Zichtbaar spectrum

Het zichtbare spectrum is het gedeelte van het elektromagnetisch spectrum dat gezien kan worden door het menselijk oog. Elektromagnetische straling binnen dit spectrum wordt licht genoemd.

Het zichtbare spectrum bestrijkt de golflengten tussen ca. 400 nm (violet) en 750 nm (rood).^[1] Dat komt neer op frequenties van ca. 400 THz (rood) tot 750 THz (violet). De verschillende golflengten worden door het oog gezien als verschillende kleuren: rood voor de langste golflengte en violet voor de kortste. De grootste gevoeligheid van het menselijk oog ligt bij 555 nm (geelgroen) bij daglicht, en bij 507 nm (blauwgroen) bij nacht. Het zichtbare spectrum omvat echter niet alle kleuren die het menselijk brein en ogen kunnen onderscheiden. Zo ontbreken bijvoorbeeld variaties op roze en paars, zoals magenta: deze extraspectrale kleuren kunnen alleen worden gemaakt door het mengen van twee kleuren.

In de 17e eeuw deed Isaac Newton onderzoek naar het zichtbaar spectrum. Hij was de eerste die de term spectrum gebruikte en schreef over zijn bevindingen in zijn boek Opticks.

De connectie tussen het zichtbaar spectrum en kleuren zien werd grotendeels onderzocht door Thomas Young en Hermann von Helmholtz in de vroege 19e eeuw.

Vaak wordt het zichtbare spectrum in zeven kleuren ingedeeld. Deze verdeling is volstrekt arbitrair. De oudste verwijzing naar de zeven kleuren van het zichtbare spectrum is terug te vinden in teksten van Samba Purana uit het oude India, die dateren uit 1500 voor Christus. Ook Isaac Newton deelde het spectrum in zeven kleuren in, en deze indeling is in de westerse wereld gebruikelijk geworden.

Kleur[bron?]	Frequentie[bron?]	Golflengte[bron?]
violet	668–789 THz	380–450 nm
indigo	631–668 THz	450–475 nm
blauw	606–630 THz	476–495 nm
groen	526–606 THz	495–570 nm
geel	508–526 THz	570–590 nm
oranje	484–508 THz	590–620 nm
rood	400–484 THz	620–750 nm