Leon Bobicki
 pułkownik dyplomowany saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 kwietnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17/18 lutego 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1929 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 4 Dywizja Strzelców Polskich |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           | |
Leon Bobicki (ur. 10 kwietnia 1887 w Tambowie[1], zm. 17/18 lutego 1943[2] w Warszawie[3]) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 10 kwietnia 1887 w Tambowie (Rosja), w rodzinie Ignacego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Eweliny z Pieńkowskich. Miał brata Wiktora, kapitana WP, i siostrę Helenę, nauczycielkę[3]. Ukończył korpus kadetów w Moskwie (1904) i Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Petersburgu (1906)[1]. Był oficerem zawodowym w wojsku rosyjskim, brał udział w I wojnie światowej. Służył w II Korpusie Polskim w Rosji, później w Wojsku Polskim na Wschodzie. Pod koniec 1917 w stopniu kapitana został wybrany prezesem Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego z siedzibą w Jassach[4][5]. Został oficerem Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. W stopniu podpułkownika sprawował stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich[6].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego przez Naczelnego Wodza Wojsk Polskich w 1919[7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie od 4 czerwca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu oraz 10 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1920 został mianowany szefem sztabu Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy i Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. Następnie był szefem sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej[9]. Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Lucjana Żeligowskiego (bunt Żeligowskiego), 9 października 1920 był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”, którzy jako członkowie Tymczasowej Komisji Rządzącej podpisali ją obok generała[10][11][12]. W strukturze Tymczasowej Komisji Rządzącej 12 października 1920 został mianowany przez Naczelnego Dowódcę Wojsk Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego na stanowisko dyrektora Departamentu Obrony Krajowej[13].
W latach 20. II Rzeczypospolitej był oficerem 1 pułku saperów w Modlinie[14][15]. Został awansowany do stopnia pułkownika saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[16][17][18]. Został mianowany attaché wojskowym w Konstantynopolu i pełnił tę funkcję[19][20] od 1921 do 1924. Z dniem 31 grudnia 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat, otrzymując zgodę na wykonywanie zawodu cywilnego[21]. W 1928 jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych[22]. Z dniem 31 marca 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[23]. W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[24]. Pełnił funkcję prezesa komitetu wykonawczego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków. Pracował w firmie A. Jurzykowski S.A.[1], później od 1935 aż do śmierci prowadził wraz z bratem własną firmę produkcyjno-handlową[3].
Był autorem relacji pt. O tworzeniu się II Korpusu Polskiego na Ukrainie[25] i publikacji Z dziejów Kaniowa.
Był mężem Janiny z Potockich (1886–1988), z którą miał trzy córki: Halinę, Irenę i Janinę (1916–1996)[26].
Zginął w nocy z 17 na 18 lutego 1943 we własnym mieszkaniu z rąk gestapowców podczas próby aresztowania. Spoczywa, razem z żoną, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12-1-14)[26].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5219
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)[27]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (1926)[28]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)[3]
- Order Świętej Anny II klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie)[3]
- Order Świętej Anny III klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)[3]
- Order Świętej Anny IV klasy (szabla za waleczność – „За храбрость”) (Imperium Rosyjskie)[3]
- Order Świętego Stanisława II klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie)[3]
- Order Świętego Stanisława III klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)[3]
- Krzyż Wojenny (Francja)[1]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 20. [dostęp 2021-07-01].
- ↑ Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Boa-Bocz [online] [dostęp 2021-07-01] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i Zapomniany bohater - Leon Bobicki [online], Portal Warszawski, 28 czerwca 2021 [dostęp 2021-07-01] (pol.).
- ↑ Zbigniew Markowiak: 6. Wojsko Polskie na Wschodzie. komb.agh.edu.pl. [dostęp 2015-11-11].
- ↑ Mieczysław Wrzosek. Dokumenty polskiego ruchu wojskowego w formacjach rosyjskiego frontu rumuńskiego i losy II Korpusu Wojsk Polskich 1917–1918. „Studia Podlaskie”. XVIII, s. 329–420, 2009/2010.
- ↑ Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914–1920). Centralne Archiwum Wojskowe. s. 19. [dostęp 2015-11-11].
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3533.
- ↑ Piotr Krzysztof Marszałek. Wojskowy Gubernator Warszawy. Sierpień–wrzesień 1920 roku. „Acta Universitatis Wratislaviensis”. 2616, s. 237–260, 2004. Wrocław.
- ↑ Zmiany w w placówce w Attaché Wojskowego w Rzymie. pilsudski.org. [dostęp 2015-11-11].
- ↑ Do ludności Litwy Środkowej. „Dziennik Urzędowy Tymczasowej Komisji Rządzącej”, s. 1–2, nr 1 z 17 listopada 1920. Tymczasowa Komisja Rządząca.
- ↑ Odezwa rządu Litwy środkowej. „Kurjer Warszawski”, s. 1–2, nr 296 z 25 października 1920.
- ↑ Joanna Gierowska-Kałłaur. Straż Kresowa wobec kwestii białoruskiej. Deklaracje i praktyka. „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”. XLIV, s. 32, 2009. ISSN 1230-5057.
- ↑ Dekret no 2 Naczelnego dowódcy Wojsk Litwy Środkowej. „Dziennik Urzędowy Tymczasowej Komisji Rządzącej”, s. 2, nr 1 z 17 listopada 1920. Tymczasowa Komisja Rządząca.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797, 827.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 905.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 590.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 20 lutego 1925 roku, s. 82.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 581.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 34.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 852.
- ↑ Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914–1920). Centralne Archiwum Wojskowe. s. 12. [dostęp 2015-11-11].
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-07-01].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone przy zawieraniu umów międzynarodowych”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 3 marca 1926 r.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.