Eudokim (Mieszczerski)
| Wasilij Mieszczerski | |
| Arcybiskup niżnonowogrodzki | |
.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 kwietnia 1869 |
| Data i miejsce śmierci | 10 maja lub 22 października 1935 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup niżnonowogrodzki | |
| Okres sprawowania | 1918–1924 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne | 1893 |
| Prezbiterat | 21 czerwca 1894 |
| Chirotonia biskupia | 4 kwietnia 1904 |
| Data konsekracji | 4 kwietnia 1904 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | Sergiusz (Łanin), Grzegorz, Jan, Antoni, Nikanor (Nadieżdin), Parteniusz (Lewicki), Tryfon (Turkiestanow), Sergiusz (Stragorodski) | ||||||
| |||||||
| |||||||
Eudokim, imię świeckie Wasilij Iwanowicz Mieszczerski (ur. 20 marca?/1 kwietnia 1869, zm. 1935) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Drugi zwierzchnik Żywej Cerkwi.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie psalmisty cerkiewnego. W 1894 ukończył Moskiewską Akademię Duchowną. W czasie studiów złożył śluby zakonne przed jej rektorem, archimandrytą Antonim (Chrapowickim). 21 czerwca 1894 został hieromnichem, zaś z początkiem nowego roku szkolnego podjął pracę w seminarium duchownym w Niżnym Nowogrodzie. Po dwóch latach awansował na jego inspektora. W 1898 podniesiony do godności archimandryty i przeniesiony na stanowisko inspektora akademii, której był absolwentem. Od 1902 był jej wykładowcą, a od 1903 – rektorem.
4 stycznia 1904 miała miejsce jego chirotonia na biskupa wołokołamskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej. Po pięciu latach przeniesiony do eparchii tulskiej jako jej wikariusz z tytułem biskupa kaszyrskiego. W 1914 podniesiony do godności arcybiskupiej jako arcybiskup aleucki i północnoamerykański, kierował misją rosyjską w Ameryce Północnej. W 1917 wrócił do Rosji jako delegat na Sobór Lokalny, a wkrótce potem został wybrany arcybiskupem Niżnego Nowogrodu.
16 czerwca 1922 w liście otwartym, który podpisali również metropolita Sergiusz (Stragorodzki) oraz arcybiskup Serafin (Mieszczeriakow), opowiedział się po stronie ruchu Żywej Cerkwi przeciw patriarsze moskiewskiemu Tichonowi. W nowej strukturze kościelnej otrzymał godność metropolity Odessy 2 listopada 1922. Od 13 kwietnia 1924 w miejsce Antoniego (Granowskiego) przewodniczył Wyższej Radzie Cerkiewnej. Rok wcześniej wybrany przewodniczącym Synodu Żywej Cerkwi.
Od 1934 pozostawał w stanie spoczynku, zachowując jednak członkostwo w Synodzie. Zmarł 10 maja lub 22 października 1935 jako konsekwentny zwolennik odnowicielstwa. Pochowany w Moskwie na Cmentarzu Wagańskim.