Feliks Karolek
| Pełne imię i nazwisko | Feliks Józef Karolek | ||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 29 września 1919 | ||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 183 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Feliks Józef Karolek (ur. 29 września 1919 w Duisburgu, zm. po 1964[2]) – polski piłkarz występujący na pozycji obrońcy i napastnika, trener.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Rozpoczął karierę piłkarską w 1934 roku w MSV Duisburg. Klub reprezentował do 1946 roku, po czym wyjechał do Polski i zasilił ŁKS Łódź[1]. W nowym zespole zadebiutował 14 marca 1948 roku w przegranym 2:1 spotkaniu z Tarnovią Tarnów[3].
Po zakończeniu kariery piłkarskiej Karolek został trenerem. W latach 1959–1960 pracował w Stilonie Gorzów Wielkopolski, z którym wywalczył w sezonie 1959 awans do II ligi[4]. Zespół kierowany przez Karolka zajął z dorobkiem dwudziestu dziewięciu punktów pierwsze miejsce w tabeli grupy zielonogórskiej i otrzymał prawo do gry w eliminacjach o II ligę. Stilon wywalczył awans dzięki wygraniu grupy II z dorobkiem ośmiu punktów i bilansem bramkowym 15–11, w której rywalizował z Pafawagiem Wrocław, Lotnikiem Warszawa i Polonią Poznań[5]. W sezonie 1960 drużyna Karolka zakończyła rozgrywki ligowe na dziesiątym miejscu w tabeli grupy północnej z dorobkiem piętnastu punktów i bilansem bramkowym 23–53. Przez gorszy stosunek bramowy z Polonią Warszawa klub spadł jako beniaminek z II ligi[6].
Na początku 1960 roku objął rolę tymczasowego trenera Górnika Zabrze i sprawował ją do 10 stycznia. Nowym szkoleniowcem „Trójkolorowych” został wówczas Wilhelm Lugr, u którego Karolek został asystentem. Tę samą funkcję pełnił również u kolejnego trenera, Augustyna Dziwisza[7]. W maju 1962 roku Karolek rozpoczął samodzielną pracę w Górniku po tym jak zwolniono Dziwisza, któremu zarzucano nieprzestrzeganie dyscypliny w klubie i wygórowane żądania finansowe[8][7]. Na ławce trenerskiej „Trójkolorowych” Karolek zadebiutował 27 maja w wygranym 3:1 spotkaniu z Gwardią Warszawa[9]. W skróconym do rundy wiosennej sezonie 1962 drużyna zajęła pierwsze miejsce w tabeli grupy I i przystąpiła do baraży o mistrzostwo Polski z Polonią Bytom, zwycięzcą grupy II, które przegrała i wywalczyła tytuł wicemistrza[a][b]. Zespół prowadzony przez Karolka dotarł do finału Pucharu Polski, w którym poniósł porażkę 2:1 z Zagłębiem Sosnowiec[11]. Po zakończeniu sezonu trenerem Górnika został Edward Cebula, u którego Karolek objął funkcję asystenta[12][7]. We wrześniu 1963 roku zarząd klubu stworzył tercet trenerski, w skład którego weszli Cebula, Karolek i Hubert Skolik. Według źródeł miało wynikać to z braku zaufania do trenera Cebuli, który po rundzie jesiennej sezonie 1963/1964 stracił pracę na rzecz Ferenca Farsanga[13][7]. Po zwolnieniu Cebuli rolę tymczasowego trenera w klubie w styczniu 1964 roku pełnił duet Karolek–Skolik[7]. Górnik zakończył sezon z tytułem mistrza kraju[14].
W trakcie kariery trenerskiej Karolek pełnił również funkcję trenera w Lechii Zielona Góra, Karpatach Krosno, CKS–u Czeladź, Metalu Kluczbork, Concordii Knurów, ROW–u 1964 Rybnik i Unii Racibórz. W 1961 roku ukończył kurs trenera I klasy, natomiast w latach 1975–1978 pełnił obowiązki szefa młodzieżowej szkółki piłkarskiej w Górniku Zabrze. W źródłach brak informacji na temat jego śmierci[1].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Gowarzewski (1945-1962) 2017 ↓, s. 81.
- ↑ 1 listopada - Kalendarium - 2019-11-01. Echo Gorzowa. [dostęp 2023-11-27].
- ↑ Gowarzewski 2018 ↓, s. 50–51.
- ↑ zksstilon.cba.pl: Historia ZKS Stilon. [dostęp 2020-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-11)]. (pol.).
- ↑ Jan Goksiński, Klubowa historia piłki nożnej do 1970 roku, s. 293 [zarchiwizowane].
- ↑ Jan Goksiński, Klubowa historia piłki nożnej do 1970 roku, s. 304 [zarchiwizowane].
- ↑ a b c d e Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 168.
- ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 69.
- ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 70–71.
- ↑ Gowarzewski (1956-1962) 2018 ↓, s. 185.
- ↑ Gowarzewski 2018 ↓, s. 73.
- ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 70.
- ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 74.
- ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 74–75.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek: Górnik Zabrze. 50 lat prawdziwej historii (1948-1998). GiA Katowice, 1999. ISBN 83-905424-8-X.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945-1962). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2017. ISBN 978-83-88232-63-3.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Mecze – Kluby – Sezony (1945-1955). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2018. ISBN 978-83-88232-64-0.
- Andrzej Gowarzewski: Puchar Polski 1918-2018. GiA Katowice, 2018. ISBN 978-83-88232-55-8.