Bogumiła Wander
 Bogumiła Wander (2015) | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 października 1943 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 lipca 2024 |
| Zawód | |
| Współmałżonek | |
Bogumiła Wander (ur. 7 października 1943 w Kaliszu, zm. 30 lipca 2024 w Konstancinie-Jeziornie[1]) – polska spikerka i w latach 1965–2003 oraz w 2012 prezenterka Telewizji Polskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Była córką aktorki-malarki i multiinstrumentalisty[2]. Miała starszego o cztery lata brata Włodzimierza[3], członka zespołu Niebiesko-Czarni[2].
Ukończyła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego[4]. Podczas trzeciego roku studiów w 1965 rozpoczęła karierę telewizyjną, zostając spikerką w Łódzkim Ośrodku TVP, do którego trafiła w drodze konkursu[4]. Pięć lat później przeprowadziła się do Warszawy[5], gdzie wkrótce zaczęła pracę w stołecznym oddziale TVP. Od połowy lat 70. zapowiadała na żywo programy w TVP1 i TVP2, a po zróżnicowaniu obu anten w latach 80. pozostała w TVP1. Ponadto była konferansjerką na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[6], Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i festiwalu w Sopocie[7].
W 1979 przerwała pracę w telewizji i wyjechała z mężem do Brukseli[8]. W 1982 wróciła do Polski i ponownie zaczęła występować w TVP, a także ukończyła podyplomowe studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim[3][9]. W późniejszych latach, obok pracy jako spikerka, zajęła się również produkcją telewizyjną o tematyce artystycznej, realizowała teleturniej Panie na planie i cykliczny magazyn baletowy Życie na pointach[9]. W 1987 wzięła udział w realizacji filmu Barbary Sass pt. W klatce, grając w epizodzie samą siebie. W 1989 została członkinią Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a przez dziesięć lat pracowała w zarządzie warszawskim tej organizacji[9]. W drugiej połowie lat 90. premierę miały jej dwa filmy dokumentalne: Conrad Drzewiecki o sobie. To nie ja, to taniec (1997) i Andrzej Strumiłło. A-4 dziennik rysowany (1998)[9][10].
W 2003 zakończyła pracę w TVP jako prezenterka[11]. W 2012 na kanale TVP Kultura, z okazji 60-lecia TVP, zapowiadała dawne programy w studiu, w stylu wczesnych lat 70.[12]
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Trzykrotnie zamężna[2]. W 1970 poślubiła Zbigniewa Żołędziowskiego[13], z którym miała syna, Marka (ur. 1973)[2]. W latach 70. była żoną Juliusza z zawodu handlowca. Poznał ich ze sobą jej kolega z pracy Jan Suzin[14]. Od 2005 do śmierci była żoną żeglarza Krzysztofa Baranowskiego[2].
W 2020 media poinformowały o jej chorobie Alzheimera[15]. Zmarła 30 lipca 2024 w wieku 80 lat i została pochowana w grobie rodzinnym na starym cmentarzu na Służewie[16].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1987: W klatce – obsada aktorska[10]
- 1997: Conrad Drzewiecki o sobie. To nie ja, to taniec – realizacja i scenariusz Bogumiła Wander, zdjęcia Grzegorz Szczygielski, produkcja TVP1[10]
- 1998: Andrzej Strumiłło. A-4 dziennik rysowany – reżyseria i scenariusz Bogumiła Wander, zdjęcia Grzegorz Szczygielski, produkcja TVP1[10]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bogumiła Wander nie żyje. Legendarna spikerka TVP miała 80 lat. [dostęp 2024-07-30].
- ↑ a b c d e Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 296. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ a b Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 43, 25 października 2018, s. 34–35.
- ↑ a b Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 299. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 303. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ XIII Festiwal Piosenki Radzieckiej Zielona Góra 1977: program b.n.s.
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 310–313. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 323. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ a b c d Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 324–325. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ a b c d Bogumiła Wander w bazie filmpolski.pl
- ↑ Wszystko w życiu mi wyszło – Bogumiła Wander.
- ↑ [1].
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 306. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ [2].
- ↑ Smutne wieści o Bogumile Wander. Gwiazda przebywa w ośrodku. „Umysłowo to już inny świat”. radiozet.pl, 17 grudnia 2020. [dostęp 2021-02-21].
- ↑ Plejada Newsy Grób Bogumiły Wander tonie w kwiatach. Napis przy wieńcu od męża chwyta za serce Grób Bogumiły Wander tonie w kwiatach. Napis przy wieńcu od męża chwyta za serce. 8 sierpnia 2024. [dostęp 2024-08-09].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogumiła Wander w bazie Filmweb
- Mój zawód – ten sam, a jednak inny. kobieta.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-07)].