Franciszek Dindorf-Ankowicz
 jako pułkownik WP | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca: 1 Syberyjski Pułk Piechoty, piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty, 10 Dywizja Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
.JPG)
Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz (ur. 3 grudnia 1888 we Lwowie[1], zm. 29 kwietnia 1963 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Najstarszy z dziewięciorga dzieci Józefa i Barbary z d. Friedel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. W 1914 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej[2][3]. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską[4]. Czynnie działał od 1910 roku w organizacji Armia Polska[3] i Drużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych[4].
Po wybuchu wojny zmobilizowany do armii austriackiej[1] walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej[4]. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii[3]. Na Syberii uczestniczył w formowaniu 5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w 1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920[4]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się do Harbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej[4].
W lipcu 1920 powrócił do kraju. W wojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził 1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu (maj 1925)[3]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk[3]. Od 1927 do 1933[3] dowódca piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935[3] dowódca 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.
Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównego Związku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji[5].
Na czele 10 DP walczył we wrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwo Grupy Operacyjnej noszącej jego imię. Skapitulował 27 września na Lubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w 2 Korpusie.
Po zakończeniu wojny osiedlił się z żoną Eugenią z Krzesińskich i synem Jerzym Wojciechem (ur. 1925) w Londynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz[6][7].
Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1)[8].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- porucznik – 1918
- kapitan – 1918
- major – 1919
- podpułkownik – 1922
- pułkownik – 1924
- generał brygady – 19 marca 1938[3]
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 16[9][10]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3747 (1921)[11]
- Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)[13]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[15]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[14]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[16]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 142.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 44.
- ↑ a b c d e f g h Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. s. 378, 761.
- ↑ a b c d e Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. s. 760.
- ↑ Skład Zarządu Głównego Związku Sybiraków. „Sybirak”. 1-2 (14), s. 88, lipiec 1938.
- ↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
- ↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945, Bellona Warszawa 2010, s.162.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
- ↑ gen. bryg. Franciszek Dindorf-Ankowicz [online], www.dowodcy1939.wp.mil.pl [dostęp 2020-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-27].
- ↑ Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2020-04-28].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3424 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi przy tworzeniu wojska poza granicami Państwa”.
- ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 76 z 22.07.1925
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 760–761. ISBN 83-211-1096-7.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 378. ISBN 83-11-07836-X.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.