Copernicus (gwiazda)

55 Cancri A

ρ¹ Cnc A
Położenie w gwiazdozbiorze
Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór	Rak
Rektascensja	08h 52m 35,811s[1]
Deklinacja	+28° 19′ 50,96″[1]
Paralaksa (π)	0,079427 ± 0,000078″[1]
Odległość	41,064 ± 0,040 ly 12,590 ± 0,012 pc
Wielkość obserwowana	5,95 ± 0,05m[1]
Rozmiar kątowy	0,854 ± 0,024 mas[2]
Ruch własny (RA)	−485,87 ± 0,13 mas/rok[1]
Ruch własny (DEC)	−233,65 ± 0,11 mas/rok[1]
Prędkość radialna	27,58 ± 0,07 km/s[1]
Charakterystyka fizyczna
Typ widmowy	K0 IV-V[1]
Masa	0,905 ± 0,015[3]
Promień	0,943 ± 0,01[3]
Metaliczność [Fe/H]	0,31 ± 0,04[3]
Wielkość absolutna	5,45 ± 0,05m[4]
Wiek	10,2 ± 2,5[3]
Temperatura	5196 ± 24 K[3]
Charakterystyka orbitalna
Krąży wokół	Centrum Galaktyki
Półoś wielka	7273[5] pc
Mimośród	0,1123[5]
Alternatywne oznaczenia
2MASS: J08523579+2819509 Bonner Durchmusterung: BD +28°1660 Boss General Catalogue: GC 12244 Katalog Gliesego: GJ 324 A Katalog Henry’ego Drapera: HD 75732 Katalog Hipparcosa: HIP 43587 Katalog jasnych gwiazd: HR 3522 SAO Star Catalog: SAO 80478 Copernicus
Multimedia w Wikimedia Commons

55 Cancri B

ρ¹ Cnc B
Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór	Rak
Rektascensja	08h 52m 40,863s[6]
Deklinacja	+28° 18′ 58,82″[6]
Paralaksa (π)	0,08012 ± 0,00011″[6]
Odległość	40,711 ± 0,055 ly 12,482 ± 0,017 pc
Wielkość obserwowana	13,15 ± 0,10m[6]
Ruch własny (RA)	−481,20 ± 0,15 mas/rok[6]
Ruch własny (DEC)	−244,78 ± 0,11 mas/rok[6]
Prędkość radialna	27,80 ± 0,30 km/s[6]
Charakterystyka fizyczna
Rodzaj gwiazdy	czerwony karzeł
Typ widmowy	M4,5 V[6]
Wielkość absolutna	12,6 ± 0,1m[4]
Alternatywne oznaczenia
2MASS: J08524084+2818589 Bonner Durchmusterung: BD +28°1660B Katalog Gliesego: GJ 324 B Katalog Henry’ego Drapera: HD 75732B

Copernicus (55 Cancri) – gwiazda w gwiazdozbiorze Raka, znajdująca się w odległości 41 lat świetlnych od Słońca. Gwiazda ma złożony układ planetarny.

Nazwa własna gwiazdy, Copernicus, nie jest nazwą tradycyjną, lecz została wyłoniona w publicznym konkursie w 2015 roku. Upamiętnia ona Mikołaja Kopernika, astronoma który zrewolucjonizował poglądy na temat budowy naszego układu planetarnego i kosmosu jako całości. Nazwę tę, jak również nazwy planet, zaproponowali członkowie Królewskiego Niderlandzkiego Stowarzyszenia Meteorologii i Astronomii (niderl. Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Weer- en Sterrenkunde) z Holandii. Nazwy pochodzą od nazwisk europejskich astronomów i optyków związanych z historią obserwacji teleskopowych^[7][8][9].

Układ 55 Cancri znajduje się dość blisko Układu Słonecznego – według pomiarów dokonanych przez satelitę astrometrycznego Hipparcos, 55 Cancri A ma paralaksę 0,081 sekundy kątowej, co odpowiada odległości 12,3 parseka^[5]. Precyzyjniejsze pomiary sondy Gaia z 2018 roku wskazały trochę mniejszą wartość paralaksy, 0,079″, odpowiadającą odległości 12,6 pc^[1].

55 Cancri A (Copernicus) jest gwiazdą o wielkości 5,95^m, jest zatem widoczna przez lornetkę, a także okiem nieuzbrojonym w nocy przy bardzo dobrej pogodzie. Czerwony karzeł 55 Cancri B jest 13 wielkości, jest więc widoczny jedynie za pomocą teleskopu^[10].

Jest to gwiazda podwójna^[10]. Jaśniejszy składnik 55 Cancri A to pomarańczowy karzeł lub już podolbrzym, należący do typu widmowego K0^[1]. Ma ona temperaturę około 5200 K, a jej jasność to 58% jasności Słońca. Jej promień jest równy 0,94 promienia Słońca, ma ona masę 0,9 masy Słońca^[3][10]. Jest bogatsza od Słońca w tzw. metale (pierwiastki cięższe niż hel), ma około dwukrotnie więcej żelaza niż Słońce^[10][11]. Jej wiek jest oceniany na około 10 miliardów lat^[3][11].

Gwiazda 55 Cancri B jest czerwonym karłem typu widmowego M4,5 V^[6]. Znajduje się na niebie w odległości kątowej 85,1″ od jaśniejszego składnika (pomiar z 2012 roku)^[2] i okrąża go w odległości co najmniej 1040 au; jeden obieg orbitalny trwa co najmniej 30 tysięcy lat^[10].

W 1998 r. ogłoszono prawdopodobne odkrycie pierścienia pyłów wokół 55 Cancri A. Według obliczeń dysk miał mieć promień co najmniej 40 au i być nachylony pod kątem 25°^[11]. Późniejsze obserwacje, w tym w zakresie submilimetrowym, wskazują, że obserwowane źródła emisji są obiektami tła i nie potwierdzają obecności dysku wokół gwiazdy^[12].

Główną gwiazdę układu okrąża pięć znanych planet pozasłonecznych. Był to pierwszy pozasłoneczny układ planetarny, w którym odkryto tak wiele planet^[13]. Był on bardziej podobny pod względem budowy do Układu Słonecznego niż inne układy znane na początku XXI wieku. W obu systemach planety krążą po prawie kołowych orbitach, planeta–olbrzym znajduje się na dalekiej orbicie, a mniej masywne planety bliżej gwiazdy. Wszystkie znane planety układu Copernicus są jednak masywniejsze niż planety wewnętrzne Układu Słonecznego, a orbity trzech z nich przebiegają bliżej gwiazdy, niż orbita Merkurego^[14].

W 2011 r. przy użyciu teleskopu Spitzera stwierdzono, że najbardziej wewnętrzna planeta e przechodzi przed tarczą gwiazdy, co pozwala na jej szczegółowe badania. Jej okres orbitalny (długość roku) to ok. 17 godzin 40 minut. Jest to najmniejsza planeta układu, ma średnicę dwukrotnie większą od Ziemi^[15]. Obraca się synchronicznie, stale zwrócona jedną stroną do gwiazdy. Planeta ta jest gęstsza od Ziemi, a jej natura pozostaje niewyjaśniona – proponowane były modele takie jak gorąca planeta oceaniczna, planeta węglowa złożona w dużej mierze z diamentu i wulkanicznie aktywna planeta skalista^[11][16]. Jednak obserwacje w podczerwieni wskazały, że najgorętszy punkt planety nie pokrywa się z najbliższym gwieździe, co oznacza, że istnieje proces przenoszący ciepło z tego punktu; obserwacje tłumaczy występowanie gęstej atmosfery, którą może tworzyć azot lub tlenek węgla^[16].

• Gwiazda Kopernika
• lista gwiazd w gwiazdozbiorze Raka
• lista gwiazd posiadających zidentyfikowane planety

• p
• d
• e

Układ Copernicus (55 Cancri)

Gwiazdy	55 Cancri A 55 Cancri B
Planety	Janssen Galileo Brahe Harriot Lipperhey