Katherine Boo
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | dziennikarka, pisarka |
| Edukacja | |
| Małżeństwo | |
| Odznaczenia | |
| Nagroda Pulitzera (2000), MacArthur Fellowship (2002), The Hillman Prize (2002), National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów (2004), Samuel Johnson Prize za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju (2012), National Book Award (2012) | |
| Strona internetowa | |
Katherine J. Boo (ur. 12 sierpnia 1964 w Waszyngtonie) – dziennikarka i pisarka, pisząca przede wszystkim o biednych i pokrzywdzonych ludziach w Ameryce i Indiach.
Życie
[edytuj | edytuj kod]Boo wychowała się w okolicach Waszyngtonu, gdzie jej rodzice przeprowadzili się z Minnesoty, kiedy jej ojciec został bliskim współpracownikiem deputowanego do Izby Reprezentantów Eugene’a McCarthy’ego. W 1988 r. Boo ukończyła z wyróżnieniem Barnard College Columbia University. Jest żoną Sunila Khilnaniego, profesora nauk politycznych i dyrektora Instytutu Indyjskiego w King’s College w Londynie.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Boo rozpoczęła karierę dziennikarską w Washington City Paper, następnie pracowała w Washington Monthly, skąd przeszła do The Washington Post, gdzie pracowała w latach 1993–2003.
W roku 2000 otrzymała Nagrodę Pulitzera w kategorii Służba Publiczna za serię artykułów w The Washington Post o domach grupowych dla upośledzonych umysłowo. Komisja przyznała nagrodę za „ujawnienie nieszczęsnego zaniedbania i nadużyć w miejskich domach grupowych dla osób upośledzonych umysłowo, co zmusiło władze do potwierdzenia warunków i rozpoczęcia reform”[1].
W 2003 roku dołączyła do zespołu The New Yorker, z którym współpracowała już od 2001[2]. W 2004 roku wygrała National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów za opublikowany na łamach The New Yorker „The Marriage Cure”[3]. Artykuł ten był zapisem finansowanych przez stan działań edukacyjnych na temat małżeństwa, skierowanych do biednych mieszkańców Oklahomy, co miało na celu pomoc w wyjściu z ubóstwa biorącym udział w tych zajęciach. W 2002 Boo otrzymała również The Hillman Prize[4] – nagrodę za artykuły przyspieszające realizację idei sprawiedliwości społecznej – za opublikowany w The New Yorker artykuł „After Welfare” (2001)[5].
W 2012 r. ukazała się jej pierwsza książka Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju, opowiadająca o życiu mieszkańców Annawadi, slumsów Bombaju. Katherine Boo spędziła trzy lata w slumsach stolicy Indii, obserwując życie drobnych złodziei, nieletnich śmieciarzy i kobiet[6]. Za tę książkę otrzymała National Book Award[6][7]. Książka ta została przetłumaczona na język polski i ukazała się 21 lutego 2013[8].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 2000 Nagroda Pulitzera w kategorii Służba Publiczna
- 2002 MacArthur Fellowship
- 2002 The Hillman Prize
- 2004 National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów
- 2012 Samuel Johnson Prize za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju
- 2012 National Book Award (non-fiction) za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]- Behind the Beautiful Forevers: Life, Death and Hope in a Mumbai Undercity (2012, polskie wydanie: Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju, tłum. Adriana Sokołowska-Ostapko, Znak Literanova 2013).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ The 2000 Pulitzer Prize Winners. Public Service. Pulitzer Prize. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
- ↑ Katherine Boo. The New Yorker. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)]. (ang.).
- ↑ Katherine Boo: The Marriage Cure. Is wedlock really a way out of poverty?. The New Yorker, 18 sierpnia 2003. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
- ↑ The Hillman Prize Previous Honorees. The Sidney Hillman Foundation. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
- ↑ Katherine Boo: After Welfare. 9 kwietnia 2001. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
- ↑ a b dgajda / Booklips.pl: Rozdano National Book Awards 2012. kultura.onet.pl, 19 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2013)]. (pol.).
- ↑ Leslie Kaufman: Novel About Racial Injustice Wins National Book Award. The New York Times, 14 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
- ↑ Zawsze piękne, Katherine Boo. news.o.pl. [dostęp 2013-03-04]. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Behind the Beautiful Forevers. behindthebeautifulforevers.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-18)].
- Recenzja Zawsze piękne na stronie "Gazety Wyborczej"
- Recenzja Zawsze piękne na stronie "Krytyki Politycznej"