Eparchia wiacka
 Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie z soborem katedralnym | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Siedziba | Kirow |
| Data powołania | 1657 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Metropolia | |
| Sobór | |
| Biskup diecezjalny | metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba kapłanów | 171 |
| Liczba dekanatów | 18 |
| Liczba parafii | 252 |
| Liczba klasztorów | 7 |
Położenie na mapie Kirowa  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie obwodu kirowskiego  | |
 58°36′05,0″N 49°41′22,9″E/58,601389 49,689694 | |
| Strona internetowa | |
Eparchia wiacka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w metropolii wiackiej. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow), zaś funkcję katedry pełni sobór Zaśnięcia Matki Bożej w kompleksie zabudowań Monasteru Tryfonowskiego[1].
Zarys historyczny
[edytuj | edytuj kod]Prawosławie pojawiło się w regionie wiackim w ostatnich dziesięcioleciach XII stulecia[2]. Samodzielna eparchia obejmująca ten obszar została erygowana w październiku 1657[3]. Po jej powstaniu na terytorium eparchii powstały pierwsze murowane cerkwie[2]. Na początku XX wieku podlegało jej 866 cerkwi parafialnych obsługiwanych przez 1853 kapłanów. Funkcjonowało również 13 monasterów zamieszkiwanych przez 200 mnichów i mniszek oraz 1300 posłuszników i posłusznic[2]. Duchowieństwo eparchii wiackiej stało się w okresie stalinizmu celem represji; w grudniu 1937 został rozstrzelany zarządzający eparchią arcybiskup Cyprian (Komarowski). Do 1941 z 866 cerkwi czynnych pozostało dziewięć. Wiele świątyń zostało całkowicie zniszczonych[2]. Cerkwie zaczęły być ponownie otwierane w czasie II wojny światowej – w okresie sprawowania urzędu biskupa kirowskiego przez arcybiskupa Beniamina (Tichonickiego) liczba parafii wzrosła do 80. W latach 50. i 60. doszło do kolejnej akcji zamykania świątyń – na terenie eparchii kirowskiej władze radzieckie zlikwidowały 45 placówek duszpasterskich[2]. Sytuacja ta zmieniła się dopiero w latach 80. XX wieku, po zmianie polityki ZSRR oraz objęciu katedry kirowskiej przez Chryzanta (Czepila). Otwarto wówczas 120 nowych cerkwi, zaś w 1994 reaktywowany został najważniejszy klasztor eparchii: Monaster Tryfonowski[2].
Nazwy eparchii i tytulatura zwierzchników[3]
[edytuj | edytuj kod]- 1657–1799: wiacka i wielkopermska
- 1799–1918: wiacka i słobodzka
- 1918–1922: wiacka i głazowska
- 1922–1934: wiacka i słobodzka
- 1934–1994: kirowska i słobodzka
- od 1994: wiacka i słobodzka
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]Eparchia dzieli się na 18 dekanatów: wiacki I, wiacki II, wiacko-polański, kilmeski, kirowsko-czepiecki, kotelnicki, kstiniński, kukarski, murasziński, noliński, omutniński, podosinowski, sanczurski, słobodzki, uniński, urżumski, szabalińsko-swieczyński i jarański[3]. Łącznie na terenie eparchii działają 252 parafie obsługiwane przez 171 kapłanów[3].
Ponadto eparchii podlegają następujące monastery[3]:
- Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie, męski,
- Monaster Przemienienia Pańskiego i św. Mikołaja w Wielikorieckim, męski
- Monaster Przemienienia Pańskiego w Kirowie, żeński
- Monaster Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Piksurze, żeński
- Monaster Narodzenia Pańskiego i Iwerskiej Ikony Matki Bożej we Wiackich Polanach, żeński
- Monaster św. Mikołaja w Nikołajewskim, żeński
- Monaster św. Mikołaja w Kirowo-Czepiecku, żeński
Ordynariusze[4]
[edytuj | edytuj kod]- Aleksander, 1657–1674
- Jonasz (Baranow), 1674–1699
- Dionizy (Uszakow), 1700–1718
- Aleksy (Titow), 1719–1733
- Laurenty (Gorka), 1733–1737
- Cyprian (Skripicyn), 1737–1739
- Beniamin (Sachnowski), 1739–1742
- Warłaam (Skamnicki), 1743–1748
- Antoni (Ilaszewicz), 1748–1755
- Bartłomiej (Lubarski), 1758–1774
- Laurenty (Baranowicz), 1774–1796
- Ambroży (Orlin), 1796–1804
- Serafin (Głagolewski), 1804–1805
- Gedeon (Ilin-Zamacki), 1805–1817
- Ambroży (Rożdiestienski-Wieszczezierow), 1817–1822
- Paweł (Płatonow), 1823–1827
- Cyryl (Bogosłowski-Płatonow), 1827–1832
- Joannicjusz (Obrazcow), 1832–1835
- Nil (Isakowicz), 1835–1838
- Neofit (Sosnin), 1838–1851
- Elpidifor (Bieniediktow), 1851–1860
- Agatangel (Sołowjow), 1860–1866
- Krzysztof (Emmausski), 1866
- Apollo (Bielajew), 1866–1885
- Makary (Mirolubow), 1885–1887
- Sergiusz (Sierafimow), 1887–1896
- Aleksy (Opocki), 1896–1901
- Nikon (Sofijski), 1901–1904
- Filaret (Nikolski), 1904–1914
- Nikander (Fienomienow), 1914–1921
- Paweł (Borisowski), 1921–1927, ponownie do 1929
- Stefan (Znamirowski), 1929–1933
- Makary (Zwiozdow), 1934
- Cyprian (Komarowski), 1934–1937
- Beniamin (Tichonicki), 1942–1957
- Polikarp (Prijmak), 1957–1962
- Jan (Iwanow), 1962–1966
- Włodzimierz (Kotlarow), 1966–1967
- Mścisław (Wołonsiewicz), 1967–1978
- Chryzant (Czepil), 1978–2011
- Marek (Tużykow), od 2011
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Общие сведения о епархии. [dostęp 2011-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-30)].
- ↑ a b c d e f Вятская и Слободская епархия
- ↑ a b c d e Вятская и Слободская епархия
- ↑ Вятская епархия. [dostęp 2012-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-10)].