Delfo Cabrera

Delfo Cabrera

Delfo Cabrera zwycięża na igrzyskach olimpijskich w Londynie
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1919 Armstrong
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1981 Buenos Aires
Wzrost	172 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Argentyna Igrzyska olimpijskie złoto Londyn 1948 lekkoatletyka (maraton) Igrzyska panamerykańskie złoto Buenos Aires 1951 maraton Mistrzostwa Ameryki Południowej złoto Buenos Aires 1952 półmaraton
Multimedia w Wikimedia Commons

Delfo Cabrera Gómez (ur. 2 kwietnia 1919 w Armstrong, zm. 2 sierpnia 1981 w Buenos Aires^[1]) – argentyński lekkoatleta długodystansowiec i maratończyk, mistrz olimpijski z 1948 z Londynu.

W młodości uprawiał piłkę nożną, ale zainspirowany triumfem Juana Carlosa Zabali na igrzyskach olimpijskich w 1932 w Los Angeles postanowił trenować lekką atletykę. W 1938 przeniósł się do Buenos Aires. W tym samym roku zdobył mistrzostwo Argentyny w biegu na 5000 metrów. W toku swej kariery wywalczył jeszcze 9 tytułów mistrzowskich Argentyny, chociaż żadnego w biegu maratońskim.

Podczas II wojny światowej służył w armii. Poznał tam Juana Peróna. Jako jego przyjaciel działał po wojnie w Partii Justycjalistycznej.

Bieg maratoński podczas igrzysk olimpijskich w 1948 w Londynie miał niezwykle dramatyczny przebieg. Przez niemal cały dystans prowadził Étienne Gailly z Belgii, który jako pierwszy wbiegł na bieżnię stadionu Wembley. Kompletnie wyczerpany upadł, podniósł się, znowu upadł. Został wyprzedzony przez Cabrerę i Toma Richardsa z Wielkiej Brytanii, ale zdołał przekroczyć linię mety na 3. miejscu. Przypominało to dramat Dorando Pietriego 40 lat wcześniej^[1].

Cabrera zwyciężył w maratonie na igrzyskach panamerykańskich w 1951 w Buenos Aires^[2] oraz w półmaratonie na mistrzostwach Ameryki Południowej w 1952 w Buenos Aires^[3], a na igrzyskach olimpijskich w 1952 w Helsinkach zajął 6. miejsce w biegu maratońskim^[1]. Zakończył karierę w 1954. Potem był nauczycielem wychowania fizycznego.

Zginął w Buenos Aires w wypadku samochodowym.