Burzana

Burzana
Ilustracja
Polana Burzana i widok na północno-wschodnią stronę
Państwo

 Polska

Wysokość

724 m n.p.m.

Pasmo

Pieniny, Pieninki

Sąsiednie szczyty

Ociemny Wierch, Czerteż

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Burzana”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Burzana”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Burzana”
Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem
Mapa konturowa gminy Krościenko nad Dunajcem, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Burzana”
Ziemia49°25′28″N 20°25′51″E/49,424444 20,430833

Burzanaprzełęcz i polana w Pieninach. Dawniej nazywała się Burzyna, później na mapach jej nazwa uległa zmianie. Również szczyt na południowy wschód od przełęczy dawniej nazywał się Burzyną, później na mapach zmieniono jego nazwę na Kurnikową Skałę[1]. Przełęcz Burzana położona jest na wysokości 724 m pomiędzy Ociemnym Wierchem (740 m) i Czerteżem (774 m) w części Pienin zwanej Pieninkami. Od południowej strony jej stoki opadają do doliny Pienińskiego Potoku, od północy do doliny Dunajca[2]. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od nazwiska Burza, które w Krościenku jest notowane już od 1625 r. Niejaki Tomasz Burza został w 1631 stracony za bunt przeciwko staroście[1].

Rejon przełęczy jest porośnięty wąskim pasem drzew, wśród których znajduje się drewniany szałas służący turystom za schronienie w razie deszczu. Na południowych i północnych stokach pod przełęczą znajdują się dwie niewielkie polany. Ta na północnych stokach nosi nazwę polany Burzanej. Rozciąga się z niej w północno-wschodnim kierunku ograniczony widok na Szczawnicę i Beskid Sądecki. Polana była notowana w dokumentach już od dawna. Według lustracji z 1766 (wówczas miała nazwę Polana Burzowska) przynosiła Krościenku roczny dochód 12 zł. Do I wojny światowej była znanym miejscem polowań na jelenie[3]. Dawniej występowały na niej motyle z rodzaju Parnassius, obecnie polana zarasta lasem. W jej pobliżu znajdują się trzy niewielkie jaskinie: Schronisko pod Burzyną I, Schronisko pod Burzyną II i Schronisko pod Burzyną III[4]. Na stokach południowych znajduje się polana Walusiówka, rozciąga się z niej równie ograniczony widok na Masyw Trzech Koron. Poniżej tej polany, w dolinie Pienińskiego Potoku znajduje się jaskinia Walusiowa Jama[1].

Na przełęczy znajduje się rozdroże szlaków turystycznych. Granią Pieninek prowadzi niebieski szlak zwany Sokolą Percią. Dochodzi do niego w tym miejscu szlak zielony, który w jedną stronę prowadzi do Krościenka, w drugą zaś stronę trawersuje północne stoki Czerteża, umożliwiając turystom nielubiącym skalnej wspinaczki i wrażliwym na przepaściste widoki ominięcie najtrudniejszych i eksponowanych fragmentów grani Czerteża. Szlak ten przed Czertezikiem doprowadza do Sokolej Perci[2].

Wiata dla turystów

Burzana znajduje się w granicach Krościenka nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie miejsko-wiejskiej Szczawnica[5].

Szlaki turystyki pieszej

[edytuj | edytuj kod]
szlak turystyczny niebieski (Sokola Perć) od przystani promowej Nowy Przewóz promem na drugą stronę Dunajca, dalej przez Sokolicę, Czertezik i Czerteż na Bajków Groń. Tu skrzyżowanie szlaków, można dojść m.in. na Trzy Korony. Czas przejścia od przeprawy promowej na Bajków Groń: 2:30 h, ↓ 2:15 h.
szlak turystyczny zielony do Krościenka. Czas przejścia 45 min, do góry 1 h.
szlak turystyczny zielony wiodący północnymi stokami Czerteża do przełączki między Czerteżem i Czertezikiem. Czas przejścia 20 min[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
  2. a b c Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
  3. Nyka Józef: Pieniny. Przewodnik turystyczny, wyd. III, uaktualnione i poprawione, Sport i Turystyka, Warszawa 1975; s. 216.
  4. Artur Amirowicz, Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – przyroda i człowiek”, 3, 1995.
  5. Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-21].