gegaan. De eerste single Suicide Alley werd uitgebracht en de cover ervan werd ontworpen door Richey James Edwards. Naast het ontwerp nam Richey ook deel aan het tekstschrijven, het spelen van gitaar tijdens optredens en het spelen voor chauffeur van en naar optredens. Mede door zijn inbreng wist de muziek van de Manic Street Preachers zich te ontwikkelen tot een bruisend geheel van rock met pop en (in de begindagen) een erg ruige inslag.

In 1990 werd een contract getekend met het punklabel Damaged Goods Records voor een minialbum. Het vier nummers tellende plaatje (New Art Riot) deed het goed bij de pers en collegamuzikanten en trok de aandacht van het grote label Heavenly Records uit Londen. Hun eerste single voor dat label, Motown Junk, toonde een ironische, zwartgallige band ("I laughed when Lennon got shot") die ruige rock-'n-roll speelde. In het daaropvolgende jaar vergaarde de band een extreme reputatie - shows waren ruig en de band leek lak te hebben aan alles en iedereen - en werd een loyale en grote fanbasis opgebouwd. Regelmatig haalde de band in de media uit naar indiebands als Chapterhouse, Slowdive ("worse than Hitler"), My Bloody Valentine en The Stone Roses. In de daaropvolgende jaren zou de band nog regelmatig opzien baren met rare uitspraken, acties en ideeën. Zo bestond het plan een LP uit te brengen met een hoes van schuurpapier, die binnen korte tijd compleet zou eroderen, waardoor de plaat onbruikbaar zou geraken. Daarnaast werd in de videoclip van You Love Us Nicky als Marilyn Monroe verkleed en werd Richey niet veel later in het ziekenhuis opgenomen, nadat hij 4 Real in zijn arm had gekerfd met een scheermes: 17 hechtingen waren het gevolg. Na al deze commotie lukte het de band wel een platencontract binnen te slepen bij het grote Sony Records.

Debuut

[bewerken | brontekst bewerken]

Hierop volgde het debuutalbum Generation Terrorists (1992) dat al snel internationaal succes wist binnen te halen. De band begon aan een wereldwijde toer, waarbij onder meer Japan werd aangedaan. Het lukte echter niet voet aan land te krijgen in de Verenigde Staten. Hoewel dit album maar liefst 250.000 verkochte exemplaren en vijf singles opleverde, waren de bandleden zelf er niet tevreden mee (James zou het als volgt omschrijven: "If you make a record as good as Appetite For Destruction - Guns N' Roses - it sells, if you don't it doesn't"). Toch bleef de band vastberaden doorgaan en werd een split single opgenomen met Fatima Mansions (een cover van Suicide Is Painless - het thema van de film en televisieserie M*A*S*H), waarmee de band voor het eerst in de Top 10 in het VK belandde.

Het tweede album, Gold Against the Soul werd minder positief ontvangen door de pers, maar wist toch redelijk te verkopen. Het geluid van de muziek begaf zich nu meer richting de grunge en de politieke boodschap werd wat afgezwakt en maakte plaats voor wat meer melancholie. Ook werden de wilde haren ingeruild voor een wat meer gangbare verschijning en gedrag. Ondanks het succes van de Manics werden de persoonlijke problemen van Richey steeds groter. Hij leed aan anorexia nervosa, deed aan zelfverminking en stond bekend als een alcoholist. In 1994 werd hij opgenomen in een kliniek om van zijn problemen af te komen. De overige drie bandleden speelden enkele shows om zijn behandelingen te kunnen financieren.

Het volgende album The Holy Bible werd uitgebracht op 30 augustus 1994 en liet een kritische band horen. Desondanks waren de verkoopcijfers dusdanig teleurstellend dat de geplande Amerikaanse release nooit doorgang heeft gevonden. Toch liet de band op dat album horen muzikaal niet stil te staan. The Holy Bible bevatte gotisch klinkende metal met ongebruikelijke melodieën en hoekige gitaar-riffs. Hiermee nam de band afstand van het geluid van de voorgaande albums. Meest opvallend was het donkere en vage karakter van de songteksten, die voor 75% door Richey waren geschreven.

Niet veel later, op 1 februari 1995, verdween Richey uit het Embassy Hotel in Londen. Zijn auto werd later die maand gevonden bij een nabijgelegen tankstation. Sindsdien heeft niemand meer iets van hem vernomen. De drie achtergebleven bandleden hielden zich de daaropvolgende zes maanden rustig en er werd serieus overwogen de band op te heffen. Maar met de zegen van de familie van Richey werd besloten verder te gaan.

Succes

[bewerken | brontekst bewerken]

Het eerste album zonder Richey draagt de toepasselijke titel Everything Must Go (1996) en bevat vier nummers waarvan de teksten (deels) door Richey waren geschreven. Het album was een doorslaand succes en vanaf dat moment worden de Manic Street Preachers in één adem genoemd met Oasis. Ook het imago werd bijgesteld: van ruig tot alledaags. Het album werd genomineerd voor de Mercury Prize van 1996 en bevat de hits A Design for Life, Australia, Everything Must Go en Kevin Carter. Ook This Is My Truth Tell Me Yours uit 1998 werd een wereldwijd succes en bevatte de eerste nummer 1-hit in de vorm van If You Tolerate This Your Children Will Be Next. Het nummer gaat over de Spaanse Burgeroorlog en was geïnspireerd door Homage To Catalonia ("Saluut aan Catalonië") van George Orwell en Spanish Bombs van The Clash. Het album bracht in de vorm van You Stole the Sun from My Heart, Tsunami en The Everlasting nog enkele andere hits voort.

In 2000 werd de single The Masses Against the Classes in gelimiteerde opgave uitgebracht. De titel is gebaseerd op een uitspraak van voormalig premier William Ewart Gladstone ("All over the world, I will back the masses against the classes"). Hoewel de single vrijwel niet werd gepromoot, stootte hij meteen door naar de eerste positie in de hitlijsten. Vooral de oudere fans konden de single waarderen, omdat hij klonk als het oude rockgeluid van de band.

In 2001 was Manic Street Preachers de eerste westerse rockband die optrad in Cuba (in het Karl Marx-theater). Ze ontmoetten Fidel Castro, die hun optreden "Louder than War" noemde (wat vervolgens de titel van de bijbehorende dvd werd). Tijdens het optreden werden ook enkele nieuwe nummers van het zesde album Know Your Enemy gespeeld: een album dat een meer poppy geluid heeft. De twee eerste singles So Why So Sad en Found That Soul werden beide op exact dezelfde dag uitgebracht. Later volgden "Ocean Spray" en Let Robeson Sing.

Greatest hits

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2002 werd het greatest-hits-album Forever Delayed uitgebracht. Veel fans waren het oneens met de keuze van de nummers, omdat het niet de beste nummers weer zou geven, maar enkel de best verkopende singles bevatte. Beter geaccepteerd werden de twee nieuwe nummers Door To The River en There By The Grace Of God. Een jaar later werd er ook nog een album uitgebracht met B-sides, rariteiten en covers: Lipstick Traces (A Secret History of Manic Street Preachers). Het album bevatte onder meer het laatste nummer dat ooit met Richey was opgenomen (Judge Yr'self). Het nummer werd indertijd opgenomen voor de film Judge Dredd, maar haalde de filmsoundtrack niet.

Het zevende studio-album Lifeblood werd op 1 november 2004 uitgebracht en stond in het VK twee weken op de dertiende plaats in de albumlijst. "The Love of Richard Nixon" en "Empty Souls" haalden beiden de tweede plek in de Britse charts. Ruim een maand later (6 december) werd de tiende verjaardag van het album The Holy Bible gevierd, middels het uitbrengen van een opgepoetste versie van het album met een remix en een DVD met optredens en interviews.

Het achtste studioalbum Send Away the Tigers ligt in 2007 in de winkelrekken. De band keert er terug naar z'n stevige rockroots. Op 8 december 2006 gaf de groep een eenmalig voorproefje van een aantal nieuwe nummers tijdens het charityconcert van de Britse radiozender XFM. De eerste single Your Love Alone Is Not Enough is een duet met Nina Persson, zangeres van The Cardigans. De aftrap van een nieuwe reeks concerten werd gegeven in Duitsland, waar de band optrad op Rocknacht en een vijftal nieuwe nummers van hun album previewde.

Journal for Plague Lovers, het negende album, werd uitgebracht in mei 2009. Dit album bevat alleen maar teksten geschreven door de verdwenen Richey Edwards, die de bandleden in 1995 gekregen hadden in de vorm van een plakboek. Er zijn geen singles uitgebracht van dit album, al is er wel een "promo clip" gemaakt van Jackie Collins' Existential Question Time.

Bijna direct na het uitbrengen van Journal werd in een interview aangekondigd dat in 2010 een nieuw album zal verschijnen. Dit album kreeg de titel Postcards from a Young Man. Op het album werden de Manics bijgestaan door onder anderen Ian McCulloch, John Cale en Duff McKagan. In 2011 werd het derde verzamelalbum uitgebracht genaamd National Treasures - The Complete Singles, een compilatie van bijna alle singles die de band heeft uitgebracht.

Nieuwe albums

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2013 werd bekendgemaakt dat er twee nieuwe albums op de agenda staan. Op 16 september 2013 werd na drie jaar een nieuw album uitgebracht door de band, onder de titel Rewind the Film. Het album werd gedomineerd door een akoestisch geluid. Het volgende album genaamd Futurology verscheen in 2014 en behaalde de 2e plaats op de UK Albums Chart.

Voor het Europees kampioenschap voetbal 2016 verzorgde de band het clublied van het Welsh voetbalelftal, "Together Stronger (C'mon Wales)".[1]

Discografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Studioalbums

[bewerken | brontekst bewerken]

Minialbums en compilaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Singles

[bewerken | brontekst bewerken]

Video's/dvd's

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1997 - Everything Live
  • 2000 - Leaving The 20th Century - Cardiff Millennium Stadium Concert
  • 2001 - Louder Than War
  • 2002 - Forever Delayed

Hitlijsten

[bewerken | brontekst bewerken]

Albums

[bewerken | brontekst bewerken]
Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		 Hoogste
positie		 Aantal
weken		 Opmerkingen
Everything Must Go 1996 08-06-1996 72 6
This Is My Truth Tell Me Yours 1998 26-09-1998 24 38
Know Your Enemy 2001 31-03-2001 39 5
Forever Delayed 28-02-2002 09-11-2002 67 3 Verzamelalbum
Lifeblood 31-10-2004 06-11-2004 65 2
Send Away the Tigers 04-05-2007 12-05-2007 35 9
Journal for Plague Lovers 15-05-2009 23-05-2009 88 1
Postcards from a Young Man 17-09-2010 25-09-2010 62 1
Rewind the Film 16-09-2013 21-09-2013 62 1
Futurology 07-07-2014 12-07-2014 42 1
Resistance is Futile 13-04-2018 21-04-2018 73 1
Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		 Hoogste
positie		 Aantal
weken		 Opmerkingen
This Is My Truth Tell Me Yours 1998 26-09-1998 32 8
Know Your Enemy 2001 31-03-2001 25 4
Forever Delayed 2002 09-11-2002 36 3 Verzamelalbum
Lifeblood 2004 13-11-2004 72 3
Send Away the Tigers 2007 19-05-2007 57 4
Journal for Plague Lovers 2009 30-05-2009 69 2
Postcards from a Young Man 2010 02-10-2010 55 3
Rewind the Film 2013 21-09-2013 74 6
Futurology 2014 12-07-2014 57 6
Resistance is Futile 2018 21-04-2018 45 4

Singles

[bewerken | brontekst bewerken]
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		 Hoogste
positie		 Aantal
weken		 Opmerkingen
Motorcycle Emptiness 1992 22-08-1992 24 5 Nr. 21 in de Single Top 100
If You Tolerate This Your Children Will Be Next 1998 10-10-1998 tip7 - Nr. 62 in de Single Top 100
The Everlasting 30-11-1998 13-02-1999 tip7 - Nr. 47 in de Single Top 100
You Stole the Sun from My Heart 1999 - Nr. 94 in de Single Top 100
So Why So Sad 26-02-2001 17-02-2001 tip7 - Nr. 88 in de Single Top 100
Your Love Alone Is Not Enough 23-04-2007 19-05-2007 tip10 - Nr. 78 in de Single Top 100
Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50 Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		 Hoogste
positie		 Aantal
weken		 Opmerkingen
Motorcycle Emptiness 1992 26-09-1992 35 1
If You Tolerate This Your Children Will Be Next 1998 17-10-1998 tip13 -
Your Love Alone Is Not Enough 2007 19-05-2007 tip7 -
(It's Not War) Just the End of Love 2010 22-01-2011 tip38 -
Show Me the Wonder 2013 07-09-2013 tip82 -

Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
Motorcycle Emptiness - - - - - - - - - - - - - - - 821 725 641 586 843 881 976 1010 1081 1238
If You Tolerate This Your Children Will Be Next - - - - - - - - - - - - - - - 999 622 747 794 1027 1201 966 947 1008 1154
[bewerken | brontekst bewerken]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Manic Street Preachers op Wikimedia Commons.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manic_Street_Preachers&oldid=67425824"