Fiodor Czułkow

Fiodor Czułkow

Фёдор Чулков

Pełne imię i nazwisko	Fiodor Fiodorowicz Czułkow
Data i miejsce urodzenia	5?/17 lutego 1898 Riazań
Data i miejsce śmierci	21 września 1971 Moskwa
Wzrost	181 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera juniorska
Lata Klub 1910–1915 Stancija Udielnaja 1916–1918 Union Moskwa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1919 KFS Moskwa ? (?) 1921–1922 KFS Moskwa ? (?) 1923–1930 Dinamo Moskwa 59 (–106[a])
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1924–1928 repr. Moskwy 1927  ZSRR 7 (–?)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia

major[1]
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1898 Riazań
Data śmierci	21 września 1971
Przebieg służby
Lata służby	1918–1951
Formacja	Czeka NKWD
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Późniejsza praca	działacz sportowy[2]

Fiodor Fiodorowicz Czułkow (ros. Фёдор Фёдорович Чулков; ur. 1898, zm. 1971) – radziecki piłkarz, bramkarz, funkcjonariusz służb bezpieczeństwa.

Zaczął grać w piłkę nożną jako nastolatek, w drużynie stacji Udiel´naja przy moskiewsko-riazańskiej linii kolejowej. Potem trenował jako bramkarz w drużynach juniorskich Unionu Moskwa^[2].

W 1919 oraz w latach 1921–1922 był zawodnikiem moskiewskiej drużyny KFS.

W 1923, po reorganizacji klubów sportowych w ZSRR, Czułkow został zwerbowany przez nowo powstały klub Dinamo. Powierzono mu skompletowanie drużyny piłkarskiej Dinama, mającej występować w Mistrzostwach Moskwy^[2][3]. Z szesnastu zawodników sprowadzonych do Dinama przez Czułkowa, czternastu było jego znajomymi z KFS^[3].

Czułkow był jednym z tych zawodników, którzy wyszli na boisko w pierwszym w historii Dinama meczu – przegranym 2–3 z drużyną Krasnaja Priesnia^[3]. Decydujący o przegranej gol padł po kontrowersyjnym karnym, a Czułkow ostentacyjnie zszedł z boiska, protestując w ten sposób przeciw stronniczemu sędziowaniu^[4].

W 1927 wystąpił w siedmiu meczach reprezentacji ZSRR^[2]. Zakończył karierę piłkarską w 1930.

W 1918, po rewolucji w Rosji, wstąpił jako ochotnik do WCzK. Brał udział w walkach wojny domowej i w stłumieniu buntu tambowskiego^[2].

Uczestnik Wielkiej wojny ojczyźnianej w stopniu majora^[1]. Władze radzieckie odznaczyły go Orderem Lenina i dwukrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru. Osobiście znał go Feliks Dzierżyński^[2].