Karabin Baranow

Ten artykuł od 2019-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Karabin Baranow wzór 1869

konstrukcja zamka Baranowa
Państwo	Imperium Rosyjskie
Rodzaj	karabin jednostrzałowy
Historia
Prototypy	1869
Produkcja	1869 – ?
Wyprodukowano	10 000
Dane techniczne
Kaliber	15,24 mm
Nabój	15,24 x 40 mm R
Wymiary
Długość	1300 / 1800 mm (z bagnetem / bez bagnetu)
Masa
broni	4,5 / 4,9 kg (z bagnetem / bez bagnetu)

Karabin Baranowa wzór 1869 (ros. Винтовка Баранова обр. 1869 года) – konwersja ładowanego odprzodowo „6-liniowego^[a] karabinu wzór 1856” (i/lub wzór: 1857, 1858, 1859)^{[potrzebny przypis]}, polegająca na przystosowaniu go do ładowania odtylcowego, nabojem scalonym. Stworzona przez rosyjskiego porucznika N. M. Baranowa, wykorzystująca rozwiązania włoskiego oficera marynarki Augusto Albiniego. Stąd też często określany jako Karabin Albini-Baranow (ros. винтовка Альбини-Баранов).

W latach 60. XIX wieku Ministerstwo Wojny aktywnie poszukiwało możliwości szybkiego wyposażenia armii w karabin odtylcowy, zasilany nabojami scalonymi. Wraz z rozwojem i poszukiwaniem nowych modeli takiej broni, szczególną uwagę zwrócono na możliwość konwersji dostępnych egzemplarzy broni odprzodowej. W związku z tym w 1896 roku zdecydowano się na przyjęcie na uzbrojenie dwóch modeli karabinów: Baranowa a następnie Krnki (powstałych poprzez przebudowę dotychczas używanych egzemplarzy odprzodowych, ale według różnych koncepcji).

Bardziej zaawansowany a zarazem tańszy w produkcji okazał się system, zastosowany w karabinach Krnka, w związku z czym karabiny Baranowa przyjęto tylko w flocie, a produkcję zakończono po przebudowaniu ok. 10 000 sztuk.

Oficjalnie karabiny Baranowa zostały zastąpione w 1870 r. przez karabiny Berdana, ale używano ich jeszcze w czasie wojny rosyjsko-tureckiej (1877–1878). W chwili jej wybuchu w użyciu pozostawało 3 691 szt. a kolejne 6 309 szt. było zmagazynowanych w ramach rezerwy^[1].

Baranow był karabinem jednostrzałowym, zasilanym nabojem scalonym w łusce metalowej (15,24 x 40 mm R), elaborowanym prochem czarnym. Po otwarciu zamka wyciąg wysuwał nieco łuskę z komory nabojowej, którą następnie należało ręcznie usunąć. Karabin wykazywał się kiepską balistyką z powodu stosowania pocisku o dużym kalibrze – 15,24 mm.

Do karabinów nie opracowano nowego bagnetu, a stosowano dotychczasowy (wzór 1856) z karabinów poddanych konwersji. Był to bagnet tulejowy z głownią trójgraniastą. Szczelina tulei miała kształt zbliżony do litery "Z". Wymiary^[2]:

• Długość całkowita: 572 mm
• Długość głowni: 505 mm
• Średnica tulei: 20,5 mm
• Waga: ok. 400 g