Fronton

Fronton, przyczółek – niski szczyt nad portykiem, o różnym kształcie, ograniczony krawędziami bocznymi dachu dwuspadowego. Stosowany w świątyniach greckich od ok. 650 r. p.n.e.^[1] Wewnętrzne pole frontonu, gładkie lub wypełnione dekoracją rzeźbiarską, nosi nazwę tympanonu.

Jako element ornamentowy stosowany jest także jako dekoracyjne zwieńczenie obramowań okiennych i drzwiowych, portali, ołtarzy, nisz itd.

W architekturze nowożytnej spotkać można również frontony stanowiące segment kręgu, półowalne, przerywane lub gierowane.

Błędne z punktu widzenia nazewnictwa architektonicznego jest określanie tą nazwą fasady budowli^[2]. Nie jest to jednak błąd językowy^[3].

Zobacz też

akroterion

Przypisy

↑ Sztuka świata. Słownik terminów A-K. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 209. ISBN 978-83-213-4726-4.
↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 125. ISBN 83-01-12365-6.
↑ Stanisław Dubisz (red.): Wielki słownik języka polskiego PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018, s. 996. ISBN 83-01-19910-4. (pol.).

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 51. ISBN 83-85001-89-1.

[1] Sztuka świata. Słownik terminów A-K. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 209. ISBN 978-83-213-4726-4.

[2] Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 125. ISBN 83-01-12365-6.

[3] Stanisław Dubisz (red.): Wielki słownik języka polskiego PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018, s. 996. ISBN 83-01-19910-4. (pol.).

[1]

[2]

[3]

Fronton

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

€4.95