Inocybe rennyi
 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | Inocybe rennyi |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe rennyi (Berk. & Broome) Sacc. Syll. fung. (Abellini) 5: 788 (1887) | |
.jpg)
Inocybe rennyi (Berk. & Broome) Sacc. – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozowali go w 1879 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome nadając mu nazwę Agaricus rennyi. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Pier Andrea Saccardo w 1887 r.[1]
- Agaricus rennyi Berk. & Broome 1879
- Astrosporina rennyi (Berk. & Broome) Rea 1922
- Astrosporina rennyi var. major (Massee) Rea 1922
- Inocybe rennyi var. major Massee 1893
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Średnica 0,6–2,5 cm, początkowo szeroko wypukły, potem w miarę dojrzewania coraz bardziej rozpostarty, w końcu niemal płaski, zazwyczaj z garbkiem. Brzeg prosty, zazwyczaj ostry. Powierzchnia grubo promieniście włókienkowata, tylko na środku gładka[3].
Wąsko przyrośnięte, brzuchate, bez blaszeczek, rdzawobrązowe o ostrzach strzępiastych[3].
Wysokość 1,4–3 cm, grubość 0,5–2 mm, walcowaty, z podstawą pokrytą grzybnią. Na całej długości pokryty podłużnymi, włóknistymi resztkami osłony, czasami u szczytu lekko oprószony[3].
Cienki, w zielnikowych okazach w kapeluszu czerwonawo brązowy, jaśniejszy ku brzegom[3].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki (7,5–) 9,5–13,3–16 (–17) × 4,5–5,3–6,5 (–7,0) µm, niezwykle zmienne pod względem wielkości i kształtu, zazwyczaj bardzo wydłużone na wierzchołkach. Podstawki 24–29 × 7–9 µm 28–32 × 9–11, przeważnie 4–zarodnikowe, niektóre wytwarzające dwa zarodniki, słabo wyróżniające się i trudne do zmierzenia. Pleurocystydy 42–62 × 12–21 µm, o ścianach grubości 1–2 µm, bladożółtawe. Zawartość niektórych również bladożółtawa. Kształt jajowaty do wrzecionowatego z wierzchołkami nieco brodawkowatymi lub tępymi i często z kryształkami. Szypułki często długie, ale czasem krótkie. Cheilocystydy 40–65 × 13–25 µm, prawie identyczne jak pleurocystydy, o ścianach grubości 0,5–1,5 µm, niektóre do 2,5 µm, często bladożółtawe, niektóre z żółtawą zawartością, jajowate do wrzecionowatych z wierzchołkiem tępym lub brodawkowatym, często z kryształkami na szczycie, szypułkami długimi lub krótkimi. Trama blaszek równoległa, złożona ze strzępek o średnicy 7–15 µm, gładkich i jasnożółtych, ciemniejących pod wpływem NH4OH. Strzępki skórki w kapeluszu i trzonie luźno splątane, przeważnie hialinowe, gładkie, o średnicy 2–5 µm. Na szczycie trzonu często występują skupiska kaulocystyd, zwykle cienkościennych, czasem grubościennych, z lub bez wierzchołkowych kryształów. Trzon w części środkowej i przy podstawie pokryty jest dość gęstymi, splątanymi strzępkami, przeważnie hialinowymi. Niektóre z nich są nieco inkrustowane. W strzępkach występują sprzążki[3].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Znane jest występowanie tego gatunku na nielicznych stanowiskach w Ameryce Północnej i w niektórych krajach Europy[4]. W Polsce stanowiska podał A. Bujakiewicz w 2011 r.[5] oraz B. Kudławiec i in. W 2014 r.[6]
Grzyb mykoryzowy. Występuje w lasach na ziemi[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29].
- ↑ a b c d e f B.R. Kropp, P.B. Matheny, Basidiospore homoplasy and variation in the Inocybe chelanensis group in North America, Mycologia, 2004, 96(2):295-309.
- ↑ Występowanie Inocybe rennyi na świecie (mapa) [online], Discover Life [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ A. Bujakiewicz, Macrofungi in the Alnetum incanae association along Jaworzyna and Skawica river valleys Western Carpathians, „Pol. Bot. J.”, 56 (2), 2011, s. 267-285.
- ↑ B. Kudławiec, T. Wanic, G. Piątek, Saprotroficzne grzyby nadrewnowe uroczyska Wapienny Las w Nadleśnitwie Polanów – badania wstępne, Rogów: SiM CELP, 2014, 41(4): 186-201.