Lubiatów (powiat złotoryjski)

Lubiatów
wieś
Ilustracja
Kościół pw. Najświętszego Serca Jezusa
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

złotoryjski

Gmina

Złotoryja

Wysokość

145-180 m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

810[2]

Strefa numeracyjna

76

Kod pocztowy

59-500[3]

Tablice rejestracyjne

DZL

SIMC

0368579

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Lubiatów”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Lubiatów”
Położenie na mapie powiatu złotoryjskiego
Mapa konturowa powiatu złotoryjskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Lubiatów”
Położenie na mapie gminy wiejskiej Złotoryja
Mapa konturowa gminy wiejskiej Złotoryja, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Lubiatów”
Ziemia51°12′18″N 16°01′48″E/51,205000 16,030000[1]

Lubiatów (niem. Lobendau[4]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie złotoryjskim, w gminie Złotoryja.

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczył 810 mieszkańców[2]. Jest trzecią co do wielkości miejscowością gminy Złotoryja.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Wieś położona jest w odległości 15 km na północny wschód od Złotoryi.

Pierwotna nazwa miejscowości wywodziła się od polskiej nazwy rośliny łobody[5]. Do grupy miejscowości na Śląsku, których nazwy wywodzą się od tej rośliny - "von łoboda = Melde" zaliczał nazwę wsi niemiecki geograf oraz językoznawca Heinrich Adamy. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu jako starszą od niemieckiej wymienia on nazwę w staropolskiej formie - "Lobdów" podając jej znaczenie "Meldendorf" czyli po polsku "Wieś łobody"[5]. Niemcy fonetycznie zgermanizowali nazwę miejscowości na "Lobendau"[5] w wyniku czego utraciła ona swoje pierwotne znaczenie.

Po zakończeniu II wojny światowej polska administracja spolonizowała zgermanizowaną nazwę na Lubiatów w wyniku czego obecna nazwa nie wiąże się już z pierwszym znaczeniem.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W średniowieczu miejscowość nosiła nazwę Loboda. Wieś wymieniano w dokumentach w 1214 r. Zniszczona podczas wojny trzydziestoletniej w 1641 r., została później odbudowana.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[6]:

  • kościół filialny pw. Najświętszego Serca Jezusa, z XIII w., 1647 r.
  • cmentarz przykościelny
  • zespół pałacowy Lubiatów Dolny
    • pałac, z 1910 r.
    • park, z XIX w.
  • park Lubiatów Średni, z lat 1863-1866

Komunikacja

[edytuj | edytuj kod]

Przez Lubiatów przebiega droga łącząca powiaty: legnicki i złotoryjski z Gniewomirowic (skrzyżowanie z drogą krajową nr 94) do Ernestynowa (skrzyżowanie z drogą wojewódzką nr 364). Tereny wsi przecina autostrada A4 – do czasu wprowadzenia na niej opłat czynne są zjazdy do i z Lubiatowa. Komunikację autobusową z Legnicą i Złotoryją utrzymują PKS i przewoźnik prywatny.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 70100
  2. a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 671 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  5. a b c Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 50, OCLC 456751858 (niem.).
  6. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 268. [dostęp 2012-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].