Żytelkowo

Żytelkowo
wieś
Ilustracja
Pałac w Żytelkowie
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

białogardzki

Gmina

Białogard

Liczba ludności (2007)

187

Strefa numeracyjna

94

Kod pocztowy

78-200[2]

Tablice rejestracyjne

ZBI

SIMC

0303226

Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard
Mapa konturowa gminy wiejskiej Białogard, po prawej znajduje się punkt z opisem „Żytelkowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Żytelkowo”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Żytelkowo”
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego
Mapa konturowa powiatu białogardzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Żytelkowo”
Ziemia53°59′31″N 16°04′03″E/53,991944 16,067500[1]

Żytelkowo (niem. Siedkow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 187 mieszkańców. Jedna z najstarszych wsi powiatu.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Wieś leży ok. 8 km na południowy wschód od Białogardu, między Dobrowem a miejscowością Klępino Białogardzkie, przy trasie byłej linii wąskotorowej BiałogardŚwielino. Wieś w układzie okolnicy położona w zakolu rzeki Liśnicy, na południowy wschód od wzniesienia Niwka.

Wzniesienie Niwka o wysokości 88 m n.p.m. to pagórek kemowy występujący we wsi, pagórek kemowy Dąbrowica położony jest niedaleko Żytelkowa w lesie.

Przez miejscowość prowadzi lokalny, turystyczny szlak rowerowo-pieszy Szlak wschodni wokół Białogardu.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość o metryce średniowiecznej, w roku 1489 było już wzmiankowane w dokumencie księcia pomorskiego Bogusława X. W 1. poł. XVI wieku w Żytelkowie funkcjonowały dwa majątki stanowiące własność rodzin Wolde i Versen. W pierwszej ćwierci XVIII wieku obie posiadłości przeszły na własność von Kleistów (Kleszczy), w których rękach pozostały do XIX wieku. Dobra rycerskie zostały w 1899 roku rozparcelowane i zasiedlone. Ostatnim właścicielem majątku ziemskiego był Gustav Drews, zastrzelony w marcu 1945 r. przez rosyjskich żołnierzy. Pod koniec XIX wieku Żytelkowo posiadało szlachecką siedzibę, w której znajdowały się dwa folwarki, owczarnia, młyn wodny. Był tam pastor, kościelny, dwóch chłopów, trzech robotników i kowal. W połowie XIX w. było tutaj 263 mieszkańców, 31 domów, 23 gospodarstwa, młyn wodny. W 1939 roku wieś liczyła 277 mieszkańców.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest::

  • kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki filialny pod wezwaniem Nawiedzenia NMP[3][4], eklektyczny z XVII/XX wieku, nr rej. 199 z 1 lipca 1959 r. Kościół filialny, rzymskokatolicki, należący do parafii pw. Jana Kantego w Dobrowie, dekanatu Bialogard, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Obecna bryła kościoła datowana jest na XVIII wiek, patronat nad nim sprawowała rodzina von Kleist (Kleszcze). Przypuszcza się, że parafia w Żytelkowie została założona po tym jak biskup Otton z Bambergu był na swojej drugiej wyprawie chrystianizacyjnej i nawracał ludzi w Białogardzie. Tak więc kościół mógł powstać około 1128 r. Wnętrze kościoła zostało zmienione poprzez przemalowania i remonty. Na ambonie można przeczytać rok 1569. Również kropielnica kamienna na prawo od drzwi odnosi się do okresu średniowiecza. W 1643 r., kiedy to wojska cesarskie pod dowództwem von Krockowa przybyły na Pomorze, z powodu walk ze Szwedami kościół został bardzo zniszczony. Wyrwano z niego ołtarz, kazalnicę i ławki. Naruszono styl kościoła i spustoszono dom proboszcza. Patronat kościoła w związku z licznymi zniszczeniami prosi 9 kwietnia 1646 r. szwedzkiego kapitana i sędziego praw w Białogardzie Jakuba Fleminga o przyznanie dochodów umożliwiających odbudowę parafii. Nie została ta prośba spełniona, ponieważ kościół dźwignął się dzięki swoim patronom, których imiona i herby można odnaleźć w kościele. Po II wojnie w 1946 r. stał się kościołem katolickim. Usytuowany jest w centrum wsi na płaskim terenie, otoczony owalnym zbliżonym do trójkąta placem o prostej podłodze urbanistycznej w całości wypełnionej trawiastą polaną, z drzewami rosnącymi wzdłuż granicy, są to pojedyncze wiekowe klony, kasztanowce, jesiony, lipy. Teren przykościelny ogrodzony płotem z betonowych segmentów, pierwotnie znajdował się na nim cmentarz obecnie nieistniejący. Kubatura ok. 3304 , pow. użytkowa ok. 236 . Z wyposażenia kościoła zachował się prawie cały wystrój tworzący zespół altanowy. Barokowy ołtarz główny z ok. 1655 r., ambona z XIX w., empory organowe z XIX wieku, dzwon z 1756 r., barokowa chrzcielnica. Niektóre przedmioty tzw. zabytki ruchowe zostały przekazane do Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.
inne zabytki

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie byłej tuczarni rośnie jesion wyniosły o obw. 630 cm, wys. 41 m, wiek 450 lat.

Ze wsi w kierunku zachodnim do lasu prowadzi śródpolna aleja po obu stronach drogi o długości 150 m, którą tworzą dęby szypułkowe i brzozy brodawkowate o obw. 270 – 310 cm.

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

We wsi wzdłuż rzeki Liśnicy działa hodowla pstrąga potokowego.

Transport

[edytuj | edytuj kod]

W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej[5].

Kultura i sport

[edytuj | edytuj kod]

We wsi znajduje się boisko sportowe.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 164587
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1654 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A). nid.pl, 2022-12-21. [dostęp 2023-05-05]. (pol.).
  4. „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin. 
  5. „Starostwo Powiatowe”. Białogard. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
  • Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0.