Jules Bianchi

Ten artykuł od 2016-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jules Bianchi

Jules Bianchi w 2012 roku
Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1989 Nicea
Data i miejsce śmierci	17 lipca 2015 Nicea
Sukcesy
2007: Francuska Formuła Renault (mistrz) 2008: Masters at Zolder (zwycięzca) 2009: Formuła 3 Euro Series (mistrz) 2012: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jules Lucien André Bianchi (ur. 3 sierpnia 1989 w Nicei, zm. 17 lipca 2015 tamże^[1][2]) – francuski kierowca wyścigowy.

Jules Bianchi był wnukiem Mauro, trzykrotnego mistrza świata w wyścigach GT oraz prabratankiem Luciena, zwycięzcy 24-godzinnego wyścigu Le Mans i uczestnika 19 wyścigów Grand Prix Formuły 1.

Po kilku latach startów w kartingu (rozpoczął je w roku 2004), w 2007 roku Jules postanowił rozpocząć poważną karierę wyścigową, debiutując we Francuskiej oraz Europejskiej Formule Renault. Reprezentując zespół SG Formula, francuski serial zakończył z tytułem mistrzowskim, natomiast europejski na 11. pozycji w końcowej klasyfikacji.

W kolejnym sezonie awansował do Europejskiej Formuły 3, gdzie jeździł w drugorzędnym teamie ART Grand Prix, należącym do jego menedżera, Nicolasa Todta. W pierwszym podejściu spisał się nadzwyczaj dobrze, będąc sklasyfikowanym na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej (dwukrotnie zwyciężył, w tym prestiżowy Masters of Formula 3). W drugim podejściu, będąc już liderem głównego zespołu, zdominował rywalizację, wygrywając dziewięć z dwudziestu eliminacji.

Poza udziałem w europejskim cyklu, w ramach programu ART, wziął udział również w dwóch rundach Brytyjskiej Formuły 3 (na portugalskim torze w Portimao Francuz zdominował rywalizację). Nie był jednak liczony do klasyfikacji generalnej. Gościnnie wystąpił również w jednym wyścigu serii World Series by Renault (w SG Formula), na ulicach księstwa Monako. Nie dojechał jednak do mety. Po raz pierwszy wystąpił w kończącym sezon juniorski Grand Prix Makau. W wyniku kolizji Francuz nie był jednak w stanie walczyć o czołowe lokaty, ostatecznie dojeżdżając na 10. miejscu.

Dzięki wygranej w F3 Francuz awansował do bezpośredniego przedsionka Formuły 1 – serii GP2 – w której także startował w barwach ART. Debiutancki sezon okazał się całkiem udany dla Bianchiego, zważywszy na zajęcie 3. miejsca w klasyfikacji generalnej oraz szczególnie dobrą postawę w kwalifikacjach (trzy zwycięstwa). Był to jednak dość ciężki sezon dla Francuza, który miał kilka wzlotów i upadków. Nie obyło się bez sporych błędów, w wyniku których kilkakrotnie tracił szansę na dobry wynik. Przez to też ani razu nie stanął na najwyższym stopniu podium. W pierwszym wyścigu na Węgrzech, w wyniku kolizji, odniósł pozornie dość poważny uraz kręgosłupa, który mógł go wykluczyć na dłuższy czas. Na szczęście jednak kontuzja okazała się niegroźna i Bianchi po absencji w niedzielę, był w stanie wystąpić w kolejnej rundzie w Belgii. Francuz dziewięciokrotnie dojechał na punktowanym miejscu, z czego cztery razy na podium.

Drugi sezon startów rozpoczął dobrze, od zajęcia trzeciego miejsca w pierwszym wyścigu, na tureckim torze Istanbul Park. W kolejnych siedmiu wyścigach Francuzowi nie poszło jednak najlepiej, głównie przez niezawinione incydenty. Jedyne dwa punkty uzyskał za siódmą lokatę na hiszpańskim obiekcie Circuit de Catalunya. Przełom nastąpił w sobotnich zmaganiach na Silverstone, gdzie po raz pierwszy stanął na najwyższym stopniu podium, po zaciętej walce z Niemcem Christianem Vietorisem (Jules startował wówczas z pole position). W pozostałych dziewięciu startach Bianchi sięgał po punkty, czterokrotnie przy tym mieszcząc się w pierwszej trójce. Ostatecznie rywalizację ponownie zakończył na 3. pozycji, zaledwie jeden punkt za wicemistrzem Lucą Filippi.

W azjatyckim cyklu Bianchi zadebiutował w drugiej rundzie sezonu 2009/2010, na torze Yas Marina. Już w pierwszym wyścigu stanął na najniższym stopniu podium. W kolejnej eliminacji, na torze Sakhir, sięgnął po pole position. Popełnione błędy uniemożliwiły mu jednak zdobycie punktów, także w kolejnych wyścigach. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 12. miejscu.

W roku 2011 został wicemistrzem serii, po dwukrotnej wizycie na podium w przeciągu czterech rozegranych wyścigów (zwyciężył w inauguracyjnym starcie w Abu Zabi).

Obowiązki związane z rolą piątkowego zawodnika w F1 uniemożliwiła Bianchiemu dalsze starty w Serii GP2. W celu utrzymania formy zawodnik postanowił jednak kontynuować udział w serii juniorskiej i podpisał kontrakt z francuskim zespołem Tech 1 Racing, startującym w Formule Renault 3.5, na sezon 2012. Francuz walczył o tytuł mistrzowski z Holendrem Robinem Frijnsem. Losy tytułu rozstrzygnęły się dopiero w ostatnim wyścigu, na torze w Katalonii. Holender przeprowadził na Bianchim kontrowersyjny atak, w wyniku którego wypchnął go z toru. W konsekwencji Francuz nie dojechał do mety i ze stratą zaledwie czterech punktów przegrał mistrzowski tytuł. Frijns stracił punkty uzyskane w tamtym wyścigu, jednak nie zmieniło to wyników mistrzostw. Pomimo protestu Bianchiego sędziowie postanowili zachować wyniki. Ostatecznie Bianchi ośmiokrotnie stawał na podium, z czego trzykrotnie na najwyższym stopniu. Pięciokrotnie przy tym startował z pole position oraz siedmiokrotnie odnotował najszybszy czas okrążenia w wyścigu.

Dzięki świetnym wynikom, za sprawą swojego menedżera Nicolasa Todta, mającego duże powiązania z włoskim zespołem, dostał szansę udziału w trzydniowych testach dla młodych kierowców (w pierwszych trzech dniach grudnia). 2 grudnia team z Maranello podpisał z nim długoterminową umowę, za sprawą której ma się stać kierowcą rezerwowym i testowym zespołu. W sezonie 2011 Francuz miał pełnić funkcję trzeciego kierowcy włoskiego zespołu.

W styczniu 2012 roku Francuz został ogłoszony rezerwowym kierowcą hinduskiego zespołu Force India. Wziął udział w dziewięciu sesjach treningowych.

W następnym sezonie Bianchi rozpoczął regularne starty w zespole Marussia gdzie został zakontraktowany jako ostatni kierowca wyścigowy na sezon 2013. Powodem podpisania kontraktu tak późno było nie wywiązanie się z umowy przez Luiza Razię którego sponsorzy nie wpłacili na czas pieniędzy za starty w zespole. Skutkiem tak późnego podpisania umowy było uczestnictwo przez Francuza zaledwie przez półtora dnia w przedsezonowych testach. Mimo to Jules pokazywał się w pierwszych wyścigach dużo lepiej od Maxa Chiltona będącego zespołowym partnerem Bianchiego. Francuz pokonywał też regularnie kierowców Caterhama. Najlepszym wynikiem Bianchiego w wyścigu był 13 miejsce w GP Malezji na torze Sepang, zaś w kwalifikacjach 15 miejsce podczas weekendu wyścigowego o GP Belgii. Poza tym Jules dwukrotnie dojechał do mety 15 (debiut w GP Australii oraz GP Chin). Pod koniec sezonu Francuz plasował się na pozycjach 18-20, jednak w klasyfikacji generalnej zdołał utrzymać miejsce przed kierowcami ekipy Caterham.

Na sezon 2014 Bianchi przedłużył kontrakt z rosyjską ekipą. Podczas Grand Prix Monako Francuz dojechał początkowo na ósmym miejscu, lecz po dodaniu pięciu sekund z powodu niezjechania na pięciosekundowy postój w boksach (postój wykonał w trakcie, gdy na torze był samochód bezpieczeństwa) spowodował spadek na dziewiąte miejsce, co dało mu pierwsze punkty w karierze oraz pierwsze punkty dla rosyjskiego zespołu.

5 października 2014 w Grand Prix Japonii na torze Suzuka miał bardzo poważny wypadek. Podczas 43. okrążenia Bianchi wypadł z mokrej nawierzchni i przodem bolidu uderzył w dźwig wyciągający bolid Adriana Sutila. Uderzenie wywarło przeciążenie o wartości 254G. Wyścig przerwano, a następnie przedwcześnie zakończono. Kierowcę przewieziono karetką do szpitala, gdzie został operowany. Jego stan określono jako krytyczny^[3][4]. Doznał rozlanego urazu aksonalnego (DAI). Do ostatnich chwil życia znajdował się w śpiączce. Zmarł w klinice w Nicei, 17 lipca 2015 roku^[1][2], a pochowany został 21 lipca 2015 w tym samym mieście^[5][6][7]. Po śmierci kierowcy FIA zastrzegła numer 17, który znajdował się na bolidzie Francuza^[8][9].

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																			Pkt.	Msc.
2013																							0	20
	Marussia F1 Team	Marussia MR02	Cosworth CA2013 2.4 V8	15	13	15	19	18	NU	17	16	NU	16	18	19	18	16	NU	18	20	18	17
2014																							2	17
	Marussia F1 Team	Marussia MR03	Ferrari 059/3 1.6 V6T	NS	NU	16	17	18	9	NU	15	14	15	15	18†	18	16	20†

Rok	Zespół	Samochód	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																				Pkt.	Msc.
2010																							52	3
	ART Grand Prix	Dallara GP2/08	NU	12	4	3	NU	13	2	NU	2	5	5	4	NU	NW	14	NU	2	4	18	7
2011																							53	3
	Lotus ART	Dallara GP2/11	3	7	7	NU	NU	19	NU	7	1	5	4	2	7	6	2	2	8	3

Rok	Zespół	Samochód	Wyniki w poszczególnych eliminacjach								Pkt.	Msc.
2009/2010											8	12
	ART Grand Prix	Dallara GP2/08			3	7	10	NS	10	NU
2011											18	2
	Lotus ART	Dallara GP2/11	1	8	3	NU

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Pkt.	Msc.
2009																			0	NS
	KMP Group/SG Formula					NU
2012																			185	2
	Tech 1 Racing	DK	13	2	2	17	1	12	2	7	1	3	3	9	4	1	7	NU

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																				Pkt.	Msc.
2008																								47	3
	ART Grand Prix	Dallara F308/049	Mercedes	NU	13	3	4	NU	26	NU	9	3	9	2	3	22	18	NU	3	1	17	7	1
2009																								114	1
	ART Grand Prix	Dallara F308	Mercedes	5	3	1	14	1	3	1	1	1	6	1	5	NU	NU	1	5	2	1	1	7

• Jules Bianchi. driverdb.com. [dostęp 2013-03-17]. (ang.).

• Oficjalna strona kierowcy. jules-bianchi.com. [dostęp 2013-03-17]. (fr. • ang.).