Bohdan Kosiński

Bohdan Kosiński
Data i miejsce urodzenia	14 października 1922 ; Kościeniewicze
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 2003 ; Warszawa
Zawód	reżyser; scenarzysta
Lata aktywności	1956–2001
	Odznaczenia
	Cytaty w Wikicytatach

Bohdan Kosiński (ur. 14 października 1922 w Kościeniewiczach, zm. 12 kwietnia 2003 w Warszawie) – polski reżyser filmów dokumentalnych, scenarzysta, członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich i Komitetu Kultury Niezależnej, pedagog.

Życiorys

Syn Henryka. Po wybuchu II wojny światowej związany był z podziemnym PPS-Lewicą oraz spółdzielczością spożywców „Społem”. Od końca wojny do 1950 był zawodowym wojskowym, służył w marynarce wojennej. W 1955 ukończył studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. Po studiach trafił na rok do Polskiej Kroniki Filmowej. Od 1956 do 1987 związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych. Współpracował także z Wytwórnią Filmową „Czołówka”, Telewizją Polską. Wykładał w latach 1975–1978 w PWSFTviT w Łodzi, w latach 1982–1988 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od powstania w 1990 Studia Filmowego „Kronika” realizował tutaj większość filmów. Od 1966 działał w Stowarzyszeniu Filmowców Polskich, pełnił w nim m.in. funkcje wiceprzewodniczącego ZG oraz przewodniczącego zarządu sekcji filmu dokumentalnego. W latach 1948–1976 należał do PZPR^[1]. Uczestnik opozycji przedsierpniowej, współpracownik KOR, a potem „Solidarności”. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[2]. Był głównym inicjatorem powstania filmu dokumentalnego Robotnicy ’80 (1980), lecz decyzją władz został wykluczony z kręcącej go ekipy^[3].

W 1998 otrzymał Smoka Smoków na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie.

Był mężem Ireny Stanisławy z Maziejuków (1921–2014).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B38-6-28)^[4].

Bohdan Kosiński jest bohaterem dokumentu Dlatego zrobiłem ten film, nakręconego przez Antoniego Krauzego w 2001 roku.

↑ ^a ^b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 431. ISBN 83-223-2073-6.
↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
↑ Jadwiga Hučková: Opowieści naocznego świadka. Kino pomiędzy wiosnami Solidarności. W: Historia polskiego filmu dokumentalnego (1945–2014). Małgorzata Hendrykowska (red. nauk.). Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2015, s. 372. ISBN 978-83-232-2806-6. [dostęp 2024-02-29].
↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-09-11] .
↑ M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 534 „za wybitne zasługi położone w obronie ładu i bezpieczeństwa kraju”.