Alpina B10 Bi-Turbo

Alpina B10 Bi-Turbo

Producent	Alpina
Zaprezentowany	1989 Genewa, Szwajcaria
Okres produkcji	1989–1994 Sierpień-Marzec 507 sztuk
Miejsce produkcji	Niemcy, Buchloe
Poprzednik	Alpina B7 Turbo
Następca	Alpina B10
Dane techniczne
Segment	G / E
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 5 miejsc
Silniki	Alpina B7/5 R6 Biturbo 3,4l OHC 12V – 360 KM
Skrzynia biegów	Manualna Getrag (5-biegowa manualna)
Napęd	tylny
Długość	4718 mm
Szerokość	1750 mm
Wysokość	1392 mm
Rozstaw osi	2760 mm
Masa własna	1765 kg
Zbiornik paliwa	110 l (powiększony)
Liczba miejsc	4 lub 5
Bagażnik	430 l
Dane dodatkowe
Pokrewne	BMW E34
Konkurencja	Lotus Omega BMW M5 E34 Mercedes 500E Audi RS2

Zaprezentowany w 1989 roku jako sportowy model BMW. B10 Bi-Turbo był nieoficjalnie najszybszym sedanem na świecie od 1989-1996, a także najszybszym seryjnie produkowanym samochodem z Niemiec.

Alpina B10 Bi-Turbo była produkowana w małych seriach. Od chwili produkcji we wrześniu 1989 roku do marca 1994 wyprodukowano zaledwie 507 egzemplarzy - z własnym numerem modelu - jak to zwykle w tradycjach miała firma Alpina. Samochód został oparty na BMW 535i (E34), z silnikiem o 6-cylindrowym i w technice 2-zaworowej. Był to oryginalny silnik M30B35 o mocy 155 kW (211 KM). Dzięki zabiegom inżynierów z Alpiny dodano dwie turbosprężarki Garrett T25, które zostały ułożone równolegle (foto). W rezultacie moc wzrosła do 265 kW (360 KM). Maksymalny moment obrotowy także wzrósł ze standardowych 305 Nm do olbrzymich 520 Nm. Zastosowanie dwóch równoległych turbosprężarek było bardzo innowacyjną techniką na świecie, a także był to pierwszy eksperyment w firmie Alpina. Prowadziło to do szybszej i bardziej płynnej reakcji silnika, zapobiegania opóźnieniom wywoływanym przez pojedynczą turbosprężarkę (tzw. turbo-dziura), z którą nie radzono sobie w pierwszych modelach aut doładowanych takich jak Saab 900, Porsche 911, Saab 9000 Turbo. Auta wyposażone w standardowe pojedyncze doładowanie pokazywały nagły wzrost mocy od przypisanych im obrotów silnika (np. 3000 obr), a poniżej nich były bardzo ospałe, co przekładało się bardzo na osiągi w dolnym zakresie obrotów i przy mniejszych prędkościach rozwijanych przez auto. Tak wyposażone B10 Bi-Turbo zastąpiło spuściznę po swoim poprzedniku - turbodoładowanej starszej wersji Alpiny B7 Turbo. Kosztem zmniejszenia bagażnika z 460 do 430 litrów, co ciekawe dzięki zastosowaniu większego o 30 litrów zbiornika paliwa (standardowo zbiornik miał 80 litrów), zasięg również był imponujący. W chwili jego prezentacji w 1989 roku figurował jako najmocniejszy sedan, osiągając najwyższą prędkość, najlepsze przyśpieszenie, i jedną z najlepszych elastyczności na poszczególnych biegach wśród aut na świecie. Był to najszybszy seryjny samochód niemieckiej produkcji przez ponad 5 lat. Nawet słynna i szybka wersja Porsche 911 Turbo 3.3 była znacznie wolniejsza, zarazem pierwsza wersja standardowa z seryjnymi 320 KM (rozpędzająca się do 270 km/h) jak i jej wersja po modernizacji osiągająca 360 KM i (280 km/h) mocniejsza o 25 KM najmocniejsza wersja 385 konna - prędkość maksymalna była równa 290 km/h. Następca model Porsche 911 Turbo z 1995 r. osiągał 408 KM rozwijając 290 km/h. Był on wyposażony, także w dwie turbosprężarki działające równolegle. Alpina B10 była nadal najszybszym sedanem w historii do czasu zaprezentowania Brabusa EV12 na podwoziu modelu W210.

Jako najbardziej potężny sedan jaki został do tej pory wyprodukowany B10 Bi-Turbo rok po swojej premierze (1990) walczył o swoje podium z innym sedanem ultra-luksusowym Lotusem Omegą - całkowicie zaprojektowanym w firmie Lotus, który przekroczył barierę technologiczną z bardziej nowoczesnym silnikiem z czterema zaworami na cylinder (podczas, gdy B10 posiadał 2 zawory) i ponad 100 KM z jednego litra, chociaż B10 Bi-Turbo także osiągał ponad 100 KM. Silnik Omegi osiągał 277 kW (377 KM) o 12 kW więcej niż B10 Bi-Turbo z podobnej pojemności. Lotus Omega pobił także wartości, przyśpieszenia i elastyczności B10 Bi-Turbo, rozpędzając się do 100 km/h w (5,3 s) o 0,3 sekundy lepiej, 0–160 km/h w (11,0 s) 1,3 sekundy krócej i do prędkości 0–200 km/h w (17 s) o 2 sekundy szybciej niż Alpina. Jednak jej prędkość maksymalna wynosiła 283 km/h. Alpina pozostała nadal najszybszym sedanem wyprodukowanym do 1996, kiedy to straciła koronę przy prezentacji najszybszego modelu Brabusa sedana o oznaczeniu E V12. Brabus E V12 zbudowany w oparciu o Mercedesa klasy E, mógł rozwijać elektronicznie ograniczoną prędkość maksymalną 330 km/h. Był on najszybszym sedanem od 1996 do 2003 roku.

• Mimo iż w wielu testach bezpośrednich np. przeprowadzanych przez Auto Motor und Sport, między Alpiną B10 Bi-Turbo a Lotusem Omegą. B10 była szybsza jeśli o chodzi maksymalną prędkość, to nigdy ta prędkość nie została przeprowadzona i oficjalnie zweryfikowana, przez niezależnych ekspertów. Oficjalnie w 1990 roku Lotus Omega osiągnął zmierzoną prędkość maksymalną 272 km/h na torze testowym Nardo, który należy do Fiata. Mimo iż wskazówka prędkościomierza pokazywała przekłamanie w obliczeniach przy wyższych prędkościach i na zegarach widniała prędkość maksymalna 300 km/h. Oficjalnie Lotus/Opel deklarował prędkość maksymalną 283 km/h. Na początku lat 90 była gorąca dyskusja na temat, który z tych sedanów jest szybszy, jeśli chodzi o prędkość maksymalną.
• W przeciwieństwie do Lotusa Omega, B10 Bi-Turbo był bezproblemowym, mało zawodnym i stabilnym sedanem. B10 Bi-Turbo był w chwili swojej prezentacji bardzo kosztownym samochodem i w chwili wprowadzenia w 1989 roku trzeba była wyłożyć na niego co najmniej 145 000 DM. Był on jednym z najdroższych sedanów w tamtych latach, plasując się cenowo z dużo większymi modelami - sportowym coupe E31 i dużą luksusową i limuzyną E32. Wyprodukowano zaledwie 507 aut.