Łunnyj korabl

Łunnyj korabl
Лунный корабль

Inne nazwy	ŁK
Producent	OKB-1
Operator	ZSRR
Państwo pochodzenia	Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR
Zastosowanie	Lądowanie z jednym kosmonautą na powierzchni Księżyca i powrót na orbitę wokółksiężycową
Produkcja
Stan obecny	wycofany
Liczba wszystkich lotów	3
Liczba udanych lotów	3
Liczba nieudanych lotów	0
Pierwszy lot	24 listopada 1970
Ostatni lot	12 sierpnia 1971
Dane techniczne
Masa	5560–6525 kg
Objętość	5 m3
Multimedia w Wikimedia Commons

Łunnyj korabl (ŁK, ros. Лунный корабль) – radziecki, załogowy lądownik księżycowy z czasów wyścigu kosmicznego pomiędzy USA a ZSRR. Zaprojektowany tak, aby umożliwić lądowanie na Księżycu jednemu człowiekowi. Odbył trzy bezzałogowe loty testowe na niskiej orbicie okołoziemskiej, które zakończyły się pomyślnie. Z powodu problemów z budową rakiety N1, niezbędnej do lotu na Księżyc, programy ŁK oraz N1 zostały anulowane w maju 1974, przez co żaden ŁK nie dotarł nigdy na Księżyc^[1].

Odpowiednikiem ŁK w programie Apollo był Moduł księżycowy LM.

Pierwszy lot oznaczony jako Kosmos 379 odbył się 24 listopada 1970. Lądownik wystrzelono na pokładzie rakiety Sojuz-Ł. Dwa następne starty – Kosmos 398 i Kosmos 434 – miały miejsce w 1971 (26 lutego oraz 12 sierpnia). Później lądownik ŁK miał być wynoszony wraz ze statkiem ŁOK za pomocą rakiety N1, jednak nieudane loty testowe spowodowały wycofanie ZSRR z wyścigu na Księżyc.

Lądownik ŁK składał się ze stopnia lądującego, kabiny załogowej i modułu napędowego. Całość była dziełem Michaiła Jangiela (z silnikami włącznie). ŁK nie był wyposażony w tunel, który umożliwiałby przejście kosmonauty do ŁOK po ponownym połączeniu modułów na orbicie księżycowej. Aby znaleźć się w orbiterze, pasażer musiał wykonać spacer kosmiczny^[2].

ŁK był dużo mniejszą konstrukcją w porównaniu do amerykańskiego lądownika LM z programu Apollo. Ważył blisko jedną trzecią tego co moduł LM oraz pozwalał na lot jednego kosmonauty zamiast dwóch. Podyktowane było to możliwościami rakiet nośnych zaplanowanych do wyniesienia lądowników na orbitę. Rakieta N1 pozwalała na wyniesienie ładunku o masie do 95 ton na niską orbitę okołoziemską a rakieta Saturn V ładunku o masie do 140 ton, co wymusiło przyjęcie innych założeń przy projektowaniu obu lądowników^[2].

• Encyclopedia Astronautica (ang.)