Kajetan Onufry Sierakowski

Kajetan Onufry Sierakowski
Ilustracja
Herb
Sierakowski Hrabia
Rodzina

Sierakowscy herbu Ogończyk

Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1753
Kraków

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1841
Warszawa

Ojciec

Roman Sierakowski

Matka

Teresa Sierakowska

Żona

Helena Maria Dzieduszycka
Anna Teodora Sierakowska

Dzieci

Adam Sierakowski
Antoni Jan Franciszek Sierakowski

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Kajetan Onufry Sierakowski herbu Ogończyk (ur. 6 sierpnia 1753 w Krakowie, zm. 16 listopada 1841 w Warszawie) – hrabia, ostatni kasztelan słoński.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Romana (zm. 1783), rotmistrza roty pancernej królewskiej i Teresy Sierakowskiej herbu Dołęga, córki Józefa, strażnika wielkiego koronnego.

Dwukrotnie żonaty. Pierwszą żonę Helenę Marię Dzieduszycką (1758-1848), córkę Tadeusza cześnika wielkiego koronnego, poślubił około 1770 roku. Drugą żonę Annę Teodorę Sierakowską (1765-1792), córkę Teodora, kasztelana słońskiego, poślubił 10 lat później dnia 1 stycznia 1780 roku w Nowym Targu. Z tego małżeństwa urodziło się dwóch synów: Adam i Antoni Jan Franciszek (1783-1842).

Pełnione urzędy i godności

[edytuj | edytuj kod]

Szambelan królewski. Od 1779 r. starosta grodowy bobrownicki. W latach 1787–1795 pełnił urząd ostatniego kasztelana słońskiego. Od 1824 roku kasztelan Królestwa Polskiego. Członek Sejmu 1830/1831. Był dziedzicem Wilczkowic.

W 1828 roku był członkiem Sądu Sejmowego, mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[1]. Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[2].

Po ojcu hrabia galicyjski od 1775, a osobiście pruski od 1776[3], zatwierdzony w Królestwie Kongresowym w 1820[4].

Odznaczony Orderem Orła Białego 8 lutego 1792, a Orderem św. Stanisława w 1793[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tadeusz Bieczyński, Sąd sejmowy 1827-1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta, Poznań 1873, s. IX, 50.
  2. Dyarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
  3. a b Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 842.
  4. Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]