Deborah Compagnoni

Deborah Compagnoni

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1970 Bormio
Klub	G.S. Forestale
Wzrost	167 cm
Debiut w PŚ	28.11 1987, Sestriere (5. miejsce – super G)
Pierwsze punkty w PŚ	28.11 1987, Sestriere (5. miejsce – super G)
Pierwsze podium w PŚ	8.12 1991, Santa Caterina (2. miejsce – gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Albertville 1992 Supergigant złoto Lillehammer 1994 Gigant złoto Nagano 1998 Gigant srebro Nagano 1998 Slalom Mistrzostwa świata złoto Sierra Nevada 1996 Gigant złoto Sestriere 1997 Slalom złoto Sestriere 1997 Gigant Mistrzostwa świata juniorów złoto Sälen 1987 Gigant brąz Bad Kleinkirchheim 1986 Zjazd brąz Hemsedal 1987 Zjazd Puchar Świata (Slalom) 3. miejsce 1996/1997 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1996/1997 2. miejsce 1997/1998 3. miejsce 1993/1994

Deborah Compagnoni (ur. 4 czerwca 1970 w Bormio) – włoska narciarka alpejska, czterokrotna medalistka olimpijska, trzykrotna mistrzyni świata oraz zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata w klasyfikacji giganta.

Pierwszy sukces w karierze Deborah Compagnoni osiągnęła 1986 roku, kiedy podczas mistrzostw świata juniorów w Bad Kleinkirchheim zdobyła brązowy medal w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sälen/Hemsedal Włoszka była najlepsza w gigancie, a zjazd ponownie ukończyła na trzeciej pozycji. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 28 listopada 1987 roku w Sestriere, zajmując piąte miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1987/1988 wystąpiła jeszcze dwa razy, w tym 5 grudnia w Val d’Isère była czwarta w zjeździe, przegrywając walkę o podium z Ulrike Stanggassinger z RFN o 0,03 sekundy. W styczniu tego samego roku doznała kontuzji prawego kolana i przez resztę sezonu nie startowała. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 40. miejsce. Wkrótce doznała kolejnej kontuzji, w wyniku której straciła większość kolejnego sezonu. W kwietniu 1989 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Aleyska, zajmując siedemnaste miejsce w supergigancie. Do 1990 roku przeszła cztery operacje kolana oraz jedną związaną z infekcją nerek^[1].

Od sezonu 1991/1992 skoncentrowała się na konkurencjach technicznych (gigancie i slalomie), by uniknąć kolejnych kontuzji kolan. Od tego czasu zaczęła startować regularnie, a 8 grudnia 1991 roku w Santa Caterina po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Zajęła tam drugie miejsce w gigancie, przegrywając tylko z Vreni Schneider ze Szwajcarii. W kolejnych startach tego sezonu jeszcze pięć razy stawała na podium, w tym 26 stycznia 1992 roku w Morzine odniosła pierwsze zwycięstwo, wygrywając supergiganta. W klasyfikacji generalnej była jedenasta, w gigancie czwarta, a w supergigancie piętnasta. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, zdobywając złoty medal w supergigancie. Została tym samym pierwszą w historii włoską alpejką, która zdobyła złoty medal olimpijski w tej konkurencji. Pozostałe miejsca na podium zajęły Francuzka Carole Merle, ze stratą 1,41 sekundy oraz Niemka Katja Seizinger, ze stratą 1,97 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystąpiła także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.

Jedenaste miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ zajęła także w sezonie 1992/1993. Na podium stawała sześciokrotnie, w tym trzy razy w gigancie. Jedyne zwycięstwo, 7 marca 1993 roku w Morzine, odniosła jednak w supergigancie. W klasyfikacji tej konkurencji była szósta, a w gigancie zajęła ósmą pozycję. W lutym 1993 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobyła medalu. W supergigancie zajęła piąte miejsce, tracąc do podium 0,37 sekundy. Wystartowała także w gigancie i slalomie, jednak obu konkurencji nie ukończyła.

W czołowej dziesiątce klasyfikacji generalnej po raz pierwszy uplasowała się w sezonie 1993/1994, zajmując szóste miejsce. Na podium stawała pięciokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa w gigancie: 11 grudnia w Veysonnaz, 5 stycznia w Morzine oraz 16 stycznia 1994 roku w Cortinie d’Ampezzo. Wyniki te dały jej trzecie miejsce w klasyfikacji tej konkurencji, za Austriaczką Anitą Wachter oraz Vreni Schneider. W tym samym roku zdobyła także złoty medal w gigancie podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Włoszka wygrała oba przejazdy i sięgnęła po zwycięstwo z przewagą 1,22 sekundy Niemką Martiną Ertl oraz 2,0 sekundy nad Vreni Schneider ze Szwajcarii. Compagnoni jest pierwszą Włoszką, która wywalczyła olimpijskie złoto w tej konkurencji. Poza tym na tej samej imprezie była dziesiąta w slalomie, a supergiganta ukończyła na siedemnastej pozycji.

Przez dwa kolejne sezony ponownie zajmowała miejsca poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie łącznie siedem razy stawała na podium, jednak tylko dwa razy na najwyższym stopniu: 8 stycznia 1995 roku w Haus oraz 2 marca 1996 roku w Narwiku wygrywała giganty. W klasyfikacji tej konkurencji była piąta sezonie 1994/1995 oraz szósta w sezonie 1995/1996. W 1996 roku brała udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, które były pierwszą imprezą tej rangi, na których nie wystartowała w supergigancie. Zdobyła za to złoty medal w gigancie, wyprzedzając Szwajcarkę Karin Roten o 0,35 sekundy, a o 0,70 sekundy pokonując Martinę Ertl. Wystartowała również w slalomie, jednak udział zakończyła już w pierwszym przejeździe.

Najlepsze wyniki osiągała w 1996/1997 i 1997/1998, które kończyła na czwartej pozycji klasyfikacji generalnej. W tym czasie osiemnaście razy stanęła na podium, przy czym dziewięć razy wygrywała: slalom 29 grudnia 1996 roku w Semmering oraz giganta 17 i 18 stycznia 1997 roku w Zwiesel, 26 stycznia w Cortinie d’Ampezzo, 15 marca w Vail, 25 października w Tignes, 21 listopada w Park City, 19 grudnia 1997 roku w Val d’Isère i 6 stycznia 1998 roku w Bormio. W sezonie 1996/1997 zdobyła Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji giganta, a w slalomie była trzecia. Rok później w gigancie była druga za Martiną Ertl, natomiast w slalomie zajęła szóste miejsce. Na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku zwyciężyła zarówno w gigancie, jak i w slalomie. Dwa medale przywiozła także z rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Nagano. W gigancie wygrała oba przejazdy, zdobywając swój trzeci złoty medal olimpijski. Dzięki temu została jednocześnie pierwszą w historii alpejką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej w gigancie oraz pierwszą w historii alpejką, która zdobywała złoty medal olimpijski na trzech kolejnych igrzyskach^[2]. Parę dni później Włoszka prowadziła także po pierwszym przejeździe slalomu, z przewagą 0,60 sekundy nad Niemką Hilde Gerg. W drugim przejeździe uzyskała jednak szósty wynik, co dało jej drugi łączny czas i srebrny medal. Ostatecznie na podium rozdzieliła Gerg (do której straciła 0,06 sekundy) oraz Australijkę Zali Steggall.

Compagnoni startowała także w sezonie 1998/1999, jednak nie odniosła żadnego zwycięstwa. Na podium stanęła dwukrotnie: 24 października w Sölden była trzecia, a 11 grudnia w Val d’Isère druga w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła 22. miejsce, a w klasyfikacji giganta była dziewiąta. Ostatni start w zawodach pucharowych zanotowała 13 marca 1999 roku w Sierra Nevada, gdzie była siódma w swej koronnej konkurencji. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek, gdzie w gigancie była siódma, a w slalomie uplasowała się jedną pozycję niżej. W marcu 1999 roku zakończyła karierę z powodu problemów ze zdrowiem^[3].

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Włoch, w tym siedem złotych: w slalomie w 1989 roku, supergigancie w 1991 roku i gigancie w latach: 1989, 1991, 1993, 1994 i 1997. Po zakończeniu kariery wyszła za mąż za Alessandro Benettona, prezesa firmy Benetton, z którym ma trójkę dzieci^[4]. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer w 1994 roku była chorążym reprezentacji Włoch^[5].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
1.	18 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:21,22	-	-
DNF1	19 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:12,74	-	Pernilla Wiberg
17.	15 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:22,15	+1,39	Diann Roffe
1.	24 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:30,97	-	-
10.	26 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	1:56,01	+2,25	Vreni Schneider
2.	19 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:32,40	+0,06	Hilde Gerg
1.	20 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:50,59	-	-

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
DNF[6]	30 stycznia	1987	Crans-Montana	Kombinacja	15,32 pkt	-	Erika Hess
26.[7]	1 lutego	1987	Crans-Montana	Zjazd	1:43,80	+4,23	Maria Walliser
31.[8]	3 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,17	+5,87	Maria Walliser
DNF1[9]	7 lutego	1989	Vail	Slalom	1:30,88	-	Mateja Svet
21.[10]	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:19,46	+1,89	Ulrike Maier
DNF1[11]	11 lutego	1989	Vail	Gigant	2:29,37	-	Vreni Schneider
DNF1[12]	9 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:27,66	-	Karin Buder
DNF1[13]	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:17,59	-	Carole Merle
5.	14 lutego	1993	Morioka	Supergigant	1:33,52	+1,92	Katja Seizinger
1.	22 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	2:10,74	-	-
DNF1	24 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:31,46	-	Pernilla Wiberg
1.	5 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:43,88	-	-
1.	9 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:39,19	-	-
7.	11 lutego	1999	Vail	Gigant	2:08,54	+1,36	Alexandra Meissnitzer
8.	13 lutego	1999	Vail	Slalom	1:33,97	+1,36	Zali Steggall

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	20 lutego	1986	Bad Kleinkirchheim	Zjazd	1:40,93	+0,52	Hilary Lindh
18.	22 lutego	1986	Bad Kleinkirchheim	Slalom	1:31,92	+3,09	Christa Hartmann
1.	20 marca	1987	Sälen	Gigant	2:22,07	-	-
3.	26 marca	1987	Hemsedal	Zjazd	1:29,50	+0,35	Marika Daxer
17.	6 kwietnia	1989	Aleyska	Supergigant	1:20,69	+3,23	Sabine Ginther

• sezon 1987/1988: 40.
• sezon 1989/1990: 52.
• sezon 1990/1991: 57.
• sezon 1991/1992: 11.
• sezon 1992/1993: 11.
• sezon 1993/1994: 6.
• sezon 1994/1995: 12.
• sezon 1995/1996: 22.
• sezon 1996/1997: 4.
• sezon 1997/1998: 4.
• sezon 1998/1999: 22.

1. Morzine – 26 stycznia 1992 (supergigant)
2. Morzine – 7 marca 1993 (supergigant)
3. Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant)
4. Veysonnaz – 11 grudnia 1993 (gigant)
5. Morzine – 5 stycznia 1994 (gigant)
6. Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant)
7. Haus – 8 stycznia 1995 (gigant)
8. Narwik – 2 marca 1996 (gigant)
9. Semmering – 29 grudnia 1996 (slalom)
10. Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant)
11. Zwiesel – 18 stycznia 1997 (gigant)
12. Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 1997 (gigant)
13. Vail – 15 marca 1997 (gigant)
14. Tignes – 25 października 1997 (gigant)
15. Park City – 21 listopada 1997 (gigant)
16. Val d’Isère – 19 grudnia 1997 (gigant)
17. Bormio – 6 stycznia 1998 (gigant)

• 17 zwycięstw (14 gigantów, 2 supergiganty i 1 slalom)

1. Santa Caterina – 8 grudnia 1991 (gigant) – 2. miejsce
2. Oberstaufen – 5 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
3. Hinterstoder – 15 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
4. Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom) – 2. miejsce
5. Morzine – 27 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
6. Steamboat Springs – 5 grudnia 1992 (gigant) – 3. miejsce
7. Maribor – 6 stycznia 1993 (slalom) – 3. miejsce
8. Cortina d’Ampezzo – 10 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
9. Åre – 20 marca 1993 (supergigant) – 3. miejsce
10. Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 2. miejsce
11. Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
12. Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom) – 3. miejsce
13. Alta Badia – 21 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
14. Garmisch-Partenkirchen – 15 stycznia 1995 (slalom) – 2. miejsce
15. Åre – 18 lutego 1995 (gigant) – 3. miejsce
16. Maribor – 25 lutego 1995 (gigant) – 3. miejsce
17. Maribor – 5 stycznia 1996 (gigant) – 2. miejsce
18. Sölden – 26 października 1996 (gigant) – 2. miejsce
19. Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
20. Maribor – 3 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
21. Zwiesel – 19 stycznia 1997 (slalom) – 3. miejsce
22. Val d’Isère – 20 grudnia 1997 (slalom) – 2. miejsce
23. Lienz – 27 grudnia 1997 (slalom) – 2. miejsce
24. Lienz – 28 grudnia 1997 (slalom) – 3. miejsce
25. Bormio – 10 stycznia 1998 (gigant) – 3. miejsce
26. Crans-Montana – 15 marca 1998 (gigant) – 3. miejsce
27. Sölden – 24 października 1998 (gigant) – 3. miejsce
28. Val d’Isère – 11 grudnia 1998 (gigant) – 2. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-27)]. (ang.).