Bufotes

Bufotes[1]
Rafinesque, 1815[2]
Ilustracja
Para B. boulengeri w stanie ampleksus
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

płazy

Rząd

płazy bezogonowe

Rodzina

ropuchowate

Rodzaj

Bufotes

Typ nomenklatoryczny

Bufo viridis Laurenti, 1768

Synonimy
  • Bufo Laurenti, 1768[3]
  • Buffo[a]Lacépède, 1788[4]
  • Batrachus Rafinesque, 1814[5]
  • Pseudepidalea Frost, Grant, Faivovich, Bain, Haas, Haddad, de Sá, Channing, Wilkinson, Donnellan, Raxworthy, Campbell, Blotto, Moler, Drewes, Nussbaum, Lynch, Green & Wheeler, 2006[6]
Gatunki

12 gatunków – zobacz opis w tekście

Bufotesrodzaj płazów bezogonowych z rodziny ropuchowatych (Bufonidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Korei, północnych i skrajnie zachodnich Chinach, regionie jeziora Bajkał w Rosji i skrajnie zachodniej Mongolii oraz na wschód przez Kirgistan i Afganistan, Kaszmir (Indie i Pakistan), do Iranu, Iraku i zachodniej Europy, Lewantu i śródziemnomorskiej Afryki Północnej[7].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bufo (Buffo): łac. bufo, bufonis „ropucha”[8].
  • Batrachus: gr. βατραχος batrakhos „żaba”[9]. Nazwa zastępcza dla Bufo Laurenti, 1768 (nazwa zajęta przez Batrachus Schäffer, 1760 (Actinopterygii)).
  • Bufotes: łac. bufo, bufonis „ropucha”[8]; gr. -οτης -otēs „przypominający”[10]. Nazwa zastępcza dla „Bufo Daud.” (= Bufo Laurenti, 1768).
  • Pseudepidalea: gr. ψευδος pseudos „fałszywy”; rodzaj Epidalea Cope, 1864[6]. Gatunek typowy: Bufo viridis Laurenti, 1768.

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[7]:

  1. Niepoprawna, późniejsza pisownia Bufo Laurenti, 1768.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bufotes, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. C.S. Rafinesque: Analyse de la nature, or, Tableau de l’univers et des corps organisés. Palerme: Aux dépens de l’auteur, 1815, s. 78. (fr.).
  3. J.N. Laurenti: Specimen medicum, exhibens synopsin reptilium emendatam cum experimentis circa venena et antidota reptilium austracorum, quod authoritate et consensu. Viennae: Joan. Thomae, 1768, s. 25. (łac.).
  4. B.G. de Lacépède: Histoire Naturelle des Quadrupèdes Ovipares et des Serpens, des Poisson et des Cetaces. Cz. 2. Paris: Hôtel de Thou, 1788, s. 329. (fr.).
  5. C.S. Rafinesque. Fine del Prodromo d’Erpetologia Siciliana. „Specchio delle Scienze, o, Giornale Enciclopedico di Sicilia”. 2, s. 102, 1814. (wł.). 
  6. a b D.R. Frost, T. Grant, J. Faivovich, R.H. Bain, A. Haas, C.F.B. Haddad, R.O. de Sá, A. Channing, M. Wilkinson, S.C. Donnellan, C.J. Raxworthy, J.A. Campbell, B.L. Blotto, P.E. Moler, R.C. Drewes, R.A. Nussbaum, J.D. Lynch, D.M. Green & W.C. Wheeler. The amphibian tree of life. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 297, s. 365, 2006. DOI: 10.5531/sd.sp.13. (ang.). 
  7. a b D. Frost: Bufotes Rafinesque, 1815. [w:] Amphibian Species of the World 6.2, an Online Reference [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2024-07-08]. (ang.).
  8. a b Jaeger 1944 ↓, s. 35.
  9. Jaeger 1944 ↓, s. 30.
  10. Jaeger 1944 ↓, s. 152.
  11. W. Juszczyk: Gady i płazy. Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 166, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0043-4.
  12. Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 437. ISBN 83-01-14344-4.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]