Fritz Hellwig

Fritz Hellwig

Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1912 Saarbrücken
Data i miejsce śmierci	22 lipca 2017 Bonn
Zawód, zajęcie	polityk, ekonomista
Stanowisko	deputowany Bundestagu (1953–1959), członek Wysokiej Władzy EWWiS (1959–1963, 1964–1967), komisarz europejski (1967–1970)
Partia	Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników, Niemiecka Partia Centrum, Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Fritz Hellwig (ur. 3 sierpnia 1912 w Saarbrücken, zm. 22 lipca 2017 w Bonn^[1]) – niemiecki polityk i ekonomista, deputowany krajowy, w latach 1959–1963 i 1964–1970 członek Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali oraz Komisji Europejskiej.

Syn inspektora szkolnego Friedricha. W 1930 zdał maturę w rodzinnym Saarbrücken, następnie do 1933 studiował ekonomię, filozofię, politologię, anglistykę i historię na uniwersytetach w Marburgu, Wiedniu i Berlinie. Na ostatniej z uczelni w 1933 obronił doktorat poświęcony rywalizacji o Saarę w latach 60. XIX wieku^[2]. W 1936 habilitował się na Uniwersytecie w Heidelbergu na podstawie biografii przemysłowca Carla Ferdinanda von Stumm-Halberga. W latach 1933–1939 pracował jako badacz i archiwista w izbie handlowo-przemysłowej w Saarbrücken, od 1937 do 1938 był jednocześnie wykładowcą wyższej szkoły nauczycielskiej w tym mieście. Autor publikacji naukowych i książek^[3].

W młodości należał do młodzieżówki działającej w Saarze Liberalnej Partii Ludowej, w której działał jego ojciec. W 1933 krótko działał w Sturmabteilung w Berlinie, w tym samym roku przystąpił do Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (w ramach działalności partyjnej w 1935 agitował w referendum na rzecz przyłączenia Terytorium Saary do III Rzeszy). W 1939 rozpoczął pracę jako dyrektor koncernów niemieckiego przemysłu żelaznego. W 1942 został administratorem w inspektoracie ekonomicznym działającym na froncie wschodnim i opierającym się na pracy przymusowej ludności z podbitych terytoriów. W lutym 1943 wcielony do Wehrmachtu jako grenadier pancerny, uczestniczył w walkach na terenie południowych Włoch. Pod koniec tegoż roku znalazł się w niewoli początkowo brytyjskiej, następnie amerykańskiej (przebywał w obozach na terenie Oklahomy). W 1947 został uwolniony^[4][3], jednak nigdy nie rozliczono go za działalność w okresie wojny.

W 1947 powrócił do Niemiec, początkowo działał w Niemieckiej Partii Centrum, następnie w Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej. Pracował jako doradca ekonomiczny w Düsseldorfie i Duisburgu, ponieważ stał się persona non grata w Protektoracie Saary. Był zdecydowanym zwolennikiem utrzymania Saary w granicach RFN wbrew stanowisku Konrada Adenauera, którego starał się przekonać do tego pomysłu. Od 1951 do 1959 pozostawał dyrektorem zarządzającym instytutu przemysłowego w Kolonii^[4]. W latach 1952–1959 deputowany Bundestagu, oddelegowany także do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (1954–1956)^[5] i Parlamentu Europejskiego (1959). W latach 1959–1963 i 1964–1957 członek Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, odpowiadał m.in. za koordynację polityki energetycznej oraz branżę węgla i stali^[6]. Po likwidacji tej instytucji przeszedł do Komisji Europejskiej kierowanej przez Jeana Reya, gdzie był wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za badania, innowacje i dystrybucję informacji. Po zakończeniu kariery politycznej zajął się publikowaniem książek, został też szefem stowarzyszenia właścicieli statków^[3].

Był żonaty z Margarete Werners, miał troje dzieci^[3]. Zmarł krótko przed swoimi 105. urodzinami.

Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim II Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec^[4].