Baden Powell de Aquino

Ten artykuł dotyczy brazylijskiego muzyka. Zobacz też: inne osoby oraz inne znaczenie nazwy „Powell”.

Baden Powell

Baden Powell, 1971
Imię i nazwisko	Baden Powell de Aquino
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1937 Varre-Sai (Rio de Janeiro)
Data i miejsce śmierci	26 września 2000 Rio de Janeiro
Instrumenty	gitara
Gatunki	jazz, bossa nova
Zawód	kompozytor i gitarzysta
Strona internetowa

Baden Powell de Aquino, znany jako Baden Powell (ur. 6 sierpnia 1937 w Varre-Sai w Brazylii, stan Rio de Janeiro, zm. 26 września 2000 w Rio de Janeiro) – brazylijski kompozytor i gitarzysta.

Baden Powell był synem Lino de Aquino i jego żony Adeliny. Ojciec, miłośnik gry na skrzypcach i gitarze, był zapalonym harcerzem i swojemu synowi jako imię, dał nazwisko założyciela ruchu skautowskiego, Roberta Baden-Powella. Baden Powell rozpoczął naukę gry na gitarze w wieku 7 lat, a w wieku 14 lat uzyskał dyplom konserwatorium w Rio de Janeiro. Od piętnastego roku życia utrzymywał się z gry zawodowej, a w wieku 20 lat zaczął komponować. Duży wpływ na rozwój muzyczny młodego Baden Powella wywarli jego ojciec Lino, nauczyciel gitary Jaime Florence, poeta Vinicius de Moraes i Paulo Cesar Pinheiro. Ci ostatni byli autorami znanych brazylijskich piosenek, dziś zaliczanych do klasycznego repertuaru. Najważniejszym sukcesem kompozytorskim były stworzone w 1966 roku z Viniciusem de Moraesem „Afrosamby” (Os Afrosambas). Z tego albumu pochodzą takie standardy jak: Canto de Ossanha, czy Tristeza e solidão.

Niemiecki muzyk jazzowy Joachim Ernst Berendt nagrał kilka płyt z Baden Powellem, które zyskały rozgłos w Europie. Album Tristeza on Guitar (1966) stał się znany również poza Brazylią i Starym Kontynentem. Berendt zaprosił artystę na Berlińskie Dni Jazzu w 1967, co zapoczątkowało karierę Baden Powella w Europie. Baden Powell Quartet wyruszył w 1970 na swoje pierwsze tournée po Europie i Japonii.

Baden Powell był muzykiem skłonnym do eksperymentów i improwizacji, który potrafił do samby i jazzu włączać elementy muzyki barokowej. Nagrania świadczą o wysokim poziomie muzycznym artystów i udanym scalaniu afrobrazylijskich i europejskich tradycji muzycznych. Współpraca z Joachimem Berendtem trwała do 1971 roku.

Wpływ jazzu zdominował, mimo silnych brazylijskich korzeni, płyty Baden Powella. Wirtuozeria, z jaką łączył style zadecydowała o sukcesie jego wczesnych wydawnictw. Szybko zyskał sławę jednego z najlepszych gitarzystów grających na gitarze klasycznej na świecie.

Trasy koncertowe i życie nocne wywarły negatywny wpływ na możliwości gitarzysty w połowie lat 70. Ucieczka w alkohol spowodowała problemy zdrowotne i jednocześnie osłabienie potencjału artystycznego. Publiczne występy i nagrania stawały się coraz rzadsze. W 1983 roku Baden Powell przeprowadził się z żoną Silvią i dwoma synami do Baden-Baden, gdzie żyli bez rozgłosu.

Życie rodzinne przyniosło spokój i wprowadziło równowagę w życie artysty. Baden Powell znów zaczął przyjmować propozycje występów. Wykorzystując popularność z lat wcześniejszych odbył trasę koncertową po Europie, a jego gra stała się spokojniejsza i bardziej świadoma. Przez swój repertuar spopularyzował licznych brazylijskich muzyków, którzy byli mało znani poza ojczyzną.

Po pięciu latach spędzonych na południu Niemiec i wydaniu trzech płyt: Felicidades, Live 1982 i Brani Rari e Inediti Baden Powell powrócił do Brazylii i nagrał album Rio das Valsas, który wyróżniał się silnym gitarowym brzmieniem, dojrzałością i głębią. Płyta była jakby wyznaniem miłosnym wobec swej ojczyzny i instrumentu.

Z każdym rokiem coraz intensywniej angażował się w koncerty i nagrania. Do ostatnich miesięcy życia podejmował nowe projekty jako kompozytor i gitarzysta. W maju 2000 roku nagrał swój ostatni album – Lembrancas („Wspomnienia”) – podsumowanie dorobku wielkiego mistrza brazylijskiej gitarystyki.

Był autorem wielu standardów bossa novy: Apelo, Deixa, Samba triste, Berimbau.

Baden Powell kształcił muzycznie swoich synów: Phillippe Baden Powella de Aquino (pianistę) oraz Louisa Marcela Powella de Aquino (gitarzystę), zawodowych muzyków brazylijskich osiadłych w Paryżu.

• 1963 – Baden Powell a vontade
• 1966 – Os-Afro Sambas
• 1966 – Tristeza on Guitar
• 1967 – Poema on Guitar
• 1970 – Canto on Guitar
• 1971 – Estudos
• 1973 – Apaixonado
• 1988 – Rio das valsas
• 1996 – Rio a Paris – Live 1974
• 2000 – Lembrancas
• 2006 – Baden Powell plays Vinicius de Moraes

• Dominique Dreyfus. O violão vadio de Baden Powell. Editora 34. 1999. ISBN 978-85-7326-148-6. (port.).

• Baden Powell – mistrz brazylijskiej gitary
• Pełna dyskografia. brazil-on-guitar.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-01)].