Inny słownik języka polskiego

Inny słownik języka polskiego – jednojęzyczny słownik języka polskiego pod redakcją Mirosława Bańki, opublikowany w 2000 roku nakładem Wydawnictwa Naukowego PWN. Objętość słownika wynosi 2 tomy (A–Ó i P–Ż), 45 tys. artykułów hasłowych, na które składa się 100 tys. pozycji leksykalnych i zilustrowanych 150 tys. przykładów^[1]. W 2014 roku ukazało się drugie wydanie słownika, niezmienione^[2].

Słownik odznaczał się rewolucyjną jak na polskie zwyczaje metodologią leksykograficzną, zaczerpniętą z Collins COBUILD Advanced Learner’s Dictionary^[3]. Zapożyczono zarówno projekt graficzny strony – dwie kolumny, jedna z treścią słownika, druga, mniejsza, z kwantyfikatorami gramatycznymi – jak i sposób formułowania haseł^[1].

Hasła definiowane są bez elementów encyklopedycznych, pisane pełnymi zdaniami, objaśniające wyrazy z kontekstem i zawierające przykłady użycia w zdaniach. Słownik nie jest normatywny i nie zawiera ocen poprawnościowych ani stylistycznych, a jedynie weryfikuje znaczenia poprzez przykłady z korpusu^[3]. Słownik cechuje się analitycznym podejściem do haseł i unikaniem opisywania desygnatów w sposób synonimiczny. Przykładowo słowo kłaniać się zdefiniowano w następujący sposób: Jeśli kłaniamy się komuś, to pochylamy się lekko w jego stronę, pochylamy głowę lub zdejmujemy nakrycie głowy na znak, że witamy lub żegnamy się z nim, dziękujemy za coś lub chcemy mu okazać szacunek^[4].

Słownik był pozycją nowatorską na rynku, a jego ocena nie była jednoznaczna. Krytykowano zwłaszcza prostotę definicji haseł, żartując nawet, że jest to słownik dla szóstoklasisty^[3]. Obszerność definicji, zdaniem krytyków, niepotrzebnie rozdmuchała wymiary słownika. Pozytywne recenzje podkreślały opis najczęściej stosowanych słów współczesnej polszczyzny oraz odwołanie się do korpusu przy selekcji i waloryzacji form językowych^[3].