Fiat RS.14

Fiat RS.14
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Producent

FIAT

Typ

wodnosamolot rozpoznawczy i patrolowy

Konstrukcja

średniopłat o konstrukcja mieszanej, podwozie – pływakowe

Załoga

4 – 5 osób (2 pilotów, obserwator/bombardier, radiooperator/strzelec, strzelec)

Historia
Data oblotu

maj 1939

Lata produkcji

19411943

Wycofanie ze służby

1948

Dane techniczne
Napęd

2 silniki gwiazdowe, 14-cylindrowe Fiat A-74 RC.38

Moc

850 KM (626 kW) (każdy)

Wymiary
Rozpiętość

19,54 m

Długość

14,10 m

Wysokość

5,63 m

Powierzchnia nośna

50,00 m²

Masa
Własna

5470 kg

Startowa

8500 kg

Zapas paliwa

2950 l

Osiągi
Prędkość maks.

390 km/h

Prędkość przelotowa

330 km/h

Prędkość minimalna

115 km/h

Prędkość wznoszenia

5,9 m/s

Pułap

6300 m

Zasięg

2500 km

Długotrwałość lotu

8 godz. (przy prędkości przelotowej)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Scotti kal. 12,7 mm (ruchomy)
2 karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm
bomby o masie do 400 kg
Użytkownicy
Włochy

Fiat RS.14 (CMASA RS.14) – włoski wodnosamolot z okresu II wojny światowej

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat trzydziestych w wytwórni lotniczej Costruzioni Meccaniche Aeronautiche S.A. (CMASA) specjalizującej się w budowie wodnosamolotów, a należącej do koncernu FIAT opracowano nowy wodnosamolot, który miał zastąpić używane w lotnictwie włoskim samoloty CANT Z.501 Gabbiano. Samolot został opracowany przez zespół pod kierunkiem inż. Manlio Stiavelliego.

W maju 1939 roku został oblatany pierwszy prototyp samolotu, który otrzymał oznaczenie Fiat RS.14 (używana była także nazwa CMASA RS.14). W trakcie prób wykazał on dobre osiągi i dowództwo lotnictwa włoskiego samolotu tego typu z przeznaczeniem dla morskich eskadr rozpoznawczych i patrolowych.

W maju 1941 roku rozpoczęto produkcję seryjną pierwszej wersji samolotu oznaczonej jako RS.14A przeznaczonej do szkolenia załóg. Następnie w 1942 roku rozpoczęto produkcję kolejnej wersji oznaczonej jako RS.14B przeznaczonej głównie do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Kolejną wersja oznaczona jako RS.14C miała uproszczoną konstrukcję i część z samolotów tej wersji przystosowano do ratownictwa morskiego. Produkcję seryjną samolotu RS.14 zakończono we wrześniu 1943 roku i łącznie wyprodukowano 185 samolotów wszystkich wersji.

W 1943 roku zbudowano prototyp wersji lądowej samolotu, który otrzymał oznaczenie AS.14. We wrześniu 1943 roku uległ on katastrofie, po tym zdarzeniu nie prowadzono dalszych badań nad tym samolotem.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]

Samolot RS.14 wprowadzono do eskadr lotnictwa morskiego, w grudniu 1941 roku i początkowo służyły one do szkolenia, a od lipca 1942 roku zaczęto je wprowadzać do jednostek bojowych. Wyposażono w nie pułki operujące w rejonie Morza Tyrreńskiego, Morza Jońskiego i w południowej części Adriatyku.

W momencie kapitulacji Włoch we włoskim lotnictwie morskim służyło jeszcze 39 samolotów tego typu. Część znajdująca się na północy Włoch weszła w skład lotnictwa Republiki Salo a samoloty znajdujące się na południu weszły w skład lotnictwa Aviazione Cobelligerante Italiana, które walczyło po stronie aliantów.

Po zakończeniu II wojny światowej samoloty Fiat RS.14, które nie zostały zniszczone w trakcie walk pozostały we włoskim lotnictwie morskim, gdzie pełniły służbę głównie jako samoloty łącznikowe. Ostatecznie zostały wycofane z jednostek lotniczych w 1948 roku.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Fiat RS.14 był średniopłatem o konstrukcji metalowej. Kabiny zakryte. Podwozie pływakowe. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe w układzie podwójnej gwiazdy.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zbigniew Jankiewicz Wodnosamoloty: historia i teraźniejszość wyd. MON Warszawa 1986
  • Wiesław Bączkowski Włoskie samoloty wojskowe 1936-1945 wyd. Lampart Warszawa 1999 ISBN 83-86-77600-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]