Drugnia
| wieś | |
 Panorama Drugni | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | 257[2] |
| Strefa numeracyjna | 41 |
| Kod pocztowy | 26-015[3] |
| Tablice rejestracyjne | TKI |
| SIMC | 0262059[4] |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego  | |
Położenie na mapie gminy Pierzchnica  | |
 50°39′22″N 20°50′41″E/50,656111 20,844722[1] | |
Drugnia – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Pierzchnica[5][4].
W Drugni znajduje się jedno ze źródeł rzeki Wschodnia i Czarnej Staszowskiej.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0262065 | Drugnia-Górki | część wsi |
| 0262071 | Drugnia-Parcela | część wsi |
| 0262088 | Drugnia-Zakarczmie | część wsi |
| 0262094 | Drugnia-Zalesie | część wsi |
| 0262119 | Młynek | kolonia |
Historia
[edytuj | edytuj kod]Co do daty powstania wsi nie ma pewności, bowiem dokumenty pisane a będące w posiadaniu archiwów kościelnych uznano za niepewne, możliwe że był to wiek XIII[6]. Pierwszy kościół, pod wezwaniem św. Wawrzyńca i św. Zygmunta Króla, wybudowano tu w XV w. Jego pozostałością jest wschodnia ściana w prezbiterium, ściany boczne nawy i zakrystia. Drugnia do rozbiorów pozostała królewszczyzną i była udostępniana kolejnym dzierżawcom. W 1617 roku spłonął pierwszy kościół. W jego miejscu wybudowano nowy – modrzewiowy.
W czasie Królestwa Kongresowego wieś i folwark rządowy, powiat stopnicki, gmina i parafia Drugnia. Leży na lewo od drogi z Chmielnika do Rakowa, posiada kościół parafialny murowany, istniał już w r. 1440[7]. Szkoła gminna, poczta w Chmielniku. W 1827 r. było tu 75 domów i 471 mieszkańców. Drugnia parafia dekanatu stopnickiego, dawniej szydłowskiego, liczy 1759 dusz. Gmina Drugnia należała wówczas do sądu gminnego okręg I w Chmielniku, gdzie też i stacja pocztowa; ludność 3072 dusz i 9188 mórg obszaru. W XVIII w. królewszczyzna Drugnia w powiecie wiślickim płaciła 955 zł. kwarty[7]. W 1864 w wyniku uwłaszczenia chłopów przeprowadzonego na mocy ukazu cara Aleksandra II Romanowa mieszkańcy stali się właścicielami posiadanej ziemi i budynków.
Pod koniec XVIII wieku założono w Drugni szpital dla ubogich. W okresie powstania styczniowego, 4 listopada 1863[8] podjazd konny z oddziału Hauke Bosaka stoczył w Drugni potyczkę z oddziałem kozackim. Miejsce walki upamiętnia krzyż, przy którym w okresie dwudziestolecia międzywojennego odbywały się uroczystości patriotyczne oraz tablica pamiątkowa umiejscowiona na terenie szkoły podstawowej.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Drugni funkcjonowała gmina, szkoła, straż pożarna, kółko rolnicze, spółdzielnia mleczarska, cegielnia. Powstały wtedy również Drużyny Strzeleckie. Ostatnimi dziedzicami Drugni byli Raczyńscy i Tańscy.
Po agresji niemieckiej na Polskę w 1939 stacjonowały tu oddziały hitlerowskie złożone głównie z Austriaków. Wielu z mieszkańców działało w ruchu oporu oraz wspomagało lokalne oddziały partyzanckie. W gminie Drugnia działalność niepodległościową prowadziły oddziały Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej. W czasie walk z reżimem III Rzeszy poległo 65 partyzantów[9].
Szkoła w Drugni założona w XVI wieku; działała do początku XIX wieku. Reaktywowana w 1867 r. nieprzerwanie działa do dziś.
Do 1954 roku istniała gmina Drugnia z siedzibą w Pierzchnicy. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Drugnia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- Neogotycki kościół pw. św. Wawrzyńca wzniesiony w latach 1876–1880 w miejsce spalonego kościoła z drewna modrzewiowego. Pierwszy murowany kościół powstał w Drugni ok. 1440 r., a spłonął w 1617 r. Na jego miejscu zbudowano kościół drewniany, który uległ zniszczeniu w pożarze w 1876 r. Z pierwotnego kościoła zachowała się ściana z XV wieku z portalem prowadzącym z prezbiterium do zakrystii.
- Do rejestru zabytków nieruchomych został wpisany zespół kościoła parafialnego (nr rej.: A.444/1-3 z 4.01.1957, z 15.04.1967 i z 31.08.1989) złożony z: kościoła pw. św. Wawrzyńca, dzwonnicy z 1880 r., przykościelnego cmentarza oraz ogrodzenia[10].
- Kapliczka św. Jana Nepomucena z 2 poł. XVIII wieku. Kopuła ośmioboczna na rzucie koła. (nr rej.: A.445 z 31.08.1989)[10].
Urodzeni w Drugni
[edytuj | edytuj kod]- Aleksander Waligórski (1802–1873) – inżynier, porucznik w okresie powstania listopadowego i generał w czasie powstania styczniowego.
Galeria zdjęć
[edytuj | edytuj kod]-
Kościół -
Dzwonnica -
Stary dom -
Tablica pamiątkowa potyczki z okresu powstania styczniowego
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26490
- ↑ Wieś Drugnia (świętokrzyskie) » mapy, GUS, nieruchomości, regon, kod pocztowy, atrakcje, wypadki drogowe, kierunkowy, edukacja, demografia, tabele, zabytki, statystyki, drogi publiczne, liczba ludności [online], Polska w liczbach [dostęp 2024-04-05] (pol.).
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 234 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Drugnia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 440.
- ↑ a b Drugnia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 165.
- ↑ Romuald (1968- ). Sadowski, In memoria posteri : powstanie styczniowe na ziemi pierzchnickiej, Pierzchnica: RS, 2017, ISBN 978-83-947408-0-1, OCLC 989767577.
- ↑ Kolus 2011 ↓, s. 41.
- ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 30 [dostęp 2015-11-12].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Kolus: Miejsca upamiętniające działalność Batalionów Chłopskich w latach 1940-1945 na terenie województwa świętokrzyskiego. Kielce: 2011. ISBN 978-83-88161-39-1.
| Miasto | |
|---|---|
| Wsie | |
| Integralne części wsi |
|
