Elatos (syn Arkasa)

Elatos
mityczny król Kyllene
Dane biograficzne
Ojciec

Arkas

Matka

Leanejra (lub Chrysopeleja)

Rodzeństwo

Azan i Aleos

Żona

Laodike

Dzieci

Kajneus, Ajpytos, Kyllen, Ischys, Stymfalos i Pereus

Elatos (gr.:Ἔλατος, Elatos) – król Kyllene w Arkadii, syn Arkasa, ojciec Kajneusa, Ajpytosa, Kyllena, Ischysa, Stymfalosa i Pereusa. Postać z mitologii greckiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Elatos był synem władcy Arkadii Arkasa i Leanejry (lub Chrysopelei), bratem Azana i Afidasa[1]. Umierając Arkas podzielił swoje królestwo pomiędzy synów: Azanowi przekazał Azanię, Elatosowi – okolice góry Kyllene, a Afidasowi – Tegeę[2][3]. Elatos zdobył potem Fokidę i wspomógł jej mieszkańców w walce przeciw Flegejczykom. W Fokidzie założył miasto Elateję. Elatos poślubił Laodike, córkę króla Cypru Kinyrasa. Miał z nią córkę Kajnis i pięciu synów: Ajpytosa, Kyllena, Ischysa, Stymfalosa i Pereusa[4]. Elatos jak wielu herosów arkadyjskich ma swojego tesalskiego sobowtóra, który niewiele się od niego różni. Z tym właśnie tesalskim Elatosem z Larisy bywa czasem łączona postać Kajnis/Kajneusa[2].

Po śmierci Azana jego syn Klitor stał się najpotężniejszym władcą Arkadii. Po bezpotomnej śmierci Klitora, jego następcami zostali Ajpytos i Stymfalos, synowie Elatosa. Kiedy Stymfalos został zamordowany przez fałszywego przyjaciela Pelopsa, a Ajpytos zginął podczas polowania, ukąszony przez węża, królem po nich został Aleos, poślubiwszy Neajrę, córkę innego z synów Elatosa, Pereusa[3].

Z faktu, że żyjący w Arkadii bożek Pan próbował kiedyś zgwałcić dziewiczą Pitys, która umknęła mu zamieniając się w jodłę (elate), R. Graves wysuwa przypuszczenie, że Pitys-Elate (zwana również Kajnis) mogła być pierwotnie boginią jodły, a przekształcenie się Kajnis w Kajneusa pociągnęło za sobą przekształcenie Elate w Elatosa[5].

Rodowód

[edytuj | edytuj kod]

Elatos był synem Arkasa, syna Zeusa i Kallisto.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Grimal 1987 ↓, s. 370.
  2. a b Grimal 1987 ↓, s. 82.
  3. a b Parada 1997 ↓, several kingdoms.
  4. Grimal 1987 ↓, s. 370 i 328.
  5. Graves 1974 ↓, s. 108-109 i 246.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]