Jan Tombiński
 Jan Tombiński (2024) | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1958 |
|---|---|
| Ambasador RP w Słowenii | |
| Okres | od 1996 |
| Następca | |
| Ambasador RP we Francji | |
| Okres | od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej | |
| Okres | od 2007 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador UE na Ukrainie | |
| Okres | od 2012 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador UE przy Stolicy Apostolskiej | |
| Okres | od 2016 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Chargé d’affaires RP w Niemczech | |
| Okres | od 2024 |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
  | |
Jan Tadeusz Tombiński (ur. 4 października 1958 w Krakowie) – polski historyk i dyplomata, w latach 1996–1998 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Słowenii, w latach 2001–2006 we Francji, w latach 2007–2012 stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej, ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie (2012–2016) i przy Stolicy Apostolskiej (2016–2020), chargé d’affaires RP w Niemczech (od 2024).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W młodości uprawiał sport, był m.in. wicemistrzem Polski we florecie (1978). Został absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, na której to uczelni uzyskał tytuły zawodowe magistra germanistyki (1984) i historii (1985)[1]. Początkowo (1985–1987) pracował w bibliotece uniwersyteckiej na UJ, a później jako wykładowca w Instytucie Historii na tym uniwersytecie[1].
W latach 1981–1984 był wiceprzewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Jagiellońskim, po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 stanu wojennego działał w podziemnych strukturach NZS. Przez pewien czas był też przewodniczącym samorządu studenckiego na UJ[2]. W maju 1988 został członkiem redakcji podziemnego pisma „Przegląd Wiadomości Strajkowych”, wydawanego w Krakowie przez komitet strajkowy „Solidarności” z Huty im. Lenina[3].
Od 1990 związany z polską dyplomacją. Do 1995 był zatrudniony w Ambasadzie RP w Pradze, kolejno w randze III, II i I sekretarza, a następnie radcy, radcy-ministra i radcy-ministra pełnomocnego. W latach 1995–1996 był radcą-ministrem pełnomocnym w Ambasadzie RP w Lublanie, a następnie w latach 1996–1998 pełnił funkcję ambasadora RP w Słowenii; był akredytowany także w Bośni i Hercegowinie[1]. W latach 1998–2001 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie na stanowisku dyrektora Departamentu Europa. W 2001 ponownie objął kierownictwo przedstawicielstwa dyplomatycznego jako ambasador RP we Francji[4]; stanowisko to zajmował do 28 grudnia 2006[5]. W grudniu 2006 został mianowany stałym przedstawicielem RP przy Unii Europejskiej w Brukseli[6]; funkcję tę objął w lutym 2007. Został z niej odwołany z końcem sierpnia 2012[7].
W tym samym roku powierzono mu funkcję ambasadora Unii Europejskiej na Ukrainie[8]. W październiku 2016 rozpoczął natomiast misję na stanowisku ambasadora UE przy Stolicy Apostolskiej[9]. Zakończył urzędowanie w sierpniu 2020[10]. Powrócił do pracy w Akademii Dyplomatycznej MSZ[11]. W 2022 został unijnym doradcą do spraw dyplomatycznych i europejskich przy rządzie Mołdawii[12][13]. 20 sierpnia 2024 objął kierownictwo Ambasady RP w Berlinie jako chargé d’affaires[11].
Powołany w skład rady Fundacji Jeana Monneta na rzecz Europy w Lozannie[14] oraz senatu Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego we Lwowie[15].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Posługuje się językami: angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, rosyjskim, czeskim, ukraińskim[11] i słoweńskim[16]. Żonaty z językoznawczynią Agnieszką Tombińską, z którą ma dziesięcioro dzieci[17].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- 2012: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego (za wybitne zasługi w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej)[18]
- 2005: Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)[19]
- 2018: Nagroda im. bł. ks. Emiliana Kowcza[20]
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Hitler a neutralność Szwajcarii w latach 1933–1935, „Studia Historyczne”, t. 33, nr 1, 1990.
- Zwischen Indoktrination und Information – Fernsehen im posttotalitären Polen, „Zeitschrift für Kulturaustausch”, nr 2, 1990.
- Dyskusja nad projektem Unii Europejskiej w Lidze Narodów, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 97, 1991.
- Stephena King-Halla wojna na listy, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 99, 1991.
- Polsko-německý politický dialog, 1945–1991, „Mezinárodní vztahy”, t. 29, nr 4, 1994.
- Początki ruchu paneuropejskiego w Polsce, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 118, 1995.
- Österreichische Antwort auf den Plan Briands, [w:] Plan Briand d'Union fédérale européenne. Perspectives nationales et transnationales, avec documents. Actes du Colloque international tenu à Genève du 19 au 21 septembre 1991, Lang, Berno 1998.
- L'entreprise face au défi européen: régulations et performances (współautor), Dunod, Paryż 2004.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Replacement of the Polish Permanent Representative to the European Union [online], Komisja Europejska, 23 września 2020 [dostęp 2023-05-09] (ang.).
- ↑ Relacja Adama Kality, encysol.pl [zarchiwizowane 2020-09-28].
- ↑ Paweł Goleń, „Przegląd Wiadomości Strajkowych”, encysol.pl [zarchiwizowane 2020-09-24].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 kwietnia 2001 r. nr Z. 110-27-2001 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2001 r. nr 14, poz. 225).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 grudnia 2006 r. nr 110-52-2006 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2007 r. nr 5, poz. 53).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 grudnia 2006 r. nr Z.110-54-2006 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2007 r. nr 5, poz. 54).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 sierpnia 2012 r. nr 110-67-2012 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 734).
- ↑ Inga Czerny, Puzzle Tombińskich, polityka.pl, 7 sierpnia 2012 [zarchiwizowane 2021-04-21].
- ↑ Le Lettere Credenziali dell’Ambasciatore dell’Unione Europa presso la Santa Sede, 10.10.2016, vatican.va, 10 października 2016 [zarchiwizowane 2022-07-01] (wł.).
- ↑ Esteri: congedo ambasciatore Jan Tombiński, San Marino Rtv, 28 sierpnia 2020 [zarchiwizowane 2023-02-05] (wł.).
- ↑ a b c Ambasada RP w Berlinie: Chargé d’affaires a.i., gov.pl [zarchiwizowane 2024-08-23].
- ↑ Two new EU High Level Advisers have joined the Mission in the Republic of Moldova, eu-advisers.md [dostęp 2023-05-09] [zarchiwizowane 2022-05-28] (ang.).
- ↑ Jan Tombiński, eu-advisers.md [zarchiwizowane 2023-05-09] (ang.).
- ↑ The Bodies, Jean-Monnet.ch [zarchiwizowane 2022-10-31] (ang.).
- ↑ Сенат, ucu.edu.ua [zarchiwizowane 2022-04-13] (ukr.).
- ↑ Biuletyn posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 141/, sejm.gov.pl, 13 lutego 2001 [zarchiwizowane 2023-10-17].
- ↑ Monika Redzisz, Monika Bereżecka, Duże rodziny [online], wysokieobcasy.pl, 9 kwietnia 2007 [dostęp 2012-11-16].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 listopada 2012 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2013 r. poz. 274).
- ↑ Remise des insignes d’officier des arts et lettres à M. l’Ambassadeur Jan Tombinski [online], culture.gouv.fr, 21 kwietnia 2005 [dostęp 2014-01-20] (fr.).
- ↑ Włochy: ambasador Jan Tombiński otrzymał nagrodę im. bł. ks. Emiliana Kowcza [online], dzieje.pl, 27 stycznia 2018 [dostęp 2020-02-01].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Tombiński, „Ludzie Wprost” [zarchiwizowane 2013-05-04].